Tomek na Alasce

Wstyd się przyznać, mamy Tomka na półce, ale jeszcze do niego nie dotarliśmy. I w sumie po lekturze "Tomka na Alasce" nie jestem pewna, czy moje Stonki będą chciały zagłębiać się w te historie.
Owszem jest niesamowita przygoda, pięknie opisana sceneria i sytuacje zapierające dech, ale jak to moje dzieci stwierdziły: dlaczego oni tak dziwnie rozmawiają? I ten przeskok przez lata w warstwie językowej był dla nas trudny.
Wszelkie niedogodności nadrobiła fabuła pełna niespodziewanych zwrotów akcji. I oczywiście opisy przyrody po których chciałoby spakować plecak i ruszyć na wyprawę. Ale, bo niestety jest jedno wielkie ALE, nie bardzo wiem do kogo skierować tę historię. Dla równolatków Tomka (a ma 26 lat) ta książka okaże się infantylna i niezbyt atrakcyjna. Natomiast dzieciaki nie mają za bardzo ochoty czytać o przygodach żonatego faceta, który może i owszem, przeżywa przygodę życia, ale ta żona... Toż to przecież emeryt prawie!
.
Dlatego potraktujmy tę książkę jako hołd dla autora. Bez wymagań i oczekiwań. Niech będzie w dzisiejszych czasach ciekawostką!

To najnowsza część serii o przygodach i podróżach Tomka i przy okazji moja pierwsza styczność z tym bohaterem. Gdy byłam młodsza dziadek próbował mnie zachęcić do przeczytania książek, ale byłam dość odporna na to😁

Natomiast cieszę się, że udało mi się przeczytać tę część i wiem, że to początek mojej przygody z Tomkiem i jego przyjaciółmi❤️

W książce znajduje się mnóstwo informacji dotyczących geografii! Bardzo mnie to interesuje i intryguje, bo moim marzeniem i hobby są podróże, więc mogłam dowiedzieć się wielu nowych rzeczy. Czasem bardzo się gubiłam w przypisach geograficznych, ale jakoś dałam radę😁
Ta książka to jedna wielka przygoda! Myślałam, że seria jest taka lżejsza, przyjemna - a tutaj było wiele niebezpiecznych scen, które powodowały, że odczuwałam niepokój i strach. Na szczęście wszystko skończyło się po mojej myśli😁
Niektórzy bohaterowie pojawiający się w tej pozycji, są postaciami historycznymi! A niektóre wydarzenia opisane w książce wydarzyły się w rzeczywistości. Dzięki czemu dowiadujemy też się co nieco o historii.
Niestety - czasem główne postacie mnie irytowały swoim zachowaniem czy sposobem wyrażania się - akcja jednak dzieje się dawno dawno temu, więc jestem w stanie to wybaczyć😁
Nie mogę się doczekać, aż na świecie będzie bezpieczniej i z lekkim sercem będzie można podróżować i odkrywać nowe miejsca❤️

Na przygodach Tomka Wilmowskiego wychowały się pokolenia. Pisane w czasach, w których o zagranicznych wojażach, większość mogła tylko marzyć, pozwalały młodszym i starszym czytelnikom przeżywać przygody, na nieznanych lądach.

Sentyment do Tomka, Sally i prof. Nowickiego pozostaje jednak nadal. Dlatego bardzo ucieszył mnie fakt, że po latach ukazała się finalna 10-ta część serii.

Tym razem Tomek z ekipą udaje się na wyprawę naukową na Alaskę, która jednak szybko zmienia pierwotny charakter - stając się bardziej poszukiwaniami.

W książce znajdziecie wartką akcję, mnóstwo przygód i wiele ciekawostek historycznych, ubogacających lekturę.

Powstała z zapisków autora część, oddaje klimat znany z wcześniejszych książek. Dla jednych będzie to znaczący walor, dla innych przeszkoda. Ci, którzy na historiach o Tomku się wychowali na pewno odnajdą tu sentymentalną podróż, przypominając sobie dzieciństwo.
Dla współczesnego młodego czytelnika jednak, styl w którym została napisana ta książka może nie być do przełknięcia. Ale to już musicie ocenić sami.

Tomek to taki trochę polski Indiana Jones lub nieco starszy odpowiednik Neli Reporterki. Jeśli więc lubicie książki w tym klimacie, to zachęcam do sięgnięcia po ten tytuł.

Po słabym "Tomku w grobowcach faraonów" miałam nadzieję, że ta część będzie choć trochę klimatem przypominać tamte "Tomki", do których jak większość dzieciaków z lat 80/90, mam ogromny sentyment.
Oryginalne przygody ekipy Wilmowscy/Smuga/Nowicki/Sally pochłaniałam jednym tchem. Zdarzało się, że kończyłam ostatnią część i zaczynałam od nowa całą serię.
Uwielbiałam zwłaszcza te słynne mapki z zaznaczonymi przygodami i trasami poszczególnych wypraw, jakże się to świetnie czytało! A na dodatek można było się nieco podciągnąć z geografii, bo seria ta nie tylko bawiła, ale i uczyła.
Ten powiew egzotyki i ciekawe przygody ekipy Tomka to taki trochę rodzimy Indiana Jones.
Podobnie jak "Złoto Gór Czarnych" seria z Tomkiem była u mnie absolutnym numerem jeden na wakacjach.
Po przeczytaniu "Grobowców faraonów" byłam zawiedziona. Nie ten klimat, niby ci sami bohaterowie, ale jacyś tacy inni, intryga mocno naciągana...
Tutaj niestety też widać, że to inny autor. Trochę stara się naśladować styl Szklarskiego i wychodzi lepiej niż przy poprzedniczce, ale jednak da się wyczuć, że to nie to samo.
Zbyt uboga szata graficzna też jakoś do mnie nie przemawia. Za mało starych, dobrych ilustracji, których tamte "Tomki" miały na pęczki i które dodawały uroku serii.
Wiele wątków nie zostało do końca wyjaśnionych, do połowy nawet czytało się nieźle, od połowy totalna nuda. Za dużo suchych faktów, za mało akcji. Nawet nie poczułam klimatu Alaski. Zakończenie zupełni...

Wydaje mi się, że książka najlepiej przyjmie się właśnie wśród tych osób, dla których Tomek był literackim kolegą z dzieciństwa. Czytając "Tomka na Alasce", poczułam, że odbywam podróż w czasie. Wbrew pozorom nie do początku XX wieku, w którym rozgrywa się fabuła, ale do Polski lat '50/'60, tak silnie czuć w tym stylu, że nie jest uniwersalny. To z jednej strony duży plus dla autora, który wykonał kawał dobrej roboty, a z drugiej... jeśli miałabym znowu sięgnąć po powieści przygodowej, to raczej wybrałabym lżejszych zagranicznych klasyków.

Tomek Wilmowski powraca! Dla mnie jest to kolejny powrót do czasów dzieciństwa, który zaliczyłam w dość krótkim czasie. Pamiętaj jak w szkolnej bibliotece sięgałam po książki Alfreda Szklarskiego, aby zobaczyć gdzie tym razem wyruszy Tomek. Książki pozwalały mi odkrywać wspaniałe, niezwykłe miejsca i marzyć, aby kiedyś też się tam znaleźć i podróżować. W sumie śmiało mogę powiedzieć, że uwielbiam podróże właśnie dzięki temu cyklowi książek!

Jak to wygląda u Was - lubicie podróże? Kochacie odkrywać nieznane? Kiedy zrodziła się w Was ta pasja?

Tym razem Tomek zabiera nas w niesamowitą podróż prosto na Alaskę. Autorzy dokładnie opisali niezwykłe uroki miejsc i w genialny sposób potrafią wpłynąć na wyobraźnię czytelnika. „Tomek na Alasce” to nie tylko zwykła książka przygodowa dla młodzieży oraz starszego czytelnika. Jest to książka naprawdę pouczająca, pozwalająca poznać wiele faktów. Znajdziecie w niej informacje na temat odkryć geograficznych, wydarzeń historycznych, a także poznacie kulturę, jak i etnografię.

Bohaterowie odrazu zyskali moją sympatię. Są bardzo barwnymi postaciami i śmiesznymi. Książka napisana jest lekkim językiem oraz opatrzona w piękne ilustracje. Warto zaznaczyć, że akcja książki dzieje się w latach kiedy Polski nie było na mapach, więc nawet użyty język jest dostosowany do dawnych czasów. Dzięki temu nie tylko wyruszamy w podróż, ale i cofamy się w czasie. W książce tak na prawdę ciągle coś się dzieje, a ...

Czy jesteście pokoleniem, które rosło wraz z przygodami Tomka?
Czy nie znacie chłopaka?

Tomek powraca do nas po 60 latach od premiery pierwszej części nakładem @wydawnictwomuza

To dziesiąty tom jego przygód i tym samym ich zakończenie.
Udało się to dzięki notatkom zostawionym przez A. Szklarskiego i ubranego w całość przez M.J.Dudziaka.
Tym razem Tomek zabiera nas na Alaskę, gdzie wraz z kapitanem Nowickim i sallym są uczestnikami wyprawy amerykańskiego
uniwersytetu w Chicago oraz Brytyjskiego Towarzystwa Geograficznego. Wyprawę finansuje znany milioner i filantrop – John Davison Rockefeller.
Niestety na samym wstępie dowiadują się o zaginięciu grupy geologów i kartografów do której mieli dołączyć.
Nasi nieustraszeni bohaterowie ruszają z misją ratunkową.
Czy uda się odnaleźć zaginionych badaczy?
Czy to ten sam Tomek sprzed lat?
Został on napisany ręką innego autora opierającego się na materiałach p. Szklarskiego. Ja widzę różnicę bo znam pióro tego autora. Natomiast jeśli ktoś czyta Tomka po raz pierwszy i to od tej przygody zaczyna nie dostrzeże jej.
Dialogi w książce są dosyć proste co może być plusem dla młodszego czytelnika.
Jednak chaotyczność już niekoniecznie.
Mam wrażenie, że osoba Tomka została troszkę zmieniona i to na minus.
Podobały mi się wszelakie opisy, ciekawostki i historie o Polakach. Co zawsze było dużym plusem w książkach autora. Dołączone rysunki pozwalały nam bardziej zbliżyć się...

„Tomek na Alasce” to już 10 tom serii Przygody Tomka Wilmowskiego. To było moje pierwsze spotkanie z autorem, ale z taką tematyką/serią. Nawet nie wiem, czego spodziewałam się, ale ten czas nie był zmarnowany. Przyznam się, że po przeczytaniu tej części kupiłam pierwsze trzy tomy, czyli:

- Tomek w tarapatach,

-Tomek w krainie kangurów,

-Tomek na Czarnym Lądzie,

Jakie będą wrażenia? Nie wiem, ale na pewno będzie recenzja. Jakiś czas temu pisałam recenzję do książki „Czarka”, która ma swoje lata, ale w nowej szacie idealnie wpasuje się do współczesnej młodzieży i nie tylko. Tak, więc Nasz Tomasz to książka, która tak samo powinna kojarzyć się nieco starszej publiczności.

Ja nie miałam przyjemności poznać tej serii, ale będę nadrabiała. Uwielbiam książki, które dostają nowe życie i przez to, to, co czytaliśmy sami w dzieciństwie dziś czytają nasze dzieci. Książka, która edukuje, opowiada, co nasi bohaterowie przeżywają, gdzie są, i jakie mieli przygody. Każda inna każda wyjątkowa. Ja czytałam 10 część nie znając poprzednich, ale w niczym mi to nie przeszkadzało.

Jeżeli wasze latorośle te małe i te większe bądź może i wy jesteście osobami, która lubią ciekawostki z najdalszych części Świata, bądź lubicie doświadczać dreszczyki emocji to książka jest dla was, dla całej rodziny. Opisów książki jest pełno, więc zachęcam do zapoznania się a ze swojej strony powiem, żebyście ubrali wygodne buty, bo ...