Wybacz mi, Leonardzie

Leonard właśnie kończy osiemnaście lat, nie jest to jednak jego najszczęśliwszy dzień. Wpatrując się w leżący na stole pistolet obok śniadania chłopak zauważa, że życie jest niewyobrażalnie zaskakujące. Wybiera się do szkoły z owym rekwizytem w plecaku, aby po spełnieniu założonego odgórnie celu zabić swojego byłego przyjaciela i na koniec popełnić samobójstwo..

"Można być jednocześnie człowiekiem i potworem - że w każdym z nas tkwią obie potencjalności."

"Właśnie wtedy zrozumiał*m, że prawda zazwyczaj nie ma znaczenia, a kiedy ludzie nabiorą fałszywego przekonania na czyjś temat, nie zmienią zdania niezależnie od jego poczynań."

"Mam taką teorię, że z wiekiem tracimy zdolność do bycia szczęśliwym."

Tymi cytatami chciałabym Was zachęcić do sięgnięcia po tę wartościową i mądrą historię. Jest to ogromnie refleksyjna książka, a punkt widzenia młodego człowieka, który ma zupełnie inne podejście do świata w tak młodym wieku ukazuje, że nie zawsze człowiek pasuje do wykreowanych przez większość schematów i ta inność jest właśnie wartościowa. Kiedy to torujemy sobie drogę własnymi racjami i nie zwracamy uwagi na innych stajemy się w ich oczach niezrozumiałą mniejszością. Co skutkuje odizolowaniem społecznym, ale i chęci poszukiwania bratniej duszy.
Dwa światy, dzieciństwo i dorosłość. Wiek pełnoletniości jest w rezultacie najbardziej trudnym czasem, kiedy nie wiemy co tak naprawdę nas czeka w tym smutnym dorosłym świecie.

"Wybacz mi, Leonardzie" to książka, którą poleciłabym przede wszystkim młodzieży ze względu na to, że głównym bohaterem jest chłopak, który to wpada na pomysł, by w bardzo nietypowy sposób uczcić swoje osiemnaste urodziny. Na kolejnych stronach są poruszane m.in. tematy dojrzewania, samotności, wyobcowania, przemocy rówieśniczej (choć nie tylko). Po tę lekturę powinni sięgnąć również rodzice i pedagodzy, ponieważ można w niej znaleźć wskazówki, na jakie sygnały, my jako dorośli, powinniśmy być wyczuleni, by nie doszło do tragedii. Kto wie, może dzięki nim uda się nam uratować przynajmniej jedno życie...

"Wybacz, mi Leonardzie" to książka napisana przez autora "Poradnika pozytywnego myślenia" na podstawie, której powstał świetny film.
Byłam ciekawa co tym razem autor nam zaserwuje.

Leonard to chłopak, który kończy osiemnaście lat, ale nie liczy na żadne prezenty.
W tym wyjątkowym dniu wybiera się do szkoły...z pistoletem w plecaku.
Ma plan, że zabije swojego byłego najlepszego przyjaciela, a potem siebie.
Chłopak, który jest nierozumiany przez otaczających go dorosłych i poszukuje siebie, postanawia rozliczyć się z przeszłością.
Co takiego wydarzyło się, że chce posunąć się do morderstwa i sam zakończyć życie?

W trakcie czytania nie spodziewałam się, że akcja pójdzie w taką stronę, a Leonard to tak naprawdę samotny chłopak po przejściach.
Co naprawdę skrywa, jakie sekrety z dzieciństwa powoli odkrywamy, kiedy przed śmiercią chce pożegnać się z czterema najważniejszymi dla niego osobami.
To nie jest historia jakich wiele. To historia o samotnym, zagubionym chłopcu, o braku zrozumienia, o sytuacjach z którymi było mu trudno sobie poradzić.
Książka jest smutna... Tak zwyczajnie smutna.
Zaliczona jest do literatury młodzieżowej i myślę, że młody czytelnik inaczej ją odbierze, niż ja jako matka.
Zabolało mnie w niej wiele rzeczy i dużo dało do myślenia.

Nie od dziś wiadomo, że w głowie nastolatka toczy się prawdziwa burza myśli, a szalejące hormony często skłaniają tego młodego dorosłego do podejmowania skrajnie nierozważnych decyzji. Ten dziwny wiek zawieszony między dzieciństwem a dojrzałością dla większość osób się w nim znajdujących nie jest zbyt przyjemny, podobnie zresztą jak i dla ich otoczenia. Niezrozumienie przez dorosłych, trudności w budowaniu relacji z rówieśnikami, którzy na swój sposób próbują sobie radzić z własnymi emocjami, problemy w szkole i próba znalezienia własnego ja, to tylko wierzchołek tego, z czym muszą sobie radzić każdego dnia. Jednak w większości zawsze znajdą zrozumienie i pocieszenie- u rodziców, rodzeństwa, kogoś dalszego z rodziny, przyjaciela, gdziekolwiek. A gdy takiej osoby zabraknie? Gdy zostanie tylko ziejąca pustka, która wraz z mijającym czasem będzie zdawała się jedynie powiększać? Pustka oraz żal do ludzi, do wydarzeń, do świata. Co wtedy? Czy ktokolwiek zorientuje się, gdy w takim człowieku zaczną narastać złe myśli, prowadzące prosto do autodestrukcji?

Leonarda Peackocka poznajemy, gdy obchodzi swoje osiemnaste urodziny. Mamy okazję spędzić z nim ten dzień, który powinien być jednym z najważniejszych w życiu, pełnym świętowania i radości. I choć do takich nie należy to nastolatek ma zamiar sprawić, by z pewnością został zapamiętany. Z pieczołowicie przygotowanym planem- zabójstwa byłego najlepszego przyjaciela oraz popełniania samobójstwa, opowiada nam o tym wielki...

Leonard Peacock to główny bohater powieści. Nastolatka poznajemy dokładnie w dniu jego osiemnastych urodzin. Młody człowiek, w tym wyjątkowym dla większości dniu nie liczy na prezenty od bliskich, za to sam robi je przyjaciołom. Dodatkowo chłopak drastycznie zmienia swoją fryzurę, ponieważ długie włosy goli na łyso. I gdyby tych rzeczy było mało, Leonard dodatkowo zabiera do szkoły pistolet. Cel jest prosty – zabić kolegę z klasy.

Dla Leonarda dzień osiemnastych urodzin również jest dniem szczególnym, ale z innych powodów niż dla większości nastolatków. To właśnie dziś chłopak zamierza zawalczyć z dorosłymi, którzy go nie rozumieją i uporać się z przeszłością, ale robi to wszystko na swój sposób.

Powieść Matthew Quicka to książka specyficzna, która nie przypadnie do gustu wszystkim. Autor wykreował bohatera, dla którego wszystko jest czarne albo białe, nie ma miejsca na ugody i liczy się szczerość. To powieść o szukaniu i odnajdywaniu siebie, nastoletnim buncie i walce z zasadami, z którymi nie zgadza się młody człowiek. Atrakcyjnym urozmaiceniem lektury są listy z przyszłości, które co jakiś czas pojawiają się w książce i mnogość ciekawych przypisów. Powieść to historia, którą warto poznać, jednak nie wciągnęła mnie w swój świat całkowicie. To przyjemna, ale nie do końca lekka lektura na wolny wieczór.

Kiedy pierwszy raz sięgnęła po tą książkę pomyślałam sobie "Leonard tak bardzo pasuję do nazwiska mojego przyszłego męża" Czy tak będzie ? Mam taką nadzieję 😍