Cześć, psorko

"Miłosne intrygi + zabawne dialogi + przystojny śledczy ÷ krąg podejrzanych = romans kryminalny na szóstkę."
Wszystko zgodnie z obietnicą:) Rewelacyjna, lekka i świeża historia, doskonała na poprawę humoru.

🧸Ewa jest nauczycielką w szkole. Kiedy dostaje zaproszenie na zjazd absolwentów nie chce jechać wiedząc, że spotka na nim swojego byłego. Z pozoru zwykłe spotkanie po latach przeistacza się w serię zabójstw.
🧸Dawid to przystojniak. Uroczy i seksowny przystojniak, który ujął mnie swoją otwartością. Kiedy tylko spotkał Ewę nie poddawał się i walczył o nią łamiąc jej mury.
🧸Zabawne dialogi już od pierwszych stron sprawią, że pokochacie tą historię. Ja osobiście nie mogłam się od niej oderwać. Nie byłoby to możliwe bez przyjaciółek głównej bohaterki, które są jeszcze bardziej szalone niż myślałam. Najbardziej polubiłam Anetkę, która nie chcą przeklinać skracała wyrazy. Nie raz wybuchałam śmiechem, bo było to tak zabawne.
🧸Wyszedł z tego cudowny romans kryminalny prószony zabawnymi dialogami. W dodatku takim wielkim plusem (kolejnym tak w ogóle) jest to, że bohaterka jest starsza od głównego bohatera co rzadko się zdarza a czego mi w książkach brakuje.
🧸Jest to moja pierwsza styczność z piórem autorki jednak już od pierwszej strony bardzo polubiłam styl w jakim pisze. „Cześć psorko” – to łamiąca stereotypy urocza historia, która sprawi, że w każdym wieku można spotkać miłość.

Przecież to zwykły wyjazd…
Spotkanie po latach ze znajomymi ze szkoły….
Co z tego, że będzie tam mężczyzna, który złamał serce…
I dziewczyny, których w zasadzie nawet się nie lubiło….
Przecież to tylko weekendowy wyjazd …

A co jeśli okaże się, że jeden wyjazd może wywrócić życie do góry nogami? Zweryfikować przeszłość I przyszłość. A co jeśli po takim wyjeździe już nic nie będzie takie samo?

Ewa wcale nie miała ochoty na żadne spotkanie po latach. Jej złamane czternaście lat temu serce wcale się nie wyleczyło. Nie ma ochoty wracać do miejsca, które w jakiś sposób ją zmieniło….Ale od czego są przyjaciółki. Aneta I Dominika nie mają zamiaru spoczywać na laurach, dopóki Ewka nie zataszczy swojego seksownego tyłka na ten zjazd. Więc kiedy decyzja już zapada, nie ma odwrotu.

Jednak wyjazd okazuje się totalnie inny, niż ktokolwiek mógł założyć. A to za sprawą trupa… I dokładnie w tym miejscu zjawia się Dawid (cały seksowny), podkomisarz, na widok którego miękną nogi (nie tylko Ewce). Jednak to z nią, przybyłe ciacho wita się “Cześć, psorko”. I od tego momentu mam wrażenie, że niejako wszystko wskazuje na swoje miejsce.

Podejrzanych coraz więcej, były wcale nie okazuje się ideałem jakim był zapamiętany. A Dawid, ehhhh….Dawid zdecydowanie dodaje tej historii pazura.

Twórczość Gosi poznałam przy okazji Małej I Mistera Mecenasa. I z największą przyjemnością sięgnęłam po Psorke. I oczywiście się nie zawiodłam. Różnica wie...

Ewa jest nauczycielką, zbliża się do czterdziestki i ma zero szczęścia w relacjach damsko-męskich. Po trudnych doświadczeniach w pierwszym związku nie znalazła w sobie sił, by zaufać komuś na tyle by budować długotrwałą relację. Ma za to dwie zaufane i nieco zwariowane przyjaciółki, które życzą jej jak najlepiej. Ewa nie ma zbyt wiele pewności siebie i nie potrafi spojrzeć na siebie tak, jak widzi ją płeć przeciwna. Zjazd klasowy ma być dla niej formą ostatecznego zamknięcia przeszłości i zebrania w całość złamanego przed laty serca. Nie spodziewa się jednak, że w Wadowicach czeka ją o wiele więcej przygód…

„Cześć, psorko” to książka, która zupełnie niepostrzeżenie bez miary mnie wciągnęła. Czyta się szybko i lekko, jednak Autorce udało się w niej stworzyć fenomenalny klimat, który nie pozwala jej odłożyć. Bardzo spodobał mi się motyw spotkania szkolnego, który wywołał wiele emocji zarówno w głównej bohaterce, jak i we mnie. Doskonale rozumiałam jej rozterki związane ze spotkaniem z ludźmi z przeszłości, a wątek byłego chłopaka jedynie wzmagał ciekawość co do zjazdu. Nie mogę nie wspomnieć o Dawidzie, dawnym uczniu Ewy, którego kreacja powinna być zakazana! To prawdziwy ideał, mający w sobie idealny balans męskości i czułości, romantyzmu i twardego charakteru. Oparcie się jego urokowi jest wręcz niemożliwe, a jego stanowczość i sięganie po to, czego pragnie, świetnie pasowała do całokształtu fabuły. Dodatkowo wątek kryminalny nadał całości pazur...

„Cześć, psorko” – Gosia Lisińska Ewa dostała zaproszenie na zjazd absolwencki swojego rocznika. W pierwszej chwili nie ma ochoty nigdzie jechać, a tym bardziej spotykać się ludźmi z młodzieńczych lat. Została oszukana i do dnia dzisiejszego nie umie zapomnieć o miłości, którą przeżyła w liceum. Ale… postanawia stawić czoło Bartkowi i sprawić, że jej rany zostaną uleczone. Za namową przyjaciółek zgadza się i jedzie do Wadowic aby sprawdzić jak się innym wiedzie życie. Ale to co się wydarzy na tym zjeździe, ilość morderstw, nietypowych akcji sprawi, że nie tak sobie wyobrażała spotkanie po latach :D Nikt nie przewidział, że w czasie jednego zjazdu będzie tyle trupów.. Tylko, kto stoi za ich morderstwem? Komu przeszkadzały te osoby, że musiały zostać wyeliminowane z gry… A do tego przystojny policjant, na którego widok inne kobiety mdleją z rozkoszy. Policjant ten okaże się dawnym uczniem Ewy. Który już wtedy próbował namieszać w jej życiu. Ale różnica wieku nie pozwoliła jej wtedy na posunięcie się do przodu. Lecz teraz? Teraz tej różnicy nie widać. A on zrobi wszystko, aby rozwiązać sprawę zabójstw i chronić Ewcię tak aby żaden kosmyk włosów jej nie spadł z głowy. Nie brakuje tu wątku kryminalnego ani tym bardziej romantycznego, który rozwija się w zatrważająco szybkim tempie. Mi to nie przeszkadzało. Uważam, że szkoda byłoby marnować czas aby przedłużać to, co wytworzyło się między bohaterami. A Ewa w końcu spotkała mężczyznę, który sprawił, że chciała porzucić swe nudne...

Podobno powroty nie są łatwe, a już na pewno niełatwe są zjazdy absolwentów.

Ewa została zaproszona na weekend do swojej rodzinnej miejscowości by uczcić dwudziestą rocznice matury. Zjazd absolwentów Wadowickiego liceum to ostatnia impreza na jaką ma ochotę bohaterka. Jednak jej przyjaciółki przekonują ją by pokazała wszystkim “wredotom” ze szkoły, że stała się silną i niezależną kobietą. Ewka jest lekko przerażona przede wszystkim wizją spotkania JEGO. Mężczyzny przez którego zawalił się jej świat, który zniszczył jej pewność siebie i odebrał radość życia, pozostawiając ją samą. Nikt nie spodziewał się, że niewinna impreza zmieni się w miejsce zbrodni, a przystojny policjant odblokuję Ewę i jej wspomnienia.

Połączenie kryminału, komedii i romansu było rewelacyjnym pomysłem, czytając tą powieść czułam się tak jak w trakcie historii napisanych przez Norę Roberts. Z czystym sercem mogę powiedzieć, że humor, który dołożyła do tej książki Gosia Lisińska sprawił, że “Cześć, psorko” wyskoczyło ponad książki znanej amerykańskiej autorki w moim prywatnym rankingu.
Genialna zagadka kryminalna, której rozwiązanie nie było jakoś wielce trudne, mimo to gdy pojawiło się rozwiązanie z radością krzyknęłam “ha wiedziałam” 😂. Romans z moim ulubionym motywem czyli spotkaniem po latach, sprawił mi ogromną przyjemność, a cięty język przyjaciółek i ich relacja kupiła mnie w stu procentach.

Jest jeszcze jedna sprawa, która mnie urzekła. To jak Ewa na nowo odkryw...

"Cześć Psorko" miała być dla mnie czytelniczym pewniakiem. I niby jest, ale zaskoczyła mnie tak ogromnie, że aż nie wiem co o niej napisać.

Styl Gosi, jak zwykle z resztą, niezawodny. Wykreowane postacie są autentyczne, świetne, charyzmatyczne, niepozbawione wad.

Motyw kryminalny? Matko, DOSKONAŁY! Z początku niczego się nie domyślałam, potem krok po kroku autorka nakierowała mnie trafnie z resztą na trop.

Oczywiście Pan Śledczy to totalne ciasteczko i mój książkowy mąż🤩

Motyw różnicy wieku, gdzie to ona jest starsza, rozegrany został perfekcyjnie. Dzięki retrospekcjom z przeszłości mogłam się przekonać, że uczucie, które zrodziło się w nastolatku było autentycznie, zaś podejście nauczycielki do młodszego ucznia było nienaganne: owszem, lubiła go, jednak ich relacja nie wykraczała poza wyznaczoną normę.

Macie już dość peanów na cześć tej książki, czy jeszcze nie? Bo to nie koniec.

Wisienką na torcie jest miejsce akcji: Wadowice. Miasto, które darzę ogromnym sentymentem, w końcu w nim uczęszczałam do szkoły średniej, pracowałam! Cudownie było kroczyć wadowickim ulicami wraz z bohaterami, zasiadać z nimi do stołu podczas randek w miejscach, w których samej dane mi było bywać. Wspaniałe było popatrzeć na z pozoru nudne miasto, w które autorka tchnęła całkiem nowego ducha.

Polecam. 🤩