Warszawianka

Powieść historyczna a w dodatku kryminał to jest właśnie to…… Mamy tu zgrabnie połączony świat fikcji z wątkami historycznymi. Realnie wykreowane postacie, ciekawie oddana atmosfera XIX- wiecznej Warszawy, śmiałe i trafnie ukazane relacje Polsko-Rosyjskie. Świat arystokracji, obłudy, zakłamania, ludzi którymi rządzą pozory. Lekko zarysowany wątek polityczny – socjaliści.

Intryga kryminalna, tu autorka pozwala nam na uczestnictwo w dochodzeniu do prawdy razem z młodym rosyjskim policjantem Aleksandrem Woroninem. Zabójstwo, które wciągająca od początku do końca. Niestety słaby ze mnie detektyw, tu poległam- obstawiałam zupełnie inna osobę, samo rozwiązanie było zaskoczeniem.

Główni bohaterowie Aleksander i Leontyna uwierzcie mi nie da się ich, nie pokochać . Wątek miłosny tylko delikatne zarysowany w tle. ,,Zakazany romans’’ Polka i Moskal - zakazane uczucie, które jest w fazie kiełkowania tu czuję nie dosyt. Pozostaje mieć tylko nadzieję, że autorka podejmie kontynuację. Albo też Pani Ida poszła na łatwiznę i nie dokończyła tego wątku, bo tak naprawdę chyba nie da się go skończyć bez uszczerbku dla którejś ze stron. Bo jest tu potrzeba miłości nie tylko pomiędzy mężczyzna i kobietą, ale pokazana jest ogromna potrzeba ciepła, miłość i akceptacji naszej najbliższej rodziny.

Pozwólcie, że całą opowieść porównam do tortu, który składa się z różnych warstw smakowych. Przy których autorka pozawala nam na zaspokojeni...

Całkiem dobra powieść romantyczna. Z zachowaniem reguł gatunku i niezłym wątkiem kryminalnym. Początkowo myślałam, ze będzie to coś na kształt XIX- wiecznej powieści dla kucharek, lub pensjonarek, ale później pojawił się trup w burdelu i naiwność stylu zniknęła. „Warszawianka” jest nieźle napisana, czyta się z zainteresowaniem. Jest trochę XIX- wiecznej Warszawy, lecz w niektórych książkach było jej więcej. Tutaj główną zaletą jest powiązanie kryminału z polityką i wątkami osobistymi. Przeczytałam z przyjemnością.

Bardzo przyzwoity, dobrze skrojony kryminał, którego akcja toczy się w scenerii XIX-wiecznej Warszawy.

Miałam obawy, czy chęć pokazania historycznych realiów nie przytłoczy fabuły, ale tak się na szczęście nie stało. W „Warszawiance” panuje przyjemna równowaga. Postaci są ciekawie zarysowane, a zagadka kryminalna znajduje satysfakcjonujące rozwiązanie. Nie ma tu mrocznych klimatów czy jakiegoś „filozoficznego” naddatku (np. że świat jest okropny, a kobiety źle się prowadzą, jak u naszego mistrza historycznych kryminałów z Wrocławia). Odprężająca, a do tego niegłupia lektura, dokładnie taka, jakiej akurat potrzebowałam. Na pewno sięgnę po następną część cyklu.

Książka perełka! W pierwszej kolejności zaczarowana zostałam okładką. Na szczęście okazało się, że treść jest równie intrygująca.

Aleksander Woronin jest policjantem, który z powodu skandalu odesłany został z Petersburga do Warszawy. Już na początku kariery w nowym mieście trafia mu się poważna sprawa. W jednym z burdeli zamordowany został szanowany i bardzo skuteczny mecenas Rapacki. W toku sprawy Woronin coraz bardziej zbliża się do córki denata – Leontyny. Szkopuł polega na tym, że panna ma narzeczonego. Socjalistę czekającego w Cytadeli na wyrok, za którym Leontyna gotowa jest pojechać na zesłanie.

Uwielbiam książki, których akcja toczy się w wieku XIX. I kiedy czytamy „Warszawiankę”, to możemy poczuć klimat tego miasta, usłyszeć tętent końskich kopyt, stukot dorożek, zaczepki rosyjskich żandarmów. Ida Żmijewska fenomenalnie opisała atmosferę i bardzo plastycznie „namalowała” wręcz obraz miasta. Czytając mamy wrażenie, że wchodzimy prosto do XIX-wiecznej Warszawy.

Do tego dochodzą ciekawe i barwne postacie, zarówno Polacy jak i Rosjanie. Interesująco został pokazany konflikt między dwoma nacjami i to, jak wpływał on na losy poszczególnych jednostek. Idealnym przykładem jest tutaj rodzące się uczucie między dwójką głównych bohaterów. Woronin kilkakrotnie słyszy, że „Polki nawet nie patrzą na Rosjan”. Z kolei Leontyna nie chce dopuścić do siebie myśl, że zaczyna coś czuć do młodego policjanta, bo „przecież to skandal”.

I na samym koń...

"Warszawianka" zaintrygowała mnie. Początkowo fabuła nie odbiegała od innych powieści osadzonych w historii Polski pod zaborami. On - Rosjanin, ona - Polka, zauroczenie, miłość, przeszkody natury polityczno-moralnej, to motywy powtarzające się w literaturze. Lubię te klimaty, więc czytałam z przyjemnością. Kiedy jednak rozwinął się wątek kryminalny, poczułam ten dreszczyk fascynacji naprawdę dobrą lekturą. Wielkie uznanie dla autorki. Polecam i już sięgam po drugi tom:)

https://czytamdlaprzyjemnosci.blogspot.com/2020/05/4220-warszawianka-ida-zmiejewska-book.html
Moi drodzy, ja polecam wam tę książkę, jako fascynującą lekturę, która zabierze was w podróż do XIX wiecznej Warszawy. Będziecie mogli chociaż przez chwilę zanurzyć się w realiach społeczno - politycznych tamtego okresu. Dynamiczne dialogi, w które wpleciono słowa używane w XIX w. zapewnią wam dodatkowy walor językowy. Pełne kurtuazji rozmowy bardzo działają na wyobraźnię czytelnika. W dodatku skomplikowane śledztwo i w tle lekko zarysowana miłość Aleksandra i Leontyny, a wszystko to okraszone historią sprawi że przepadniecie w tej powieści. Historia jest podana w sposób, lekki, łatwy i przyjemny, którą chłonie się mimochodem. Jest to idealna lektura dla miłośników książek, które łączą w sobie wątek historyczny, kryminalny i romantyczny.
Ja żałuję tylko jednego, że "Warszawianka" skończyła się tak, a nie inaczej. Dlatego mam nadzieję, że Autorka pokusi się o kontynuację historii Woronina i Rapackiej.