W żywe oczy

Niestety nie miałam okazji przeczytać debiutanckiej powieści autora, Lokatorki. Jednakże po wielu pochlebnych opiniach, zakodowałam sobie, aby w niedalekiej przyszłości ją przeczytać. Stało się inaczej, gdyż w pierwszej kolejności trafiła do mnie propozycja zrecenzowania W żywe oczy. Książka, jak się okazało, była debiutem powieściowym autora, niemniej wydanym pod innym tytułem i o troszkę odmiennej fabule, ostatecznie kilkanaście lat temu zginęła w gąszczu podobnych lektur. Tym samym, po późniejszym sukcesie Lokatorki, autor postanowił wydać swój „debiut” ponownie. Jednak był świadom wad, popełnionych podczas pisania pierwszej wersji, toteż postanowił napisać ją od nowa. Dzięki temu zbudował na tym samym pomyśle powieść, która zawiera część scen co poprzednia, jednak ma zupełnie inną fabułę. Nasuwa się pytanie, czy tym razem książka osiągnie sukces?

Podczas lektury ciągle zastanawiałam się, czy to możliwe, żeby zabójca był od samego początku podany czytelnikowi na tacy, fabuła bowiem skupia się w większości na dwóch postaciach: Claire i Patricku. Także logiczne było, że zabiła jedna z tych postaci… ale czy na pewno? Czy ta zagadka mogła być taka prosta do rozwiązania? Odpowiedź brzmi: nie do końca! Delaney potrafi tak namącić, biorąc, KŁAMSTWO, oraz GRĘ AKTORSKĄ, jako główne składniki powieści, że nie jesteśmy w stanie przejść przez nią, nie zastanawiając się nad tym, co tu jest PRAWDĄ?! Toteż tego, kto jest psychopatą w tej rozgrywce, dowiadujemy się na samym końcu...

Jestem zawiedziona bo wiele oczekiwałam po tej książce. I nie sądziłam, że się rozczaruję. Ubolewam tym bardziej, że sam pomysł na jej prowadzenie był fenomenalny! Są momenty kiedy się broni, owszem, ale kiedy spojrzymy na całość coś wyraźnie nie gra a autor chyba sam zgubił się w tym wszystkim.
Bardzo dobrym pomysłem było wplecenie w fabułę teatru, bo do sztuki w tym wydaniu mam słabość. Ale wszystko kręciło się tylko wokół Claire na deskach teatru, a to już było zbyt wiele. Końcówka powinna mnie zaskoczyć, a od jakiejś 70 strony przeczuwałam kto jest winny i się nie pomyliłam. A jednak w thrillerach lubię dostać po głowie i powiedzieć 'jak bardzo się myliłam'. Miało być zaskoczenie a było oczekiwanie na to jak wreszcie doprowadzą to do końca.

Sen lunatyka to chyba najlepsze podsumowanie tej powieści. Sama żałuję, że nie wycisnęłam z niej więcej ale może przez to, że czytam ogrom thrillerów jestem tak krytyczna. Nie mniej, nie zniechęcam bo to książka z tych, którą jedni nienawidzą a inni ubóstwiają więc mimo wszystko spróbujcie przekonać się sami.

" W żywe oczy " jest drugą książką w dorobku J.P. Delaney’a. Wprawdzie „ Lokatorka „ nie zrobiła na mnie piorunującego wrażenia, postanowiłam dać autorowi jeszcze jedną szansę, bo liczyłam , że tym razem będzie lepiej.

Okazuje się, że „ W żywe oczy „ nie jest czymś nowym, lecz poprawionym, do czego już na wstępie autor bez zbędnego zwodzenia się przyznaje. Powieść napisana ponad szesnaście lat temu, nie zyskała uznania czytelników, więc Dalaney na fali popularności „ Lokatorki „ postanowił wydać ją ponownie. Tak na marginesie, takie odcinanie kuponów od sukcesu, to zagrywka wobec czytelników niezbyt uczciwa.

Główna bohaterka Claire Wright jest zatrudniona w firmie prawniczej i specjalizuje się w demaskowaniu niewiernych mężów. Pierwszorzędna aktorka i do tego ambitna i ładna, to znaczy w swoim mniemaniu, ale czy tak jest naprawdę? Z pobieżnych opisów niewiele o niej się dowiedziałam, oprócz tego, że kłamie zawodowo. Claire otrzymuje kolejne zlecenie, ale nic nie idzie po jej myśli. Zleceniodawczyni zostaje odnaleziona martwa w pokoju hotelowym i w tym momencie akcja nabiera tempa i wreszcie coś się dzieje. Chociaż emocje są średnie, ale przynajmniej w końcu poczułam się zaintrygowana i zaczęłam się zastanawiać, co tak naprawdę zaszło. Gdy w grze pojawia się uroczy i czarujący Patrick Fogler, mąż denatki, jedyny męski osobnik, który oparł się urokowi Claire, stawka gwałtownie rośnie.
Kto jest winny, a kto prowadzi własną grę?

Pomysł na powi...

Przyznam, że spodziewałam się jednak czegoś innego. Niby ciekawie, niby intrygująco, ale jak dla mnie gdzieś po drodze autor się gubi... Zakończenie zaskakujące.

Mam na imię Claire, jestem aktorką, jedno co musisz o mnie wiedzieć to,to że kłamię zawodowo...Potrafię Cię uwieść, a niezbite dowody zdrady dostarczę Twojej żonie...

Claire testuje wierność mężczyzn, jest młoda atrakcyjna i świetna w tym co robi, pewnego wieczoru dostaje "zlecenie" na Patricka Foglera, tylko że tym razem wszystko idzie zupełnie inaczej niż powinno, Patrick nie jest Nią zainteresowany, nie daje złapać się w sidła Jej uroku osobistego ani manipulacji, którą jak zawsze podejmuje Claire. Kiedy kilka dni później ginie Stella, żona Patricka wszystko zaczyna się zmieniać a Claire dostaje szansęby wreszcie odegrać rolę swojego życia zmieniając tożsamość, wygląd, adres... Tylko, że tym razem oprócz gry aktorskiej trzeba jeszcze umieć zadbać o swoje bezpieczeństwo, ponieważ testowany mężczyzna podejrzany jest o serię morderstw i może okazać się, że kłamie lepiej niż Claire...

Niesamowicie wciągająca lektura, autor bezbłędnie gra na naszych emocjach, a te aż buzują w naszych głowach w trakcie czytania. Z jednej myśli przeskakujesz do drugiej, prawda miesza się z kłamstwem do tego stopnia, że już sam nie wiesz kto bardziej kłamie. Dacie się zaskoczyć? Bo ja dałam, a na koniec mogłam tylko powiedzieć " no ale jak to?" i własnie takie zaskoczenie lubię najbardziej

"W żywe oczy"
📍
Claire od najmłodszych lat nie ma lekko. Samobójstwo matki, rodziny zastępcze, nieudane związki. Jednym słowem ciągle z deszczu pod rynnę. Jej największym życiowym marzeniem jest zostanie aktorką. W tym celu ucieka z UK do Nowego Yorku pełna nadziei, iż dostanie się do szkoły aktorskiej i zrobi karierę.
Los jednak nadal zamyka przed nią drzwi. Claire dorabia w agencji detektywistycznej jako przynęta sprawdzająca wierność mężów klientek. Czy kłamstwo "W żywe oczy" wyjdzie jej na dobre, czy może sama znajdzie się w złym miejscu o złym czasie...