Tropiciel

Miło byłoby czasem trafić na książkę będącą zaprzeczeniem mojego stereotypowo-szowinistycznego przekonania, że teksty fantasy pisane przez kobiety to najczęściej lukrowane koszmarki dla nastolatek albo o-mało-co-feministyczne bzdety, ukazujące facetów jako dwunogie i bezmózgie dodatki do penisów. "Tropiciel" z pewnością nie jest książką dla nastolatek, jeśli tylko weźmie się pod uwagę zawartą w treści, imponującą ilość dup i innych bluzgów (seryjnie wypluwanych przez głównego bohatera o ujmującej osobowości). Za to już od pierwszych stron autorka radośnie przekonuje, że świat facetów ograniczony jest w znacznej mierze do pochędóżki, żarcia i picia (ale tak naprawdę ważny jest tylko ten pierwszy element). Trudno mi więc uznać debiut książkowy Małgorzaty Lisińskiej za bardzo oryginalne dzieło.

"Tropiciel" jest właściwie serią opowiadań, łączących się niekoniecznie ściśle w jeden ciąg fabularny, koncentrujący się na przygodach krasnoluda-erotomana o bardzo długim nazwisku (rzekomo głównego bohatera), najpotężniejszego maga (który dziwnym trafem co chwila spotyka jeszcze potężniejszych magów) i jego nieletniej uczennicy, przypadkowo spotkanej w karczmie (tak sobie tam pracowała, biedactwo, bo pojęcia nie miała jak była ważna i niesamowita). Krasnolud, Sodi, jest etatowym królewskim Tropicielem magii i zjawisk paranormalnych, które jednak, w przeciwieństwie do seksu, wywołują u niego potworne bóle głowy. Dodatkowo jest jeszcze pierdołą i gadułą. Tak sztampowy dobór bohate...