Szklany ogród

,,Jedynie śmierć jest sprawiedliwsza od samotności."

Nazwana przez nową mamę Jaskółką dziewczyna zostaje wykupiona z sierocińca. Pomaga swojej opiekunce w zbieraniu i sprzedawaniu butelek. Poznajemy jej codzienność, pragnienia i emocje towarzyszące jej każdego dnia. Jej sytuację komplikują relacje kulturowe, polityczne i językowe w Mołdawii rozdartej między Związkiem Radzieckim, a Rumunią. Czy jej życie stało się łatwiejsze?
„Szklany ogród” to historia pełna emocji, niespełnionych marzeń, ciężkiej pracy, samotności i dorastaniu w ciężkich czasach transformacji ustrojowej. Pomimo dusznego klimatu książki całość czyta się błyskawicznie. Duża w tym zasługa pięknego języka ale i świetnego tłumaczenia. W tej historii nie ma litości, ale nie ma też okrucieństwa. Jednym z istotnych problemów jaki poruszyła autorka w książce jest sprawa języka. Język wykracza tutaj poza swoją zwykłą funkcję komunikacyjną i staje się narzędziem władzy lub uległości, sukcesu lub porażki, prestiżu lub pogardy. Jest bronią, dzięki której można odróżnić zwycięzców od przegranych. Nasza bohaterka by awansować w hierarchii społecznej musi nauczyć się języka rosyjskiego.

„Im lepiej mówiłam po rosyjsku, tym wyżej widziałam siebie na drabinie. Mój apetyt rósł i wspinał się po jej szczeblach w górę. Sierota, która przez siedem lat marzyła o zagranicznej sukni ślubnej, ustąpiła miejsca dobrze ubranej miastowej dziewczynie, cwanej i pazernej”.

Słuchamy jej monologu który nie wa...

Bardzo lubię prozę fragmentaryczną. Wyłania się z niej kolaż wydarzeń, które ukształtowały głównego bohatera. Pięknie w niej widać, jak drobne rzeczy odciskają piętno na osobowości.

Łastoczka z powieści "Szklany Ogród" Tatiany Tibuleac zostaje wykupiona z sierocińca. Może się wydawać, że dostała szansę na lepsze życie, na spełnienie marzeń. Jednak szybko się przekonuje, że nie ma nic za darmo.

Łastoczka jest jak Mołdawia, gdzie dzieje się akcja powieści. To rozgoryczona sierota, która nigdy nie jest u siebie. Tak samo jej ojczyzna rozbita pomiędzy rosyjsko-rumuńskie sympatie ma trudność, aby obrać kierunek w powiewie postkomunistycznej transformacji.

W "Szklanym ogrodzie " Tatiana Tibuleac czaruje dosadnymi scenami napisanymi poetycką prozą. Mamy tu rzadko spotykane połączenie czasami aż brutalnie naturalistycznych obrazów z delikatnymi metaforami. Zakurzonego dna z bujaniem w chmurach.

Szklany ogród już zawsze będzie mi się kojarzył z epizodem ocalałego jeża używanego przez dzieciaków jako broni.
Jest też codzienną wędrówką w poszukiwaniu ocalałych butelek, ich myciu i sprzedawaniu.

Z tego przekazu wyziera bieda, beznadziejność, brak nadziei by budować świat lepszy, próżno szukać tu piękna. Obraz Tibuleac działa oślepiająco drażniąc czytelnika niektórymi rozwiązaniami fabularnymi, próbując go jednocześnie obłaskawić metaforycznym językiem.
Mołdawia stojąca u progu zmian ustrojowych, pragnąca samodzielności jest niczym główna bohaterka Łastoczka zabrana z wiejskiego sierocińca, poszukująca tożsamości, walczącą o wolność.
Obserwujemy jej zagubienie, dorastanie wśród biedy, brudu I nie ma szans na to, by wyzwolić się spod wpływu tego melancholijnego obrazu.

Bo prawda jest taka, że pochylisz się tu czytelniku nie nad samym kontekstem, czy postacią dziewczynki, ale nad każdym zdaniem. U Tibuleac każde słowo niesie ogromny ciężar, nie ma tu też nadziei czy szans na pokrzepienie.
Krótkie rozdziały tworzą kawałki, które dość trudno poskładać.
Lubię i taką powieść, nie straszne mi literackie brudy, choć w przypadku Szklamego ogrodu trudno było mi się odnaleźć.