Szkockie serce

Dziwne to było uczucie, myśleć o Szkocie per Rabbie. Wiem, że to inna forma imienia Raibeart, ale skojarzenie oczami wyobraźni podsuwa odmienny obraz. Myślę, że nie od rzeczy będzie uprzedzić. ;)
Na plus książki poczytuję nawrót do sekowania Szkotów po Culloden. Tutaj oddaję Julie London szacunek, bo mimo że to "tylko" Harlequin - o temacie pisze przekonująco i nadaje temu realny wymiar. Pod tym względem London z garści kamyków i zwykłych szkiełek złożyła ciekawą całość. Osobiście natomiast czepiłabym się "wzoru w szkocką kratę", którym dość hojnie szafuje polskie tłumaczenie. Tajemnicą poliszynela jest, że jeśli Szkot nosi odzież w kratę - z całym prawdopodobieństwem będzie to klanowy tartan. Wadził mi ten wzorek w kratę i zgrzytał. Tyle i aż tyle.
Sam romans to typowy odmóżdżacz do relaksu na wieczór. Czyta się lekko i nie obciąża pamięci. Całkiem sympatyczny i przyjemny dla oka. Nieco naiwny, prościutki, głupiutki... To "głupiutki" należałoby jakoś podkreślić, bo większość ze zgromadzonych w "Szkockim sercu" postaci ma problemy z ogarnięciem podsufitki. Prym wiedzie Avaline ale sporo z ich strychów prosi się o remont. Z jakim pożytkiem dla zainteresowanych - to proponuję sprawdzić osobiście. Poza tym, Harlequin jak Harlequin - ani ziębi ani grzeje. Nie jest nadzwyczajny, ale trzyma poziom.