Opinia na temat książki Szept lasu

bookstagram: @ksiazkowe_opowiesci

„Lustereczko, powiedz przecie, która najpiękniejsza jest na świecie.”

Ostatnimi czasy, dzień koło dnia, zanurzam się w opowieściach pełnych magii.

„Szept lasu” to pozycja obowiązkowa dla każdego miłośnika retellingów. Jako wielka miłośniczka „Pięknej i bestii”, „Czerwonego Kapturka”, „Śpiącej Królewny” i „Kopciuszka”, musiałam sięgnąć po tę historię. Na jej kartach ukryta jest idealna mieszanka wszystkich tych czterech opowieści.

W starym zamku mieszka król. Król, którego od dawien dawna nikt nie widział. Król, który rokrocznie wyprawia bal… Na tym balu magiczne lustro wskazuje Najpiękniejszą dziewczynę w królestwie.

Eillen, jak każda większość panien w odpowiednim wieku, wybiera się na bal. Jednakże dziewczyna nie sądziła, że zamek skrywa w sobie tajemnice, że książę zapragnie jej serca, i że jej życie spętane zostanie nicią przeznaczenia z pewnym drwalem.

Retellingi kocham i skłonna jestem stwierdzić, że to jedne z moich ulubionych gatunków. A dodatkowo o „Szepcie lasu” bardzo ciepło wypowiadała się moja koleżanka z pracy – Asiu, ściskam mocno, dziękuję za polecenie i pożyczenie egzemplarza tej książki!

W historię wczułam się bardzo szybko. Baśniowa kraina, po której snuje się ta opowieść, została przez autorkę przedstawiona w sposób barwny, przyjemny i bardzo klarowny. Łatwo mogłam sobie wyobrazić społeczeństwo, którym rządził król i łatwo mogłam poznać tajemnicze leśne zakamarki Czarnego Boru. Czasami wręcz czułam zapach bzu otulający główną bohaterkę.

Wciągnęłam się w tę opowieść. Wczułam się w losy Eillen, współczułam jej i z nią przeżywałam każdą chwilę radości i uniesienia, każdy moment trwogi i niepokoju.

Jednakże ta historia miała, w moim odczuciu, kilka niedociągnięć. Początkowo bardzo ciężko czytało mi się dialogi między bohaterami. Nie do końca również pasowało mi stylizowanie języka na dawny. Miałam wrażenie, że użyte archaizmy zamiast idealnie wpijać się w tekst i nadawać mu odpowiedni klimat, odzierają tekst z jego prawdziwości i wyglądają kiepsko.

Nie pasował mi również zbyt szybki i pozbawiony chemii wątek romantyczny. Mimo że sceny między bohaterami były naprawdę dobre, to zbyt szybko przeszliśmy z relacji „znamy się”, do relacji „nie opuszczaj mnie”. Zabrakło mi budowania odpowiedniego napięcia między bohaterami. Dużej chemii, przyciągania i nawiązania szczególnej więzi.

Mimo to, uważam tę książkę za bardzo dobrą pozycję, idealną na jesienne, listopadowe wieczory. Jeśli szukacie baśniowej opowieści, ta sprawdzi się idealnie.

Na pewno również sięgnę po kolejne części, zwłaszcza że kolejne tomy skrywać w sobie mają wariacje na temat „Małej syrenki”, „Brzydkiego Kaczątka” i „Królowej śniegu”.