Wrócę, gdy będziesz spała

Ta książka niewątpliwie daje świadectwo tragedii, która wraz z jej uczestnikami odchodzi w zapomnienie. Jest żywym potwierdzeniem na to co się wydarzyło, wbrew pojawiającym się głosom, że nie mogło być tak drastyczne, że niepotrzebnie rozprawia się o dawno minionym okrucieństwie. Potrafimy zamieść pod dywan najgorsze czyny. Ale czy jeśli o nich nie mówimy, albo wręcz im zaprzeczamy, to one znikają? wymazują się z pamięci ofiar?

„Wrócę, gdy będziesz spała” to historie opowiedziane z perspektywy dzieci, które często nieświadomie zostały uchronione przed zagładą. Za sprawą Patrycji Dołowy otrzymujemy zbiór opowieści o bohaterstwie matek, które porzucały dzieci w imię ich ocalenia. Prawdopodobnie oddawały je "na chwilę", z myślą by potem wrócić, odnaleźć i zabrać, ale też przekazywały je ludziom w chwilach pełnej świadomości, że same nie przeżyją zgotowanego im piekła. Dziś niektóre z ówczesnych dzieci mówią: "Mnie nie porzucono, mnie dano niewielką szansę na podjęcie próby ocalenia życia." (s.115) Przeżyły i dziś wracają do tych szczególnych momentów czasów wojny, które zapamiętały, bądź nie pamiętają wcale, ze względu na to, że były wtedy zbyt małe lub wyparły pewne fakty ze świadomości. Jednak z okruchów tworzą obraz matek - tych, które je urodziły i tych, którym przyszło się nimi opiekować w zastępstwie. Takie zadanie postawiła przed sobą Autorka podejmując rozmowy z tymi wszystkimi ludźmi, którzy mieli dwie/trzy matki lub żadnej, żeby napisać o determinacji kob...

Historie dzieci i ich rozłąka z rodzicami podczas wojny...ból....cierpienie....
dopiero będąc rodzicem można choć minimalnie wyobrazić sobie co czuły matki oddając -ratując swoje dzieci, jak potworny ból rozdzierał im serca...wiedząc że może nigdy już więcej się nie zobaczą...

Książka, która od dłuższego czasu byla na mojej liście do przeczytania. Mnóstwo historii dzieci Holocaustu, które ocalały głównie dzięki determinacji swoich matek. Sposoby na to, aby uchronić swoje dzieci często nie mieszczą się w głowie. Często zostawiały je u obcych rodzin, zmieniały codziennie tożsamość. Kto byłby w stanie utopić własne dziecko? Czy je udusić aby uchronić przed oprawcami? Cudem ocalałe dzieci zabierają głos i chcą opowiedzieć o swoich bohaterkach. Wiele z nich przyznaje, że nigdy do końca nie okazywały wdzięczności swoim matkom za najcenniejszy dar jaki im dały.
Książka, która jest niezwykle prawdziwa. Jednak przeczytałam jej tylko pół. Moim zdaniem trzeba ją przetrawić na spokojnie. Zagłębiając się w każdą historię. Mnie jednolitość emocji trochę przerosła. Być może wrócę do niej za jakiś czas...
———————————————————#wrócęgdybędzieszspała#wrocegdybedzieszspala#patrycjadołowy #patrycjadolowy@wydawnictwoczarne#wydawnictwoc...

Oddalibyście dziecko obcym ludziom, żeby je ocalić? Czy raczej podalibyście jemu i sobie cyjanek…? Nieludzkie dylematy, prawda? Przed takimi wyborami stawały niestety matki w czasie wojny.

Patrycja Dołowy  rozmawia z dorosłymi już dziećmi Holocaustu o ich matkach. O tym, co robiły, żeby umożliwić im przetrwanie. A robiły wszystko, co możliwe. Co niemożliwe również.

Początek książki zmiażdżył mnie emocjonalnie. Opisy tego, przez co przechodziły te kobiety i ich dzieci przyprawiał mnie o łzy w oczach i gulę w gardle. Książkę czytałam zazwyczaj na czytniku z synkiem na rękach, więc  tym łatwiej było mi się wzruszyć. Jednak im dalej tym książka mniej skupia się na wspomnieniach z czasów wojny, a bardziej na życiu rozmówców po jej zakończeniu. O wychowywaniu się w polskich rodzinach, poszukiwaniu swoich korzeni i budowaniu tożsamości.

Ogólnie książka ma raczej pozytywny wydźwięk. Wiele osób mówi, że miało dużo szczęścia w życiu – przeżyli, wychowywali się w kochających rodzinach, ułożyli sobie życie. Jednak czuć też mnóstwo żalu. Chociaż rodzice porzucali swoje dzieci, żeby je uratować to trudno im to opuszczenie wybaczyć. Ciągle powraca pytanie: co by było, gdyby mama została ze mną… Te osoby często nie pamiętają swoich najbliższych, pozostały im co najwyżej pojedyncze zdjęcia, czasami wspomnienia dalszych krewnych.

Ostatecznie książka nie była aż tak wzruszająca, jak się zapowiadała, ale nic jej to nie umniejsza. Losy rozmówców na długo p...