Opinia na temat książki Warszawianka

Książka perełka! W pierwszej kolejności zaczarowana zostałam okładką. Na szczęście okazało się, że treść jest równie intrygująca.

Aleksander Woronin jest policjantem, który z powodu skandalu odesłany został z Petersburga do Warszawy. Już na początku kariery w nowym mieście trafia mu się poważna sprawa. W jednym z burdeli zamordowany został szanowany i bardzo skuteczny mecenas Rapacki. W toku sprawy Woronin coraz bardziej zbliża się do córki denata – Leontyny. Szkopuł polega na tym, że panna ma narzeczonego. Socjalistę czekającego w Cytadeli na wyrok, za którym Leontyna gotowa jest pojechać na zesłanie.

Uwielbiam książki, których akcja toczy się w wieku XIX. I kiedy czytamy „Warszawiankę”, to możemy poczuć klimat tego miasta, usłyszeć tętent końskich kopyt, stukot dorożek, zaczepki rosyjskich żandarmów. Ida Żmijewska fenomenalnie opisała atmosferę i bardzo plastycznie „namalowała” wręcz obraz miasta. Czytając mamy wrażenie, że wchodzimy prosto do XIX-wiecznej Warszawy.

Do tego dochodzą ciekawe i barwne postacie, zarówno Polacy jak i Rosjanie. Interesująco został pokazany konflikt między dwoma nacjami i to, jak wpływał on na losy poszczególnych jednostek. Idealnym przykładem jest tutaj rodzące się uczucie między dwójką głównych bohaterów. Woronin kilkakrotnie słyszy, że „Polki nawet nie patrzą na Rosjan”. Z kolei Leontyna nie chce dopuścić do siebie myśl, że zaczyna coś czuć do młodego policjanta, bo „przecież to skandal”.

I na samym końcu wątek kryminalny. Dobrze przemyślany i poprowadzony do samego końca. W pewnym momencie autorka serwuje nam zaskoczenie i później po nitce zmierzamy do rozwiązania całości.

Kwestia morderstwa została zamknięta, jednak wątek obyczajowy jest nadal otwarty. Mamy kilka kwestii, które aż proszą o rozwinięcie. Nie wiem, czy autorka celowo zdecydowała się na takie otwarte zakończenie, czy może jednak pokusi się o kontynuację. Mam szczera nadzieję, że to jednak nie koniec.