Opinia na temat książki Tomek na czarnym lądzie

Nie będzie opisu fabuły.

Bo i po co?

Pamiętacie ogólny zarys Tomka w Australii? To już znacie przygody Tomka w Afryce.

Cel ten sam, misja ta sama, zwroty fabularne poniekąd też. A więc nuda? Nooooooo nie do końca. Jest lepiej, dużo lepiej m. in. dlatego, że Tomek przestaje być chłopcem. Australia sprawiła, że chop zmężniał, a pojawienie się Sully wydobyło nieznane wcześniej emocje i więzi.

Szklarski dokonał ulepszenia swojej poprzedniej powieści o Tomku. Przygody w Afryce trzymają w napięciu, fabuła dorasta wraz z bohaterem i czytelnikiem. Przykład? Proszę bardzo! Tomek zostaje po raz pierwszy zmuszony do użycia broni… przypominam, że jest nastolatkiem. Odciska to piętno na chłopaku, co Szklarski umiejętnie przedstawia. Co więcej poruszana jest tematyka niewolnictwa, handlu żywym towarem, nierówności rasowych. To wszystko zostało zawarte w towarzystwie poznawania bogatej fauny i flory Afryki, kultury autochtonów, przedstawienia wszelakich sposobów na przeżycie w dżungli. To wszystko bez encyklopedycznych wykładów, które pojawiły się w pierwszej części cyklu. Zdecydowanie na plus!

Na uwagę zasługuje także bosman Nowicki. Rozwój bohatera jest znaczący. Szklarski ubogaca jego relację z Tomkiem, staje się motorem napędowym powieści, a dynamika między nimi, cięte riposty, sarkazm i pozytywna złośliwość to czyste złoto.

Druga część cyklu o przygodach Wilmowskiego jest znacząco lepsza od swojej poprzedniczki. Konspekt książki jest ten sam, ale to co pomiędzy różni się diametralnie. Uwypukla to słabizny pierwszej części, zmienia jej odbiór. Z książki dobrej staje się tylko przyzwoitą. Liczę, że wzrost jakości zostanie zachowany i trzecią część będzie jeszcze lepsza.