The Lord of the Rings

To nie jest trylogia, ani nawet trójksiąg. Tolkien nigdy nie zgodził się na podobne określenie, a podział nastąpił tylko dlatego, że wydawca uznał całość za dzieło o zbyt dużej objętości.Co do postaci kobiecych - Tolkien był wychowankiem męskiej szkoły, profesorem uniwersytetu w czasach, gdy zdecydowanie przeważali tam mężczyźni i całe jego życie prywatne (nie rodzinne) toczyło się w męskim gronie. Kluby dyskusyjne organizowane z przyjaciółmi, spotkania w pubach i czytanie sobie nawzajem nowo napisanych utworów - tylko wśród mężczyzn. To było dla niego naturalne, męskie towarzystwo, męska współpraca, męska przyjaźń - w tym duchu stworzył Drużynę. Dla niego miejsce kobiety było w domu, postać Eowiny i tak wybija się z tego schematu. Ja przyznam, że nie brakowało mi kobiecych postaci, nie czułam takiej potrzeby, żeby były, a nawet w filmie przeszkadzało mi rozbudowanie postaci Arweny.

Cieszę się, że wreszcie sięgnęłam po klasykę powieści fantasy, jaką niewątpliwie jest 'Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia". Zdecydowanie bardziej podobała mi się druga połowa, w której akcja była obfitsza w ciekawe przygody, a Lotaloria oczarowała mnie swoim urokiem. Czytając o krainie elfów miałam wrażenie, że naprawdę istnieje, tkwi w wieczności, a Tolkienowi jedynie przypadł zaszczyt jej opisania. To uczucie było niesamowite. Po ciężkim początku, reszta powieści upłynęła mi bardzo szybko i gdy skończyłam, czułam, że w moim dniu czegoś brakuje. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że lektury "Władcy Pierścieni", dlatego wkrótce z przyjemnością sięgnę po "Dwie Wieże". Może spodziewałam się ciut więcej, a niektóre momenty bywały nużące, ale nie żałuję, że poświęciłam ostatnie dni wakacji na pierwszą część trylogii.

Pierwsza część Trylogii (cz też może poprawniej trójksięgu), w której poznajemy Froda wraz z innymi hobbitami i zawiązuje się drużyna mająca na celu pomóc w Misji zniszczenia Jedynego Pierścienia, mogącego pogrążyć całe Śródziemnie w wiecznych ciemnościach.Klasyka gatunku, chociaż nie pozbawiona wad. Cały cykl cierpi na chroniczny brak pierwszoplanowej postaci kobiecej. Tolkien może i nie był szowinistą umieszczając Galadrielę na szczycie hierarchii w Lothlorien i czyniąc ją powierniczką Jednego z Trzech, ale poza tym... sucho. Arwena nie dorasta nawet do postaci trzecioplanowej.Ponad to, książka urywa się w kiepskim momencie. Moim zdaniem można było dokoptować pierwszy rozdział "Dwóch wież" i ładnie zamknąć wątek rozbicia Drużyny. No, ale dlatego na początku zauważyłem, że to bardziej trójksiąg, niż trylogia.

Wczoraj skończyłam i nadszedł czas, abym wystawiła swoją opinię. Tak więc z niewiadomych powodów po wyjściu z Morii przez dwa miesiące nie potrafiłam zabrać się za dalsze czytanie, aż w końcu wczoraj tego dokonałam. Strasznie szkoda mi wiadomej osoby i nie mogę się doczekać, aż wróci. Co do bohaterów, to najbardziej polubiłam wiernego Sama, bez którego książka straciłaby część swojego uroku. Frodo nie przypadł mi do gustu, jest taki... nijaki (?) O wiele bardziej lubię starego, poczciwego Bilba. A zmiana Boromira... cóż, to było do przewidzenia. Czytając fragment, w którym dziwny stwór wspiął się na drzewo w Lothlórien, zaczęłam przypuszczać, że to G. i nie myliłam się ^ ^ Ogólnie; książka bardzo dobra, za chwilę zabiorę się za Dwie Wieże.

Do "Bractwa Pierścienia" podeszłam z wielkimi nadziejami i generalnie zerową wiedzą - nie oglądałam wcześniej filmu. Początkowo zniechęcona byłam 40-stronnicową przemową, ale gdy tylko przez nią przebrnęłam, zachwycona zagłębiłam się w historię Bilbo, potem Froda, i tak dalej. Niestety - im dalej w las, tym gorzej mi się czytało. Po przerwaniu lektury nie mogłam się zmusić do powrotu do niej, męczyłam i męczyłam, aż w końcu dziś udało mi się ją skończyć. Generalnie nic książce nie mogę zarzucić poza tym, że długie opisy i wiele nazw geograficznych wprowadzają wielki zamęt. Po pewnym czasie nie mogłam się połapać, gdzie jest co. Mimo wszystko sięgnę po dalsze tomy, bo ciekawa jestem końca tej historii.

Nigdy nie byłam fanką fantastyki jakiejkolwiek i Władcę Pierścieni onijałam bardzo długo tłumacząć wszystkim wielbicielom Tolkiena, że nie zamierzam się zagłębiąć w opisy różnego rodzaju stworów, bo to po prostu "nie moja bajka". Jednak znalazła się jedna osoba, która postanowiła mi ją przedstawić z zupełnie innej perspektywy, jako książkę o przyjażni, lojalnośći, tradycji , o więzach międzyludzkich. Postanowiłam zaryzykować i przeczytać. No i oczywiście ryzyko się opłacało :) chociaż przebrnięcie przez pierwszą połowę (czytanie w oryginale Tolkiena to nie jest dobry pomysł) zajęło mi wieki, później było tylko coraz ciekawiej.

Tak jak po Hobbicie tak i po Władcy Pierścieni spodziewałem się czegoś lepszego, jednak Tolkien ma specyficzny sposób pisania, z którym trzeba się pogodzić. Filmowe charaktery głównych postaci jakoś bardziej przypadły mi do gustu niż te książkowe... Właściwie to większość aspektów filmowych bardziej przypadło mi do gustu. Jednak pomimo pewnej (moim zdaniem) niezdarności przy próbach nadaniu książce jakiegoś dramatyzmu ma ona swój urok, głównie za sprawą doskonale dopracowanego świata. No i po przeczytaniu Drużyny Pierścienia przynajmniej przestałem mieć Froda za ostatnią pokrakę ;-)

Zdecydowanie najlepsza część ! Otwierając książkę byłam przygotowana na długie wstępy, a od pierwszej strony zaskoczyła mmnie wartką akcją. Cudownie było oglądać(czytając :) ) Aragorna w takiej odsłonie, gdy ujawnia się w nim wielkie dostojeństwo potomka królów. Szczególnie było to widoczne gdy władca Zachodu stanął przed bramą Mordoru. Och piękny moment, gdy wyobrażałam sobie w tamtym momencie Aragorna, aż przeszły mnie ciarki na ciele. I oczywiście nie zapominajmy o pięknym uzupełnieniu historii na ostatnich stronicach.

Bardzo żałowałam, że drużyna się rozpadła, każdy jej członek miał teraz inny cel. Bardzo irytowała mnie obecność Golluma, te jego wahania. Gdzieś tam jeszcze miałam nadzieję, że się zmieni. Poza tym z podobnym jak przy pierwszej części skupieniem czytałam i ten tomik. Autor mnie nie zawiódł, wiele akcji, które z pewnością były kluczowe dla całej sagi, doskonała treść, która sama w sobie wprowadza w świat hobbitów, ogrów, elfów i wojowników. Również warto przeczytać.

Co tu dużo mówić... Wielki ukłon w stronę Tolkiena! :) I jest to (właściwie są) pierwsza książka, której ekranizacja podobała mi się w równym stopniu jak powieść. Zamiast nieudolnego reżysera, Peter Jackson i Śródziemie staje się jeszcze bardziej realne. Książka nieśmiertelna. Zmuszę kiedyś swoje dzieci (jak będę je miała) do przeczytania. Żeby wstydu rodzinie nie przynosiły :)

Dużo osób uważa, że "Dwie wieże" są najnudniejsze, ale ja się z tym nie zgadzam. To mój ulubiony tom "Władcy Pierścieni", może dlatego, że od niego, co prawda nie od książki, ale od filmu, zaczęło się moje uwielbienie dla twórczości Tolkiena. Trochę nudna jest wędrówka Froda i Sama do Mordoru, ale w każdym razie ciekawsza, niż w trzecim tomie, gdzie praktycznie całą ominęłam.

"Trzy pierścienie dla królów Elfów pod otwartym niebem, Siedem dla władców krasnali w ich kamiennych pałacach, Dziewięć dla śmiertelników, ludzi śmierci podległych, Jeden dla Władcy Ciemności na czarnym tronie, W Krainie Mordor, gdzie zaległy cienie. Jeden, by wszystkimi rządzić, Jeden, by wszystkie odnaleźć, Jeden, by wszystkie zgromadzić i w ciemności związać. W Krainie Mordor, gdzie zaległy cienie." „Władca Pierścieni. Drużyna Pierścienia” jest pozycją znaną praktycznie każdemu miłośnikowi fantastyki, jednym z najbardziej znanych i kochanych cykli książkowych. Trylogia „Władca Pierścieni” została zekranizowana i doczekała się czterech Oscarów na trzynaście nominacji oraz czterech Złotych Globów. Ekranizacja przyjęta została z wielkim entuzjazmem tak jak cała twórczość mistrza Tolkiena. Choć trzeba przyznać, że i tak nie równa się ze swoim książkowym pierwowzorem. Zapraszam was do recenzji jednego z największych dzieł w historii fantastyki. W dawnych dniach elficcy kowale wykuli Pierścienie Mocy, potężne przedmioty zapewniające wielką moc i potęgę. Nie przewidzieli jednak, że podstępny Sauron wykona jeden, Jedyny Pierścień pozwalający na kontrolowanie pozostałych. Nieoczekiwanie Pierścień zniknął i odnalazł się dopiero po wielu wiekach w Śródziemiu, w rękach hobbita. Istoty najmniej do tego przygotowanej, choć o ogromnym sercu i woli walki. Mroczny Władca chciał za wszelką cenę odzyskać narzędzie władzy, które umożliwiłoby mu kontrolę całego świata i wszystkich ras na nim z...

Może użytkownicy "nakanapie" mnie za moja wypowiedź powieszą, ale nic na to nie poradzę. Parę lat temu oglądałam film, który do dnia dzisiejszego jest moim ulubionym. Kiedy sięgnęłam po książkę spodziewałam się czegoś w podobnym stylu i niestety się zawiodłam. Choć podziwiam Tolkiena za wyjątkową wyobraźnię, to niestety muszę powiedzieć, że książka jest znacznie gorsza od jej filmowej ekranizacji. Czego najbardziej mi było brak to prawdziwych charakterów u głównych postaci (odważnego Aragorna, psotliwych: Pippina i Merry'ego, poważnej i chłodnej Galadrieli, itd.). Ponadto wydaje mi się, że w książce za mało było prawdziwych, widocznych emocji, a całość wydawała się trochę przesłodzona. Myślę, że po prostu nastawiłam się na naprawdę wielkie dzieło, przez co żałuję, że nie przeczytałam książki przed obejrzeniem filmu. Pomimo tych wszystkich narzekań z mojej strony, cała historia jest bardzo ciekawa i z przyjemnością sięgnę po kolejne części.

Tłumaczenie Łozińskiego było moim pierwszym spotkaniem ze światem mistrza Tolkiena, więc mam do niego swoisty sentyment. Spolszczenie wszystkich imion i nazw własnych było nie lada wyzwaniem, któremu na szczęście pan tłumacz sprostał. "Radostek", "Bagosz", "Pajęczyca" czy "Tajar" dają czytelnikowi nieanglojęzycznemu głębszy wgłąb w świat Śródziemia oraz dodają mu nasze, ojczyste akcenty. W swoim liście do tłumaczy z całego świata, Tolkien wyraźnie zaznaczył fakt, iż większość imion wręcz trzeba przetłumaczyć, co kompletnie zignorowała Skibniewska. Reasumując polecam przeczytanie wszystkich polskich wersji oraz oryginału. Bardzo fajna i długa zabawa na deszczowe dni. A i ciekawą analizę można spłodzić, moja zaowocowała tytułem magistra...