Profesor i cyjanek

Teresa Tarwid zmarła wieczorem 21 stycznia 1955 roku wskutek zatrucia cyjankiem potasu. Mąż, Kazimierz Tarwid, po spóźnionym powrocie do domu feralnego dnia, zastał martwą żonę leżącą na kanapie. Na stoliku obok niej stał słoik z cyjankiem i lekarstwo na ból głowy. Jaka byłą przyczyna zgonu kobiety? Samobójstwo, morderstwo, a może fatalna w skutkach pomyłka?

Śledztwo i proces trwały 5 lat, jednak nie udało się jednoznacznie stwierdzić, co było przyczyną śmierci Teresy Tarwid. Kazimierza Tarwida skazano za zabójstwo, następnie uniewinniono. Sprawa ta budziła emocje na równi ze sprawą Gorgonowej.

Książka „Profesor i cyjanek” wydała mi się bardzo chaotyczna, a kiedy w połowie wyłapałam prawie kropka w kropkę przekopiowany fragment z innej książki autora („Wampir z Warszawy” – na koniec wklejam fragmenty obu książek dla porównania), strasznie mnie to lenistwo autora zirytowało. Może się czepiam, ale serio nie można było tego napisać inaczej?

Podsumowując – sprawa Tarwida obecnie jest już lekko przykurzona i nie wzbudza większych emocji. Winy lub niewinności oskarżonego nie udało się bezsprzecznie ustalić, a państwo Tarwidowie tajemnicę zabrali do grobu.

Poniżej powtórzony niemal słowo w słowo opis problemów nękających komunikację miejską w Warszawie.

„W połowie lat pi...

Wobec literatury faktu mam zupełnie inne wymagania niż w stosunku do kryminałów czy thrillerów. Nie zależy mi na formie czy stylu, choć wiadomo, że lepiej się czyta, gdy nie są wyjątkowo toporne, nie upieram się przy chronologii czy logice, bo najistostniejsze jest dla mnie dojście do prawdy na podstawie wiarygodnych źródeł. Trochę drażnią mnie fabularyzowane reportaże, bo w nich trudniej rozdzielić fakty od fikcji i upiększeń, traktuję je więc raczej jak powieści.

"Profesor i cyjanek" to druga książka Jarosława Molendy, po którą sięgnęłam. Nie chcę deklarować, że ostatnia, bo jednak w porównaniu do "Wampira z Warszawy" i opowieści o stonce, to historia profesora Tarwida została przedstawiona z większym sensem. Nie podobała mi się ze względu na to, że została napisana pod z góry założoną tezę, a to dla mnie kardynalny błąd w reportażach.

Przede wszystkim bez względu na formę w tym gatunku cenię obiektywizm. Jeżeli autor chciałby podzielić się swoją opinią, to byłoby miło, gdyby zrobił to w jednym miejscu - na początku, na końcu bądź w kulminacyjnym momencie, a idealnie byłoby gdyby zostało to wyraźnie podkreślone. I nie chodzi tu nawet o to, że w przypadku sprawy Tarwida moje zdanie różni się od stanowiska Molendy, ale właśnie o trzymanie się faktów i obiektywizm.

Sama historia jest naprawdę niezwykle ciekawa i zaskakujące jest to, że choć mówimy o wydarzeniach sprzed zaledwie siedemdziesięciu lat, to informacji potwierdzonych i pewnych jest...