The Poison Jungle

Mam straszne mieszane uczucia co do tej książki. W sumie tak jak do poprzednich. Niby bardzo fajne ale jednak ta cała Pantala.... eh... W pewnym momencie odczułem pewną monotonnie. Smoki podróżują przez las i nagle jeden z nich wpada w jakąś pułapkę. Chwile potem kolejny. O wiele wiele dłuższa chwile kolejny i kolejny. Trochę to było za częste jak dla mnie. Skoro niektóre z nich żyją w tym lesie od urodzenia to czemu tak często wpadały w pułapki i były tak mało ostrożne?

Również sam las czy raczej dżungla. Była mowa ze tylko jedna roślina nie jet zabójcza. Eh... to tez mi się nie podobało. Każda rzecz, na jaką nie spojrzeć chciała cię zabić. To trochę przesada, dość sporo. Rozumiem ze las mógł być niebezpiecznym miejscem ale nie aż tak.

Podobało mi się odkrycie drugiej wioski LeafWings. Odnośnie postaci. Polubiłem tylko dwójkę bohaterów czy raczej bohaterek w tym tomie. Z poprzednich lubiłem tylko Cicrket. Teraz doszły Sundew i Willow. I... tyle. Wydaje mi się ze nie było zbytnio kogo lubić.

Podoba mi się pomysł tego prawdziwego antagonistę. Na świadomą roślinę która przejmuje umysły smoków. Niby królowa Wasp miała być tym złym a tu jednak nie. Ona była tylko pionkiem. Podoba mi się. Po części ten arc mimo iż na początku bardzo mi się nie podobał, teraz, chcąc nie chcąc, coraz bardziej mi się podoba. Co prawda wszystko i tak zależy jeszcze od 2 tomów. Może się okazać ze Tui spieprzyła czy spieprzy wszystko tak jak z tomem 10.

Na sam kon...