Opinia na temat książki Wotum

Poprzednimi tomami o przystojniaku Jakubie Kani autor wywindował moje oczekiwania i pewnie stąd rozczarowanie. Gdyby książkę napisał kto inny lub gdyby to było moje pierwsze spotkanie z autorem, może nie byłabym tak krytycznie nastawiona.
Niby temat frapujący: najbardziej rozpoznawalny symbol religijny w Polsce - jasnogórska Czarna Madonna jest w niebezpieczeństwie!
Połączenie faktów historycznych z fikcją jak zwykle bez zarzutu. Powieść czyta się dobrze, bo i pióro autora lekkie, i w drugiej części pojawiają się zaskakujące zwroty akcji. Ale… początek dłuży się niemiłosiernie, intryga naciągana, wiele wątków nie wiadomo po co, główny temat tak podany, że wydaje mi się mało interesujący i przytłumiony przez inne tematy. Akcja niby mknie do przodu, ale zarazem nie mknie i nie może się rozpędzić, ciągle ktoś jakimś pobocznym wątkiem zaciąga hamulec. Zaś powoli obrastający w tłuszczyk Pan Samochodzik Kania jakiś taki rozmemłany.

Największą wartością książek Siembiedy jest dla mnie poszerzanie moich własnych horyzontów i prowokowanie mnie przez autora do zgłębiania wiedzy, wyszukiwania, doczytywania, a to o faktach historycznych, a to o jakiejś ciekawej postaci historycznej, o obozach pracy, o malarstwie, Żydach, jubilerach i innych. Ileż ja się dzięki autorowi i sprowokowanemu przez niego szperaniu dowiedziałam! Bo żeby się chcieć czegoś więcej dowiedzieć, trzeba się po prostu chcieć dowiedzieć, jak mawia jedna z bohaterek. Przy lekturze „Wotum” takiej potrzeby autor u mnie nie wzbudził. Przyjęłam do wiadomości co tam sobie w fabule umyślił, przeczytałam, niebawem zapomnę i tyle.
To nie jest tak, że powieść jest beznadziejna, takiej Siembieda by nie umiał napisać, ale gdzie jej tam do poprzednich tomów! A może to moja wina, bo za dużo książek sensacyjnych i kryminałów przeczytałam pod rząd? Z powieści autora została mi tylko „Kukła”, spojrzę na nią przychylnym okiem, ale trochę sobie poczeka. Muszę odpocząć.