Włocławskie przesilenie

Skusiłam się na tę książkę, ponieważ miejsce akcji to moje rodzinne miasto. Ale tak naprawdę o Włocławku jest niewiele i nazwę można by zmienić na każdą inną… Jest to jednak zdecydowanie jedna z najdziwniejszych pozycji książkowych jakie kiedykolwiek czytałam. I nie jest to komplement…
Bohaterem książki jest Marian – mężczyzna w średnim wieku, który od pewnego czasu czuje, że świat oraz ludzi wokół niego czeka przesilenie. Jak i dlaczego ma ono nastąpić – nie wiadomo, ale otworzy przed nim możliwość przeżycia licznych przygód i nawiązania niecodziennych znajomości.
Autor posługuje się czarnym humorem, absurdem, groteską, ale tworzy także nowe, własne sformułowania. Rozmyślania głównego bohatera to jeden wielki słowotok. Zabawa słowem robi wrażenie, ale muszę przyznać, że momentami grubiański język i anormalne sytuacje mnie odrzucały.
Nie jest to książka dla każdego, bo przełamuje konwencje prozy. Brak zasad oznacza też, że nie możemy liczyć na klasyczną strukturę fabuły, czyli finał wcale nie skrywa odpowiedzi na nasze pytania. Mamy tutaj do czynienia z przerostem formy nad treścią, ale zapewne takie było założenie autora. Może ja mam zbyt zamknięty umysł, ale nic nie wyniosłam z tej książki (jedynie Plac Wolności będzie mi się teraz kojarzył, z delikatnie to ujmując - tyłkiem).
Wykorzystując obraz małej mieściny, w której mieszka główny bohater, autor chciał nam ukazać jak przegniłe potrafi być nasze społeczeństwo, zdeprawowane i pełne ciągotek, zarówno ...

Powiem wam, że czasami miewam wątpliwość co do moich własnych ocen oraz do bycia recenzentką, o ile mogę siebie tak nazwać. Takie wahania nastroju wywołują we mnie właśnie takie książki jak ta. Chcę ją ocenić i nie potrafię jednocześnie, gdyż jak tylko zaczęłam ją czytać, to od razu nasunęło mi się, że styl jakim została napisana jest banalnie prosty, aż czasami denerwujący, zwłaszcza gdy ojciec i syn zwracali się do siebie po imieniu, albo wciąż przypominali, że rozmawia syn z ojcem, albo ojciec z synem. Myślałam wówczas, zbyt wiele powtórzeń, brak opisu tego gdzie są, w końcu wiemy, że rozmawiają, ale to tylko proste zdania, po których nie było nic więcej. Czasami dokładał nam swoich myśli, jakby tłumaczył dlaczego ma taki punkt widzenia. Pomyślałam wtedy, że taką książkę każdy może napisać, nawet ja sama. Jednak, choć myślę o tym od dłuższego czasu, to dlaczego wcześniej tego nie zrobiłam? Co mi stoi na przeszkodzie, by samemu napisać książkę i zwyczajnie samemu ją wydać? No dobrze, z pewnością chodzi o fundusze, ale czy one są tu kluczowe? Później zwróciłam uwagę na to o czym oni rozmawiają. Niby zwyczajne tematy myślowe większości ludzi, jednak nikt wcześniej tego nie opisał. Ja byłam tutaj idealnym przykładem na to, że zakres ich rozmów wchodził w zakres moich właśnie myśli. Też się zastanawiam czym nas pryskają, bo samolotów lata bardzo dużo i często z nich coś wylatuje. Przechodzimy burze piaskowe, których wcześniej nie było, po których ludzie puchną i boli ich g...