Wespertyna

Dzisiejsza recenzja dotyczy książki „Wespertyna” która zdecydowanie skończyła się za szybko. Uwaga zgłaszam protest i nie chce, żeby to była jednotomowa historia. Książkę czyta się na wdechu, a to za sprawą magii, trupów, różnych duchów, opętań itp. Ostatnio trafiam na takie książki, w których to kobiety stają na wysokości zadania, lecz, czy zgodnie ze sobą? Czy żeby osiągnąć coś, o czym się marzy trzeba się poświęcać? Wydaje mi się, że nie, lecz, ile osób tyle opinii i tutaj bardzo ciekawi mnie Wasze zdanie na ten temat. Oczywiście standardowo zachęcam do zapoznania się z opisem, bo książka zasługuje na wielkie OCHY, ACHY.

Jednym z ulubionych momentów w tej książce były wszelakiego rodzaju docinki między główną bohaterką Artemizją, a kim, z kim jest szczególnie „związana” oczywiście bez spojlerów. W całości uwielbiałam to, że od pierwszej do ostatniej strony nie uciekniesz od magii, nieumarłych i całego tego klimatu. Zaczynając miałam wrażenie, że widzę całą tą złą bandę z filmu Gra o tron, a mowa o Nieumarłych zwanych Białymi Wędrowcami. Jak już przypisałam im twarze lepiej mogłam manipulować między rozdziałami i w myślach dokopać jednemu i drugiemu. Zazdroszczę każdemu, kto ma jeszcze tę pozycję do przeczytania, bo chciałabym powtórzyć te emocje, nie wspominając, że może kiedyś wydawnictwo wyda audio i głos Pana Filipa Kosiora byłby strzałem w dziesiątkę. Usłyszeć niski ton upiora, z którym Artemizja będzie miała „przyjemność” obcować t...

Literki przesuwały się jedna po drugiej. Goniłem wzrokiem zdanie po zdaniu, a wraz z nimi chłonąłem tę opowieść. Sam. Poranione. Wylękniony. Spragniony.

Nagle się ocknąłem. Gdzie ja jestem? Co ja tutaj robię?

Noc. Cmentarz. Kaplica. A obok ławki, gdzie siedzę, leży kobieta. Kim ona jest?

Tak poznałem Artemizę, główną bohaterkę książki. Stajemy się dla siebie towarzyszami podróży przez kolejne strony tej opowieści. Towarzyszyłem jej w przemianie, przez którą przechodzi - od cichej, poszukującej samotności kobiety, po silną, charakterną przywódczynię.

Nie często sięgam po fantastykę. Uczę się jej dopiero. Niemniej ta książka była dla mnie ciekawą odskocznią od kryminalno- thrillerowskich klimatów. Autorka stworzyła cudowny, pełen mroku i tajemniczości klimat. Opisy miejsc i sytuacji, które pojawiają się w książce, działały na moją wyobraźnię, a to bardzo sobie cenię w książkach. Akcja była spójna. Raz rozpędzała się na maxa i wtedy moje emocje rozpalały mnie do czerwoności, by za chwilę zwolnić i dać mi czas na zadumę.

Ciekawie Autorka zbudowała relacje pomiędzy Artemizą a drzemiącym w niej upiorem. To było coś nieszablonowego, co zachęcało mnie do dalszego czytania – chciałem jak najszybciej dowiedzieć się do czego ta relacja doprowadzi, jaki będzie je finał? WESPERTYNA zdecydowanie skradła moje serducho, a wraz z nią ten oto fragment: "Czasem jest tak, że jeśli chcesz uratować innych, musisz najpierw ocalić sam siebie. Polecam...

Ostatnio podchodzę dość sceptycznie do fantastyki. Nie wiem czemu, ale ciągle coś mi się tam nie podoba. A to klimat nie ten, a to nie mogę się wciągnąć, a to znowu bohaterka mnie irytuje. Bardzo chciałam żeby Wespertyna była takim antidotum. I po części udało się jej odczarować gatunek.

To historia Artemizji, młodej adeptki klasztoru, szkolącej się na mniszkę, która przypadkiem staje się "naczyniem" dla demona. I tutaj zaczynają się prawdziwe problemy.
Autorka wrzuca nas w sam środek akcji, co może nie jest szczęśliwym zrządzeniem losu, bo wgryzienie się w fabułę dużo mnie kosztowało. Potem jednak wydarzenia, motywacje się trochę klarują i możemy się cieszyć lekturą. Tą jednak zaliczyłabym do spokojnych, wyważonych, a spodziewałam się większej dynamiki. Brak brawury rekompensuje kreacja głównej bohaterki. To taka dziewczyna, którą łatwo polubić i nie jest to postać płaska czy jednowymiarowa. Autorka fajnie poprowadziła dialogi między Artemizją, a demonem i to bez niepotrzebnych wątków miłosnych.

Może nie jestem tak zachwycona, jak oczekiwałam, ale też nie mogę Wespertynie nic zarzucić. Przyjemna, zajmująca fantastyka dla każdego.