Uwięziony krzyk

Szlachetne zdrowie, nikt się nie dowie, jako smakujesz, aż się zepsujesz…
Anna była normalną młodą kobietą, pełną energii, zadowoloną z życia, młodą mężatką, szczęśliwą mamą dwuletniej córeczki. Miała plany i marzenia na przyszłość, kiedy nagle jej życie wywróciło się do góry nogami. Została uwięziona we własnym ciele za sprawą udaru mózgu. W jednej chwili jej świat się zawalił, została całkowicie sparaliżowana a jej ciało stało się zamkniętą kapsułą. Tylko mózg jako tako funkcjonował, ale co z tego, kiedy nie miała możliwości kontaktu z otoczeniem. Mózg działał sprawnie, ale nie miał władzy nad ciałem.
To nie jest powieść o nieszczęśliwej kobiecie, to hołd dla odwagi, walki i determinacji. Przyznam szczerze, że czekałam na tę lekturę z niecierpliwością, a teraz, po przeczytaniu, będę ją wciskała każdemu, kto tylko stanie na mojej drodze.
To opowieść o walce z chorobą, o walce psychiki z ciałem, ale również opowieść o człowieczeństwie. O nadziejach i ich braku, o małych sukcesach prowadzących do tego, aby jeszcze móc w miarę normalnie funkcjonować.
Jak wielkim wyczynem jest w takim przypadku wsparcie najbliższych, kiedy muszą oni poświęcić część swojego życia, aby chorej osobie było lżej. Szkoda, że nie wszyscy potrafią być takimi BOHATERAMI, jak rodzice i siostry Anny. A mąż? Młody, silny mężczyzna, który powinien być w pierwszej kolejności obok swojej młodej żony? Nie chcę go osądzać, ale moim zdaniem, nie ma większego tchórzostwa jak ucieczka w ważnej i ...

Niezwykle trudna i poruszająca historia. Nie da ją się ocenić do tych dobrych czy złych lektur, po prostu każdy powinien ją przeczytać, bez dwóch zdań! Historia, którą napisało samo życie...

"Uwięziony krzyk" to historia Anny Naskręt. Zgadza się, poznajemy historię życia autorki. Ciężko jest mi opisywać o przeżyciach i odczuciach jakich doznałam w trakcie jak i po przeczytaniu tej książki. Nie ma takich słów... Pani Anna w młodym wieku przeszła udar mózgu. Choroba odebrała jej niemalże wszystko - zdrowie, radość, miłość. Jednak osoby, które zawsze przy niej były to rodzina. Kolejny, idealny przykład, że rodzina jest najważniejsza i należy się jej trzymać.

Autorka pokazuje nam jej własne życie - przed, w trakcie jak i po chorobie. Historia ukazuje jak kruche jest życie. Że trzeba cieszyć się chwilą, żyć teraźniejszością bo nie wiadomo co przyniesie nam kolejny dzień.


Jednak Pani Anna przedstawia swoja historię w taki piękny sposób, że nie można się tylko smucić przy tej książce! Również parę razy uśmiech pojawiał mi się na twarzy. To książka, którą każdy powinien przeczytać, żeby chociaż w jakimś minimalnym stopniu poznać życie jak i myśli osoby chorej. Jest to taki sam człowiek jak i my wszyscy, dlatego nie należy zaliczać ich do grupy "gorszej". Nie będę Wam więcej zdradzać, po prostu sięgnijcie po tę książkę!