Woskowa maska

Trzeci tom "Woskowa maska" łączy dwa światy, mianowicie rok 421 p.n.e. Gdzie Leochares podejmuje się kolejnego detektywistycznego zadania, aby odkryć zabójcę króla etruskiego.
W połączeniu ze współczesnością, rokiem 2015, w którym to archeolożka Inga Szczęsna staje przed wielką tajemnicą, a ta, przeplata się z odległą przeszłością i naszym poznanym bohaterem..

Ostatni tom, który miał dodać nieco świeżości ze względu na dodanie czasów współczesnych, niestety w moich odczuciach wypadł podobnie jak dwa wcześniejsze tomu. Jednak samo zakończenie było na plus.

Tak więc całą serię podsumuję środkowo, z jednej strony, a właściwie z kontekstu historycznego ogromny plus, jednak druga strona, gdzie dochodzi do dialogów i odkrywania sekretów niestety nie zaspokoiła moich oczekiwań.

"- Bogowie, to się nie godzi...
- Bogowie... - prychnął Leochares, idąc do drzwi. - Hefajstos był synem Hery, a ona zrzuciła go z Olimpu tylko dlatego, że był brzydki. Hades jest bratem Demeter, a porwał jej córkę. Kronos chciał żywcem zjeść Zeusa, swojego syna, a Zeus obciął mu jaja. Myślisz, że bogowie się zatrwożą, jak nabruździsz kuzynowi? Pomagaj tym, którzy ci pomogli."
************
Przyznaję potrzebowałam chwili żeby poczuć tę historię, ale gdy już tak się stało, przepadłam i przeczytałam trzy tomy jeden po drugim.

Każda część to nowa, równie brutalna zbrodnia do wyjaśnienia, fabuła rozgrywa się w starożytnej Europie i jest bezpośrednią kontynuacją losów głównego bohatera, agenta/najemnika Leocharesa. Dlatego ważne jest żeby czytać te książki po kolei, ponieważ poszczególne wątki łączą się w kolejnych tomach.
Z całą pewnością nie będziecie się nudzić. Po pierwsze dlatego, że dzieje się naprawdę dużo, więc czyta się to ekspresowo. Po drugie postać Leocharesa, który mimo swojej inteligencji i przebiegłości, ściąga na siebie i swoją rodzinę wszelkie możliwe nieszczęścia. To przykład bohatera charyzmatycznego i tragicznego zarazem, który z jednej strony cię irytuje, zwłaszcza mnie jako kobietę, ale z drugiej strony nie sposób go nie lubić. Całość dopełnia więcej niż satysfakcjonujące zakończenie.

Już od jakiegoś czasu Jakuba Szamałka czytam w ciemno i do tej pory się nie zawiodłam. Wyśmienita rozrywka, czytajcie.

Trzeci tom o Leocharesie, antycznym szpiegu, który jak nikt potrafi wplatać się w zawiłe śledztwa. Tym razem w parze z Ingą, współczesną badaczką, stworzą swoisty duet. Dwie linie czasowe, dwoje bohaterów. Czy czułam większą przyjemność z czytania niż przy dwóch poprzednich tomach? Niekoniecznie.

Jak mam porównywać, to tutaj jest odrobinę ciekawiej niż w poprzednich częściach, jednak żeby się zachwycić - co to, to nie. Trochę mniej mi zgrzytał współczesny język, ale może to przyzwyczajenie, sama zagadka nie jest porywająca i dość tendencyjna. Za to współczesna linia czasowa, jest dla mnie kompletnie niezrozumiała, bo jakby się tak mocniej zastanowić, to niczego nie wnosi do fabuły. Rozczarowało mnie to bardzo, bo właśnie na tą mieszankę czasów liczyłam najmocniej.

Ciężko tu napisać coś innego, niż o poprzednich tomach, bo jakościowo nie różnią się od siebie. To nie była lektura dla mnie, chociaż twórczość autora bardzo lubię.