Układ

Łukasz Krukowski to autor, który weird fiction wyniósł na nieznany mi wcześniej poziom. Tak pożądane przeze mnie poczucie derealizacji tym razem wiązało się bowiem z dużą dawką surrealizmu, jaki plącze zmysły. Dawką, która raz zahaczała o subtelne science-fiction (szczególnie w cyklu trzech opowiadań nazwanym cyklem terrorystycznym), innym razem o pomieszanie zmysłów. Światy, jakie autor stworzył, były brudne. Pełne niespełnionych marzeń, toksycznych relacji i uzależnień. Władze dopuszczały się przekrętów polityczno-metafizycznych, a ludzie mieli tendencje do destrukcujnych zachowań. Było to ciekawe i dobrze opisane, ale jednocześnie... Tym razem mało „moje". Ze względu na to zbiór potraktowałam jako coś, co czas umili, ale niestety nie zostanie ze mną na dłużej. Niewątpliwie tkwi w tym jednak potencjał.

„Układ" nie ma nawet dwustru stron, a opowiadań znajdziemy tu jedynie osiem, z czego trzy połączone są w nieoczywiste jedno. I prawdopodobnie to ich niepokojący klimat podobał mi się najbardziej. Cykl terrorystyczny jest bowiem czymś, co niepokoi i wytrąca z równowagi. Co pozbawia poczucia bezpieczeństwa i intryguje. Mają one w sobie chaos oraz porządek jednocześnie i wydają się tak inne od tworów weirdowych, które dotychczas poznałam. Reszta opowiadań była przyjemną lekturą, ale jednocześnie zdawała się odstawać. Nie w negatywnym znaczeniu, ale wyczuwałam miedzy nimi granicę.

Może i Łukasz Krukowski nie okazał się być „moim" autorem, ale wciąż zbiór te...