Szczelinami

"pociąg jedzie ty śpisz ja piszę..."
a między szczelinami naszych myśli, wlatuje życie innych i czasami w nas zostaje...

Książka przeznaczona jest dla czytelnika wrażliwego, równie jak pisarz, poszukującego i ciekawego nowych form wyrażania emocji i uczuć. Autor słowa w książce nazywa niewierszami a swoje dzieło przedstawia z punktu widzenia kobiety, do tego poetki. Snuje rozważania kobiety po przejściach, tej kiedyś i tej dziś. Tylko co to znaczy po przejściach? Każdy z nas jest po różnych doświadczeniach, przeszedł przez różne etapy życia. Wszyscy coś przeżyliśmy, zyskaliśmy albo utraciliśmy. Obserwujemy dorastanie bohaterki, okres pierwszego zakochania, wyprowadzki z domu, macierzyństwa, rodzicielstwa, relacji między rodziną, partnerem i innymi ludźmi. Widzimy jej rozterki, dylematy, radości i żale, rozczarowanie i smutek. Poznajemy jakże inaczej ukazany świat cielesności, nagości bohaterki - dosadnie i bez upiększeń, zaskakujący, bez cenzury i tabu. Wiele tu jest powrotów i kroków w tył, do czasów, które ją ukształtowały, wpłynęły na takie a nie inne postrzeganie świata. Dużo pytań pozostaje bez odpowiedzi, ale jedno jest pewne - bije z tej książki prosta prawda życia.

Od pierwszych stron autor nie ułatwia czytania a zmusza do samodzielnego odkrywania, znaczenia jego słów i tego co chce przekazać. Każdy odbierze i zobaczy w książce co innego, bo tak się dzieje, gdy słowa autora przefiltrujemy przez własne doświadczeni...

W tramwaju mówili, że "Szczelinami" dokonują pęknięcia gatunku, przerwami drążą zagłębienia w formach, powodują przeciek w prozie, tworząc szczerbę, otwierając wyżłobienie, w które sączy się poetycka mowa. Być może epika się kończy a po Sz. nie powinno się pisać…

W tramwaju mówili, że warto pogodzić się z tą nieścisłością, odrzucić strach, odważyć się wejść w to przedarcie, spróbować dotknąć nieszczelną rysę.

Wit Szostak nie pozwala czytelnikowi płynąć w swych powieściach relaksacyjną żabką, nie, to jest autor wymagający, sprawdzający co rusz obecność, prowokujący i poszukujący. Istotą i radością obcowania z twórczością Szostaka jest właśnie ów wyzwanie, które unosi czytającego w magiczny niemal wymiar, gdzie w niezdefiniowany do końca sposób dotyka on esencji doznań, doświadczeń i twórczej zabawy słowem. Autor jest mistrzem balansowania na granicy znaczeń wyrazów, potrafi nimi żonglować- raz lżej raz mocniej przesuwając szalę ich wagi i znaczeń.

W "Szczelinach" W. Szostak idzie jeszcze dalej, podejmuje bowiem próbę już nie tylko przesunięcia brzegu słowa, pisarz proponuje nam niemal załamanie całego gatunku literackiego. Czy to się w ogóle może udać?

Ano najwyraźniej może, choć chyba tylko Szostakowi 😊 Od razu dodam, że "Szczelinami" nie jest pewnie pozycją, która każdemu przypadnie do gustu - i to jest jak najbardziej w porządku, ponieważ tym, którym się spodoba - po...

Wmawia się nam, że najnowsza książka Wita Szostaka to powieść, tymczasem jej forma wskazuje ewidentnie na to, że jest to tom(ik) poezji. I to bynajmniej nie jakiś przeciętny. "Szczelinami" jest pełne kontrastów. Szczelinami uciekają wspomnienia, ale wnika też przez nie ciekawość. Szczelinami sączy się i mrok, i światło. Wpełzają przez nie małe zła, drobne utroje i smutek. (Choć ten podobno tylko jeden raz.) Szczeliny są otwarte, ciasne, pełne cieni, zapachów. Wszystko przesącza się szczelinami. Szczelinami w końcu można podglądnać w świat podmiotu lirycznego, kobiety po przejściach. W jej doświadczenia miłości, macierzyństwa, dzieciństwa, straty, namiętności, wstydu, osamotnienia. Jako powieść ta książka nie przemawia do mnie w ogóle. Jako tomik poezji przepełnionej symboliką kobiecości i nawiązaniami intertestualnymi przemawia do mnie bardzo.

Wyjątkowa książka. Twarda oprawa, niejasny tytuł i okładka, które intrygują i ciekawią.

W środku znajdziemy najróżniejsze wiersze. Od takich dwuwiersowych, po całe długie strony. Proste, złożone. O życiu, o dojrzewaniu, o miłości, o rozstaniu, cierpieniu, macierzysństwie, relacjach rodzinnych, losie kobiet w świecie rządzonym przez mężczyzn.

To po prostu kobieta. Obraz kobiety, kobiecego życia, wszelkich jej aspektów, problemów, emocji. Wszystko to ubrane w nieoczywiste słowa, krótkie formy, metafory, aluzje. Chwytające za serce i skłaniające do przemyśleń.

Szczególna książka, w sam raz dla każdego kto lubi czasem zanurzyć się w świecie poezji.

Poezje ciężko się ocenia. Jeśli nie jesteś zawodowym krytykiem twórczości poetów, zwłaszcza tej współczesnej, to bywa, że nie dostrzegasz niuansów ukrytych tak głęboko jak Złoty pociąg czy Atlantyda, ba bywa tak, że nie dostrzegasz nawet tych, które leżą w drzwiach jak Rejtan!

Cóż więc, można ją kochać, można jej nienawidzić, nie rozumieć, albo lubić tylko troszkę, tylko kilku poetów albo tylko w oryginale po mongolsku, albo tylko w formie haiku czy śpiewanej przez melodramatyczne dziewoje z podhala.

Właśnie dlatego Szczelinami stanowiło dla mnie tak ogromne wyzwanie. Ta „powieść” Wita Szostaka stanowiąca eksperyment literacki to coś pomiędzy prozą a poezją, jednocześnie nie będące ani jednym ani drugim. I nie jestem przekonana, czy eksperyment ten był w pełni udanym…

Całość bowiem stanowi zbiór liter, słów i zdań, którym czasem gubi się sens. Zapewne świadomym zabiegiem autora było przedstawienie tekstu w formie strumienia świadomości, co prawda podzielonego na lata i epizody życiowe, jednak w formie przypominającego bardziej luźny napływ myśli niż osadzone w rzeczywistości celowo spisane zdania. Jednak konsekwencją takiego wybiegu jest bełkotanie, które od czasu do czasu wkradało się między strofy i zmuszało mnie do czytania tego samego fragmentu po kilka razy w usilnych próbach odgadnięcia „co autor miał na myśli”. Eh, moja polonistka nie byłaby ze mnie dumna L

...