Uwięzieni

„Uwięzieni” autorstwa T.J. Newman to świetna powieść, w której dzieje się naprawdę wiele i nie sposób odłożyć jej tak po prostu na bok. Całość rozpoczyna się dość mocnym akcentem i nie zwalnia aż do ostatniej strony. Fabuła jest poprowadzona w taki sposób, że czytelnik chce jak najszybciej dobrnąć do końca, aby przekonać się, ile osób przetrwa katastrofę. Tak, tak – katastrofę, bo to właśnie wokół katastrofy lotniczej i akcji ratunkowej kręci się cała fabuła. I to właśnie w tym miejscu należą się autorce brawa za genialne zobrazowanie katastrofy i późniejszych działań ratunkowych. Wyszło to wszystko bardzo naturalnie i emocjonalnie, co jest największą zaletą tej powieści. Dodatkowo wszystkie kwestie techniczne są wyjaśnione jasno i klarownie, dzięki czemu czytelnik czuje się dobrze poinformowany, ale nie przytłoczony zbędnymi informacjami.

Sami bohaterowie są bardzo ciekawie wykreowani. Autorka zgotowała im wręcz piekło, gdzie na każdym kroku czeka pułapka lub smutna niespodzianka. Tych kilka osób tworzy bardzo interesującą grupę, gdzie każdy jest inny, każdy z nich ma cały wachlarz wad i zalet, a co najważniejsze, czytelnik czuje do nich sympatię lub wręcz przeciwnie. Jednak z całą pewnością nie można wobec nich pozostać obojętnym. Tacy bohaterowie, wraz z realistycznie oddaną fabułą, sprawiają, że książka mocno pobudza wyobraźnię czytelnika, i nawet jeśli mamy świadomość, że coś podobnego raczej nigdy się nie wydarzy, to i tak całość przekonuj...

Duże oczekiwania, duża ekscytacja. Z takimi założeniami zabierałam się za czytanie tej powieści, bo pierwsza "samolotowa" książka tej autorki bardzo mi się podobała. Historia, która mnie wciągnęła od pierwszej strony, trzymała w napięciu i w żaden sposób nie dawała przewidzieć, jak to się skończy.

Samoloty, piloci, stewardessy, katastrofa lotnicza. Czytaliście kiedyś coś takiego? Ja nie, dlatego ta powieść jest dla mnie czymś nowym i świeżym na literackim rynku. Od pierwszej strony zostajemy wrzuceni w wir akcji, nie ma przestojów, nużacych rozważań, ale też nie jest pozbawiona pewnej głębi. Sensacja sensacją, ale autorka próbuje przekazać nam pewną wiadomość.
Pomysł na fabułę i jej prowadzenie, styl autorki, wykreowanie postaci, ciekawostki z pokładu samolotu - ja to wszystko kupuję.

Ciekawa, angażująca, nie dająca się odłożyć, oryginalna i grająca na uczuciach. Mnie się bardzo podobała, ale jeśli ktoś boi się latać samolotem, to musi do niej podejść z dużym dystansem.

Jeśli szukasz pasjonującej książki o akcji ratunkowej samolotu zatopionego w morzu, gorąco polecam "Uwięzieni".

Autorka, była stewardesa, doskonale opisała akcję ratunkową, napięcie towarzyszące pasażerom. Powieść wciąga od pierwszych stron i trzyma czytelnika w napięciu do końca.

Czytając o akcji ratunkowej odczuwamy emocje towarzyszące pasażerom samolotu, jak i ratownikom, tak jakbyśmy byli uczestnikiem tych wydarzeń.

"Sześć minut i trzydzieści siedem sekund po starcie statek powietrzny lotu numer 1421 się rozbił. Spód samotu uderzył płasko o wodę. Powierzchnia oceanu była nieubłagana, jakby maszyna grzmotnęła o beton. Pasażerowie, którzy przeżyli uderzenie, uznali się za szczęściarzy. Nie mieli pojęcia, że najgorsze dopiero nadchodziło."

Czy uda się uratować uwięzionych pasażerów?

Przeczytaj tę historię, polecam! Nie odłożysz książki dopóki nie poznasz zakończenia. Sięgnij też po poprzednią książkę autorki!

❗TW: wypadek samolotu, brutalne śmierci, śmierć dzieckaz utonięcie

Ostatnio walcząc z kryzysem czytelniczym (półki pełne książek, które muszę szybko przeczytać i sprzedać, ale ja nie mam co czytać), spontanicznie zaczęłam ,,Uwięzionych". W eBooku, ale to pomińmy. I było to na tyle miłe zaskoczenie, że chętnie sięgnę po drugą książkę autorki.

Samolot leżący na dnie oceanu nie brzmiał jak coś bardzo przerażającego. Dopóki nie dotarło do mnie, jak ciężko wydostać ludzi z takiego miejsca. Za kilka godzin zabraknie ci tlenu, nie możesz wypłynąć, bo się utopisz, przebicie powierzchni samolotu spowoduje to samo, a wyciągnięcie samolotu na powierzchnię jest niemożliwe. I ta walka o ratunek była tym, co mocno mnie zaangażowało.

Tym bardziej, że autorka nie szczędziła śmierci, takich, które z jednej strony miałam gdzieś z tyłu głowy, ale z drugiej wierzyłam, że jednak nie nastąpią. Zdecydowanie nie jest to jedna z tych książek, w której w ramach happy endu wszyscy przetrwają i będą szczęśliwi.

Było sporo smutnych lub wzruszających momentów, więc ostrzegam wrażliwsze osoby.

Jedyne, co mi przeszkadzało, to brak napięcia i emocji wśród bohaterów. Wydaje mi się, że gdyby taka sytuacja wydarzyła się w prawdziwym życiu, wywołałaby na pokładzie ogromny chaos i panikę - a tutaj wszyscy byli spokojni, nawet dzieci. To samo w przypadku nagłej śmieci, jakoś wszyscy zdawali się myśleć ,,no umarł, trudno". Wstrząs anafilaktyczny i brak leków? Przeci...