Opinia na temat książki Wampir z Warszawy

Mam problem z tym reportażem. Może autor celowo użył tego sposobu pisania, ale ja miałam wrażenie, że słucham artykułów z „Trybuny Ludu” lub innego komunistycznego badziewia, co utrudniało słuchanie.

Autor tym razem sięgną po historię Tadeusza Ołdaka, gwałciciela i mordercę kobiet z 1950 roku, który został uznany za pierwszego seryjnego mordercę w powojennej Polsce. Autor zgromadził wszystkie dostępne materiały z IPN, ówczesną prasę i dokładnie zbadał sprawę. Niestety materiał zebrany przez autora starczyłby, może na stu stronicową powieść, a nie na trzysta stron. Najmniejszym zarzutem są powtórki, jakby czytelnikowi parę razy trzeba było powtórzyć, aby zrozumiał. Natomiast cała historia wręcz tonie w różnego rodzaju dygresjach. To, że nastąpił rozwój nauki, jakim jest kryminalistyka, jest oczywiste i nie potrzeba ciągle tego przytaczać. Interesujące jest, jak wtedy podchodzono i badano tego rodzaju zbrodnie. Jednak główny zarzut, że tytułowy Wampir jest tylko tłem do opowieści o tamtejszej Warszawie i nie tylko. Jaki związek z tą historią ma sławetna inwazja stonki ziemniaczanej, reforma walutowa, podróż tramwajem „na winogrono”, czy gdzie można było napić się najlepszej kawy? Takich ciekawostek niezwiązanych z tematem jest mnóstwo. Gdybym chciała czytać o początkach Polski Ludowej, sięgnęłabym po inną książkę. W samej historii o Tadeuszu Ołdaku dużą część zajmuje topografia miasta, jakie tramwaje gdzie dojeżdżają. Nie jestem mieszkańcem Warszawy, tak więc niezbyt mnie interesowało historia tych zmian aż do współczesności. Nie mówiąc o tym, że autor odwołuje się nawet do historii współczesnej.

Miałam ochotę przeczytać o człowieku, który został określony Wampirem z Warszawy, a nie o początkach Polski Ludowej w Warszawie. Niestety jego historia została rozmyta w licznych dygresjach.