Poezje ciężko się ocenia. Jeśli nie jesteś zawodowym krytykiem twórczości poetów, zwłaszcza tej współczesnej, to bywa, że nie dostrzegasz niuansów ukrytych tak głęboko jak Złoty pociąg czy Atlantyda, ba bywa tak, że nie dostrzegasz nawet tych, które leżą w drzwiach jak Rejtan!
Cóż więc, można ją kochać, można jej nienawidzić, nie rozumieć, albo lubić tylko troszkę, tylko kilku poetów albo tylko w oryginale po mongolsku, albo tylko w formie haiku czy śpiewanej przez melodramatyczne dziewoje z podhala.
Właśnie dlatego Szczelinami stanowiło dla mnie tak ogromne wyzwanie. Ta „powieść” Wita Szostaka stanowiąca eksperyment literacki to coś pomiędzy prozą a poezją, jednocześnie nie będące ani jednym ani drugim. I nie jestem przekonana, czy eksperyment ten był w pełni udanym…
Całość bowiem stanowi zbiór liter, słów i zdań, którym czasem gubi się sens. Zapewne świadomym zabiegiem autora było przedstawienie tekstu w formie strumienia świadomości, co prawda podzielonego na lata i epizody życiowe, jednak w formie przypominającego bardziej luźny napływ myśli niż osadzone w rzeczywistości celowo spisane zdania. Jednak konsekwencją takiego wybiegu jest bełkotanie, które od czasu do czasu wkradało się między strofy i zmuszało mnie do czytania tego samego fragmentu po kilka razy w usilnych próbach odgadnięcia „co autor miał na myśli”. Eh, moja polonistka nie byłaby ze mnie dumna L
Choć nie zostanę fanką tej książki to nie zaprzeczam, że i perełki się trafiały! Zdecydowanie najbardziej przypadły mi do gustu wspomnienia o dziadkach głównej bohaterki i próby radzenia sobie z żałobą i pustką jaką po sobie zostawili. Te fragmenty w mojej subiektywnej ocenie trzymają najwyższy poziom i jak na poezję przystało mają w sobie ogromny ładunek emocjonalny. Nie są jednak całkiem wolne od wad, niezbyt podobał mi się choćby prześmiewczy stosunek z jakim bohaterka Szczelin traktuje nieśmiałą, ukrywaną w szufladzie poezję babci. Ale to już zarzut do charakteru, a nie poziomu zbioru.
Także tak J Szczeliny to powieść, która nie jest powieścią i poezja, która poezją nie jest. To zbiór wspomnień-myśli zdradzających szarą codzienność życia i ekscentryczne rozbłyski o smaku nowych doznań i zapomnianych przyjemności. Wbrew temu co obiecuje okładka nie postrzegam Szczelin jako kobiety, a już z pewnością nie dane było mi się zatopić w zmysłowość i cielesność, które obiecuje opis. Być może to zwyczajnie kwestia gustu a może mojej ślepoty na niuanse i zapowiadane nieoczywistości, które najwyraźniej minęły mnie w drzwiach, ale Szczeliny nie przypadły mi do gustu. Jednak nie wątpię, że ludzie o znacznie bardziej wyrafinowanym guście odnajdą w niej piękno poezji i zatoną bez reszty w niedopowiedzeniach i bezkompromisowości.
Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Powergraph
#współpracarecenzencka
#współpracareklamowa
#współracabarterowa
/d1c726b4fbcfe826102c3d04b6deda33/n/szczelinami)
