Wampir z Warszawy recenzja

Warszawa. 1950 rok. Wszędzie brud. Jeszcze czuć opadający kurz po wojnie. Miasto powoli podnosi się z gruzów. Pył niesiony przez wiatr wiruje wśród ruin i rozbiórek. Nieoświetlone dzielnice toną w błocie i wylewającym się szambie, a przestępczość i przemoc rozkwitają jak przebiśniegi na wiosnę. Żadna kobieta nie może sobie pozwolić na samotny spacer uliczkami miasta. Nie powinna.


Wampir z Warszawy wzbudza strach. Historia o seryjnym mordercy z czasów Polski Ludowej przyprawia o dreszcze, trzyma w napięciu i wstrząsa tak, że aż odbiera mowę. Wzbudza również ciekawość. Jak wygląda psychologiczny portret seryjnego mordercy? Co kryło się w jego głowie? W jaki sposób wybierał swoje ofiary? Co popychało go do działania?


Jarosław Molenda nie tylko przeprowadził dziennikarskie śledztwo, ale podjął również próbę ukazania osobowości seryjnego mordercy. Dzięki jego książce możemy przenieść się w czasie i być uczestnikiem dochodzenia, zajrzeć do milicyjnych raportów, odtworzyć przesłuchania i poczuć klimat powojennej Warszawy. Całość przyprawiona jest wieloma historycznymi ciekawostkami i szczyptą humoru.


Wiecie, że w latach 50-tych tramwajem jeździło się „na winogrono”? A ja miałam czelność kiedyś narzekać na tłok w komunikacji miejskiej. A kojarzycie słynne powiedzenie "kup pan cegłę"? Takie słowa można było usłyszeć w filmie "Ewa chce spać" z 1957 roku. Dalej rymowanka brzmiała: "Odpalasz pan stówkę, ocalasz pan główkę. Cegła tańsza od kapoty, kup pan cegłę od sieroty.". Słowa te idealnie odzwierciedlają obraz chuliganów z lat 50-tych. A pamietacie inwazję stonki ziemniaczanej? O takich właśnie historycznych smaczkach wspomina Jakub Molenda w swojej książce.


Dla kogo jest ta książka? Mogę ją z całego serca polecić:
- miłośnikom historii,

- tym, którzy chcieliby przenieść się w czasie do powojennej Warszawy,
- osobom lubiącym historie z dreszczykiem,
- miłośnikom literatury faktu,
- osobom spragnionym dobrego kryminału,
- wszystkim, którzy jeszcze nie znają historii o seryjnym mordercy Tadeuszu Ołdaku.