Gorzkie wino

W drugim tomie "Gorzkie wino'' nasz starożytny detektyw Leochares przybywa do królestwa Bosporu i tam trafia na kolejny niebezpieczny spisek. Doszukując się kolejnych tropów łączy siły z żoną..

Niestety w dalszym stopniu połączenie potocznego języka ze starożytnym tłem bardzo się dla mnie gryzło.

"- Bogowie, to się nie godzi...
- Bogowie... - prychnął Leochares, idąc do drzwi. - Hefajstos był synem Hery, a ona zrzuciła go z Olimpu tylko dlatego, że był brzydki. Hades jest bratem Demeter, a porwał jej córkę. Kronos chciał żywcem zjeść Zeusa, swojego syna, a Zeus obciął mu jaja. Myślisz, że bogowie się zatrwożą, jak nabruździsz kuzynowi? Pomagaj tym, którzy ci pomogli."
************
Przyznaję potrzebowałam chwili żeby poczuć tę historię, ale gdy już tak się stało, przepadłam i przeczytałam trzy tomy jeden po drugim.

Każda część to nowa, równie brutalna zbrodnia do wyjaśnienia, fabuła rozgrywa się w starożytnej Europie i jest bezpośrednią kontynuacją losów głównego bohatera, agenta/najemnika Leocharesa. Dlatego ważne jest żeby czytać te książki po kolei, ponieważ poszczególne wątki łączą się w kolejnych tomach.
Z całą pewnością nie będziecie się nudzić. Po pierwsze dlatego, że dzieje się naprawdę dużo, więc czyta się to ekspresowo. Po drugie postać Leocharesa, który mimo swojej inteligencji i przebiegłości, ściąga na siebie i swoją rodzinę wszelkie możliwe nieszczęścia. To przykład bohatera charyzmatycznego i tragicznego zarazem, który z jednej strony cię irytuje, zwłaszcza mnie jako kobietę, ale z drugiej strony nie sposób go nie lubić. Całość dopełnia więcej niż satysfakcjonujące zakończenie.

Już od jakiegoś czasu Jakuba Szamałka czytam w ciemno i do tej pory się nie zawiodłam. Wyśmienita rozrywka, czytajcie.

Drugi tom trylogii i w moim odczuciu - niestety nic się nie zmieniło. Po pierwszej części, trochę nudnawej miałam obawy jak autor pociągnie dalej temat. Nie wyszło dobrze. Budowa fabuły jest podobna, niczym nie zaskakuje.

Od wydarzeń znanych nam z pierwszego tomu mija kilka lat. W życiu bohaterów trochę się pozmieniało. Mamy pewne wzmianki o przeszłości, jednak raczej to zarys niż spojler, dlatego nawet nie znając wcześniejszych losów bohaterów, spokojnie się odnajdziemy. Sprawę rozwiązaną w pierwszym tomie zostawiamy, a Leochares będzie zaplatany w kolejną. Tym razem jednak w śledztwo włączy się żona naszego bohatera, to akurat na plus. Jednak w dalszym ciągu mamy antyczną historię ubraną we współczesne słowa, nużacą atmosferę i mało angażującą fabułę.

Nie jest to jeszcze powieść, która by mnie w pełni zachwyciła, a na to liczyłam. Do przeczytania pozostał mi ostatni tom, gdzie przeszłość będzie spłatać się ze współczesnością, może tam będzie lepiej?