Wszystkie jasne miejsca

Powieść ta jest inteligentną historią o emocjach, które odczuwa wiele młodzieży. Każdy ma swoje problemy, większe lub mniejsze, ale nie wszyscy potrafią sobie z nimi poradzić.
Książka dotyka problematyki związanej z dojrzewaniem i odnajdywaniem szczęścia w życiu.
Jest to niezwykle wzruszająca i dająca do myślenia książka, w której śmierć nie jest tematem tabu.
Jeśli ktoś stwierdzi po przeczytaniu tej książki, że autorka nie ma pojęcia o czym mówi, bo to przecież fikcja, niech przeczyta jej notkę na końcu książki, a cała historia nabierze jeszcze większego znaczenia.
Theodore'a Fincha poznajemy w momencie, gdy stoi na dachu swojej szkoły i zerkając w dół, rozmyśla nad swoim życiem – a właściwie nad śmiercią. Zastanawiając się, czy jest to odpowiedni moment by zakończyć swe życie i po raz kolejny szukając rzeczy, która pomogłaby mu żyć, zauważa, że nie jest na dachu sam. Tak poznaje Violet, piękną dziewczynę uwielbianą przez całą szkołę, która tylko odlicza dni do jej zakończenia. Pomaga przestraszonej dziewczynie zejść z dachu i w ten sposób zaczyna się ich znajomość, podczas której Violet nauczy się żyć od chłopaka, który chce umrzeć.
Polecam „Wszystkie jasne miejsca”, książkę, którą z pewnością na długo zapamiętam.

,,Wszystkie Jasne Miejsca" Jennifer Niven. Przetłumaczyła: Donata Olejnik

Zaczynając tą książkę, myślałam, że będzie to lekka wakacyjna pozycja. Ale pomyliłam się. Czytało się ją szybko. Ale bardzo mnie poruszyła, już dawno przy czytaniu nie czułam takich emocji, jakby to wszystko było realne.

Bohaterowie - Violet i Finch są bardzo realni i prawdziwi. Nie są to idealne postacie. Mają swoje problemy, rozterki i to poważne. Pisane z ich perspektywy rozdziały były genialne, czułam się niekiedy jakbym sama tam była i przeżywała to wszystko z nimi. Nareszcie polubiłam bohaterów, którzy byli barwni, ale przede wszystkim żywi. Ostatnio czytałam książki, w których nie zżyłam się tak z bohaterami, a jest to jedno-tomówka.

Pomysł na historię, opartą na faktach spodobał mi się. Autorka porusza tutaj wiele ważnych tematów o miłości, życiu, żałobie po ukochanej osobie i o samobójstwie. Niestety często pomijany jest ten temat w rzeczywistości. Nigdy się o tym nie mówi. Bo po co? Ta powieść uświadomiła mi mnóstwo rzeczy i zmieniła moje myślenie. Dowiedziałam się z niej wiele. Chociaż tego nie wiedziałam potrzebowałam przeczytać tę historię.

Nie sądziłam jednak, że będzie to dla mnie tak emocjonalna powieść i popłaczę się pod koniec. Podejrzewałam jak ona się skończy jeszcze przed przeczytaniem, ale jakoś mnie to nie ruszyło. Na końcu miałam jeszcze nadzieję, że to się nie wydarzy, ale i tak stało się. Jest to naprawdę ważna książka.

Theodore Finch mieszka z matką i siostrami, a z ojcem mającym nową rodzinę spotyka się tylko na „Cotygodniowej Obowiązkowej Kolacji Rodzinnej”. Chłopak codziennie rozmyśla nad różnymi sposobami samobójstw zarazem szukając czegoś, co mogłoby go powstrzymać przed pozbawieniem się życia. Violet Markey odlicza dni do zakończenia szkoły i marzy o ucieczce z miasteczka w Indianie. W domu rodzinnym wszystko przypomina jej o bolesnej przeszłości. Dziewczyna bardzo mocno przeżyła nieoczekiwaną i wczesną śmierć siostry z którą była bardzo związana. Finch i Violet pierwszy raz spotykają się sześć pięter nad ziemią, każde z nich myślało wtedy o samobójstwie. Tylko przy dziewczynie Finch może być sobą. Violet odkrywa w nim ukrywane na co dzień cechy: zabawnego chłopaka, który umie cieszyć się życiem. Natomiast tylko przy chłopaku Violet zaczyna przeżywać swoje dni, zamiast je odliczać i cieszyć się kolejnymi pięknymi chwilami.
Sam pomysł na historię bardzo dobry, książka porusza bardzo ważne tematy jednak brakuje jej „tego czegoś”. Jest to opowieść o dziewczynie, która uczy się żyć od chcącego od dawna umrzeć chłopaka. Akcja za bardzo rozciągnięta, natomiast ciekawe zakończenie. Powieść mimo wszystko warta uwagi, gdyż porusza tematy, o których nie mówi się zbyt dużo.

Autor: Jennifer Niven

„To, że umarli, nie znaczy, że muszą być dla nas zupełnie martwi.”

Teodore Finch nie jest zwykłym nastolatkiem. Codziennie myśli nad sposobami pozbawienia się życia, ale szuka też jakiejś rzeczy, która mogłaby go przed tym powstrzymać. Tak poznaje Violet Markey. Znajduje dziewczynę sześć pięter nas ziemią i postanawia jej pomóc. Czy to będzie dobra rzecz, która zatrzyma Fincha przy życiu?

Wszystko zachęca do przeczytania tej książki. I opis i okładka. Historia Violet i Fincha nie jest łatwa. Opowiada o próbach samobójczych, samotności, depresji, chorobie dwubiegunowej i tym podobnych.

Emocje bohaterów są świetnie opisane. Czułam je całą sobą. Finch jest barwną i ciekawą osobowością. Nie wiem jednak jak jego bliscy mogli nie widzieć jego problemów.

Oprócz smutnych momentów mam też i te dobre. Rodzące się uczucie między nastolatkami, zwiedzanie przepięknych miejsc... Człowiek aż miał ochotę spakować się i przeżyć z nimi tę podróż. Zakończenie sprawia, że w oczach stoją łzy.

Autorka ma przyjemny i przejrzysty styl pisania, a to co ukazuje w „Wszystkie jasne miejsca” jest warte przeczytania. W wolnej chwili obejrzę ekranizację tej powieści.

Nie umiem jednoznacznie się ustosunkować do tej książki...
Z jednej strony porusza niezwykle ważny temat jakim jest depresja wśród nastolatków, samobójstwo, brak zrozumienia, brak akceptacji siebie.
A z drugiej strony czegoś mi w niej zabrakło... Porównując ją do "13 powodów", która dotyczyła podobnej tematyki, wypada nieco gorzej.
Finch jest oczytany, inteligentny, zabawny, a z drugiej strony pogubiony i szukający pomocy. Violet natomiast jawi się jako ta, która pomoc otrzymała, a sama dała ją za późno. Skupiona na sobie, swoich problemach nie potrafiła pomóc Finchowi, zawalczyć o niego.
I w to wszystko wmieszane cytaty z Virginii Woolf i nie tylko, które w moim odczuciu, miały podnieść wartość książki i zepchnąć na drugi plan momentami drętwe dialogi.

Książka bardzo mnie poruszyła.
Powieść jest wciągająca i skłania do refleksji. Ja osobiście wykorzystałam dużą ilość znaczników, by zaznaczyć cytaty i momenty, które mną wstrząsnęły.
Bardzo zrozumiałam Theo. Jeśli naprawdę pragniesz wcześniej zakończyć egzystencję, zrobisz to, nie patrząc na zewnętrzne czynniki. Dlatego ta książka wydaje mi się tak bardzo prawdziwa

Polecam przeczytać, by uświadomić się i stać się wrażliwym na wyraźne znaki, które wskazują na myśli samobójcze, u innych osób jak i u siebie..

Zazdroszczę Finchowi.
I żałuję go.
Żałuję każdej osoby, która nie chciała sobie pomóc. Nie próbowała albo nie potrafiła.
By nie zostać nazwanym wariatem, by nie udawać przed innymi i wstydzić się samego siebie.
Bo temat chorób i zaburzeń psychicznych jest wciąż tabu.