Opinia na temat książki Wiedźmin: Sezon Burz

,,Próbował się uśmiechnąć - nie wyszło''.

Miałem obawy, bo ,,Sezon burz'', z jakiegoś powodu, przez lata cieszył się niepokojącą sławą, jako tom niegodny serii Sapkowskiego. Naczytałem się wstecz przykrych opinii, i bałem się, że mogą mieć rację. Diabeł ostrzegał - prychnąłem. Raz się żyje, więc zażyje. Zapytacie, czemu nie kontynuuje głównej ścieżki fabularnej? Chciałem sobie zostawić na później, bo wiem, że będzie zaskakująco i przemile. Wolałem poczytać rzeczy, które nie mają nic wspólnego z wątkiem sagi o królowej Cyrilli, która ma początek w ,,Krwi Elfów'' (tom trzeci według numerologii). W ogóle, co zabawne - historia zaczyna się po wydarzeniach z ,,Ostatniego życzenia'' (czyli opowiadania z tomu pierwszego!). Chronologia zaburzona, autor przetasował zdarzenia i co niektórzy, bodaj pogubili się na linii czasu. Typowy Sapkowski, który nie do końca ogarnął, że miał wyrwy w narracji, i jak teleporty w literaturze - skakał sobie nie przejmując się kolejnością. Dla jednych wada, mnie to nie robi różnicy. Widziałem bardziej skomplikowane historie, które do dzisiaj nie mają rozwiązania, jak seria ,,The Legend of Zelda''. W sumie to inspirujące, bo twórca pozwala sobie na intertekstualne konteksty, nie musisz czytać Wiedźmina w kolejności. Możesz zacząć od opowiadań, albo zacząć od sagi. Droga wolna - super rzecz.

Na pozór - mozolny początek prędko się rozwija i wchodzimy na szerokie wody. Dosłownie i w przenośni. Niewątpliwie opowiadanie o lisicy i wyprawa statkiem do Novigradu jest bodajże ulubionym utworem w ów przedstawionej historii. Ma zabójcze tempo, marynistyczny przegląd niebezpieczeństw czyhających na wzburzonych wodach, jak wiry, tytułowe burze czy nieprzewidziane zagrożenia, jak niepomyślne wiatry, zaburzony kompas. Poza tym dawno nie czytałem nic o wyprawach morskich - muszę to naprawić! Warto wiedzieć, że w ,,Ostatnim życzeniu'' Geralt ostatecznie postanowił się związać z czarodziejką Yennefer, dlatego co rusz przywołuje ją we wspomnieniach. Jak dowiadujemy się, na wczesnym etapie książki, ich związek uległ rozpadzie. Jak do tego doszło, nie wiem - cytując znanego piosenkarza Martyniuka. Wiedźmin w wyniku przykrego incydentu traci miecze, i tak się składa, że ,,Sezon burz'' w dużej mierze skupia się na odzyskaniu ,,magicznej'' broni. Ma naturalnie skłonności do rudych kobiet, więc nie zabraknie bardziej pikantnych szczegółów. Ale, żeby nie zdradzać wszystkiego po kolei, a byłoby o czym opowiadać - nie mogę zgodzić się z zarzutami, jakimi został obrzucony przez wielu użytkowników. Klimat niezachwiany, wciąż zachwyca bogactwem przygód na szlaku. Rozumiem narzekania, że bywa prymitywny (humor chwilami zarzuca przekleństwami dla zasady, niż z klawego pomysłu), biały wilk popada w dziwaczne tarapaty (urągając inteligencji czytelnika), ale przypominam, że Geralt nie jest typem inteligenta z wyższych szkół i ma kodeks, którego trzyma się sztywno bez względu na okoliczności. Warto mieć to na uwadze. A może powód jest bardziej prozaiczny? Nie spodobały wam się skoki w narracji? Coś w tym jest, że niektórym ode chce się lektury.

,,Sezon burz'' podzielony jest na różne shorty, krótkie opowiadania, lata po różnych wydarzeniach i bywa konfudujący dla osób, które nie przywykły do teleportacji w narracji. Natomiast, kupuję to z pełną świadomością. Miło jest błądzić z białowłosym po szlakach, lądować w biegu wydarzeń, przeciskać w oparach zdarzeń, uczestniczyć w samym środku nieporządku społecznego. I jakież to dziwne, kiedy ponownie najmocniej wyszczerzam kły w przypływie uśmiechu, gdy pojawia się krasnolud z jego niewyparzoną gębą. Ta rasa powoduje, że mam banana na twarzy za każdym razem. Jego udział na poczcie wśród żołnierzy na służbie to po prostu majstersztyk prostoty chłopa z górniczym sercem. Dziewki klepać po tyłkach i niczym się nie przejmować. Śmiechy śmiechami, ale to nadal dobra zabawa bez wykładów moralnych. Jest tyle rzeczy, o których chciałbym opowiedzieć, bo ,,Sezon burz'', skromnie powiem - nie zasłużył na biczowanie, i chociaż ma swoje przywary, swoje słabsze momenty, nie wszystkie opowiadania angażowały na bieżąco, a początek uważam za leniwy, to wciąż Wiedźmin, do którego warto wracać. Tymczasem robię sobie przerwę, i wracam do głównej serii niebawem. Miejcie się na baczności, bo jeszcze nie skończyłem z białym wilkiem w roli głównej!