Wampir z Warszawy

Mam problem z tym reportażem. Może autor celowo użył tego sposobu pisania, ale ja miałam wrażenie, że słucham artykułów z „Trybuny Ludu” lub innego komunistycznego badziewia, co utrudniało słuchanie.

Autor tym razem sięgną po historię Tadeusza Ołdaka, gwałciciela i mordercę kobiet z 1950 roku, który został uznany za pierwszego seryjnego mordercę w powojennej Polsce. Autor zgromadził wszystkie dostępne materiały z IPN, ówczesną prasę i dokładnie zbadał sprawę. Niestety materiał zebrany przez autora starczyłby, może na stu stronicową powieść, a nie na trzysta stron. Najmniejszym zarzutem są powtórki, jakby czytelnikowi parę razy trzeba było powtórzyć, aby zrozumiał. Natomiast cała historia wręcz tonie w różnego rodzaju dygresjach. To, że nastąpił rozwój nauki, jakim jest kryminalistyka, jest oczywiste i nie potrzeba ciągle tego przytaczać. Interesujące jest, jak wtedy podchodzono i badano tego rodzaju zbrodnie. Jednak główny zarzut, że tytułowy Wampir jest tylko tłem do opowieści o tamtejszej Warszawie i nie tylko. Jaki związek z tą historią ma sławetna inwazja stonki ziemniaczanej, reforma walutowa, podróż tramwajem „na winogrono”, czy gdzie można było napić się najlepszej kawy? Takich ciekawostek niezwiązanych z tematem jest mnóstwo. Gdybym chciała czytać o początkach Polski Ludowej, sięgnęłabym po inną książkę. W samej historii o Tadeuszu Ołdaku dużą część zajmuje topografia miasta, jakie tramwaje gdzie dojeżdżają. Nie jestem mieszkańcem Warszawy, ta...

Kiedy zniszczona Warszawa próbowała powrócić do życia, pewien zły człowiek postanowił życie odbierać.

Wiosną 1950 roku zginęła pierwsza kobieta. Sprawca nie kazał długo czekać na kolejne ataki. Zabił i zgwałcił kolejną kobietę, dwóm pozostałym zgwałconym ofiarom udało się ujść z życiem. Sprawcą okazał się być Tadeusz Ołdak, który przyznał się do zarzucanych mu czynów i został skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 10 kwietnia 1951 roku.

Sprawa Wampira z Warszawy nie jest aż tak bardzo popularna, jak pozostałych polskich wampirów. Nigdy wcześniej nie zetknęłam się z postacią Tadeusza Ołdaka, więc cieszę się, że sięgnęłam po tę książkę i mogłam poszerzyć swoją wiedzę. Doceniam również wstawki obyczajowe, przybliżające realia tamtych czasów (w tym słynna sprawa koloradskowo kartofelnowo żuka, zrzucanego przez wrogich imperialistów na pola naszych wspaniałych socjalistycznych kartofli). Nie doceniam za to powoływania się na Jarosława Stukana – nie lubimy się z panem Stukanem od samego początku i lektury jego książki „Seryjne morderczynie”. Drażnił mnie również momentami ten nazbyt kwiecisty styl, podbijany jeszcze przez lektora, pana Krzysztofa Plewako-Szczerbińskiego.

Rzadko trafia się reportaż w którym autor tak daleko i tak często odchodzi od głównego tematu.

Przypominam Wam coraz częściej o mojej fascynacji prawdziwymi historiami kryminalnymi. Zaczęłam sięgać po reportaże o tej tematyce i choć daleko mi do eksperta w tej dziedzinie, to mam już swoje oczekiwania wobec tego gatunku.

Jarosław Molenda jest jednym z bardziej znanych i cenionych twórców true crime w naszym kraju. To tylko zaostrzyło mój apetyt na "Wampira z Warszawy". Niestety ta lektura mnie nie nasyciła, winą można obarczyć inwazję stonki...

Autor bardzo solidnie przygotował się do spisania historii Ołdaka, uważnie przewertował akta i ówczesną prasę, z pewnością chciał przedstawić czytelnikom jak najdokładniejszy obraz tej wstrząsającej sprawy. Problem w tym, że zatracił się w tak nieistotnych szczegółach, że zaciemniły one to, co miało być najważniejsze. Momentami zastanawiałam się o czym ja w ogóle czytam.

Ostatecznie doszłam do wniosku, że autor musiał mieć olbrzymie parcie na wydanie tej książki i wypełnił ją stonką, żeby miała te ponad trzysta stron, dzięki czemu mogła zostać wydana jako samodzielny reportaż. Innego wytłumaczenia nie znajduję.

Tak naprawdę nie chodzi tylko o stonkę, Molenda rozpisywał się też o strojach Warszawiaków, kilkukrotnie powtarzając dokładnie to samo, jakby czytelnik był za głupi, by zapamiętać parę zdań zamieszczonych kilka stron wcześniej. Co zabawne, sam siebie przywoływał do porządku wstawkami typu "ale wróćmy do sprawy". Myślę, że wystarczyłoby zebranie tych wszystkich informacji, którym...

Historia Tadeusza Ołdaka do tej pory nie była mi znana. Do zakupu książki zachęcił mnie tytuł jednak jej treść jest dość bardzo rozwleczona. Autor po raz kolejny w niektórych fragmentach bardzo zbacza z tematu samego wampira przez co książka zaczyna robić się nużąca.