Opinia na temat książki Wiedźmin: Sezon Burz

Fabuła „Sezonu burz” jest zbyt zachowawcza. Nie zaczyna się trzęsieniem ziemi, chyba że ktoś za takie trzęsienie chciałby uznać zgubienie dwóch mieczy. Potem akcja zaczyna przeskakiwać od jednej historii do drugiej i zaczyna się ciut ciągnąć. Wiedźmin biega od jednego miejsca do drugiego, w międzyczasie obija kilka mord i kończy kilka walk efektownymi pchnięciami. Czegoś tu jednak brakuje.
Wiedźminowi w wojażach często towarzyszy seksowna, ruda czarodziejka, epizodycznie też krasnolud i wilkołak. Wszyscy mniej lub bardziej sympatyczni – w świecie wiedźmina bycie outsiderem to chyba warunek fajności:) Kręci się od czasu do czasu Jaskier, Yennefer też, choć z nią Geralt rozstał się rok temu. W dużym stopniu jest to prequel, akcja powieści toczy się nawet przed historią ze strzygą – córką króla Foltesta (znaną z pierwszego opowiadania),choć są fragmenty, które wybiegają naprzód daleko poza ostatni tom sagi.
Książka napisana jest stylem lekkim i swobodnym. Pełno w nim popisywania się erudycją, poprzez stosowanie bogatego słownictwa, nawiązywania do utworów klasycznych czy popkulturowych oraz postmodernistycznego bawienia się słowem. Mocnym elementem są dialogi - autor świetnie oddaje interakcje między bohaterami, nie szczędząc błyskotliwych porównań, ciętych ripost i dowcipnych zwrotów. W konsekwencji narracja jest przyjemna w odbiorze.