Wyspa grzechu i cieni

"Wyspa grzechu i cieni" - Keri Lake
8/10

Po tym jak zachwycił mnie "Władca soli i kości" byłam bardzo ciekawa czy takie samo wrażenie zrobi na mnie "Wyspa grzechu i cieni". Czy tak się stało, o tym poniżej 👇😉

Nie skłamie jeśli napisze, że pierwsze 8 rozdziałów szło mi nieco opornie. Może to była kwestia tego, że nastawiłam się na coś super, a może po prostu potrzebowałam więcej czasu aby się w nią wgryźć.
Nie mogłam się zbytnio połapać o co tu chodzi, miałam nawet myśli czy będę wstanie przeczytać ją do końca. Cieszę się, że się nie poddałam i czytałam dalej, bo nastąpił ten moment i zaskoczyło między nami.

Jednak nie będę ukrywać, że przy tej książce trzeba uzbroić się w cierpliwość, ponieważ akcja rozkręca się bardzo, bardzo wolno, wręcz dramatycznie wolno. Na domiar złego autorka nie szczędzi tu opisów, dosłownie wszystkiego. I tak jak jedne z nich są w porządku, pasują do aury panującej w powieści, nadają specyficzny charakter, wydobywają ten luizjański klimat, sprawiają, że momentami po skórze przechodzi dreszcz. Tak inne opisy są niepotrzebne i stanowią według mnie niewnoszący nic konkretnego do fabuły zapychacz. W końcu skądś wzięło się te 600 stron 🤭

Céleste cudem uniknęła śmierci jako mała dziewczynka. Spędziła lata ukrywając się przed swoją przeszłością Jej umysł to bałagan strzępów wspomnień i koszmarów które nawiedzają ją we śnie jak i na jawie. Po tym, jak ledwo uciekła z życiem, gdy była małą dziewczynką, dorosła ...

[współpraca reklamowa papierowe serca]

Wyspa grzechu i cieni skusiła mnie swoją okładką, mrocznym opisem i tym, że będzie to bardzo rozbudowany świat w którym każdy szczegół jest dopięty na ostatni guzik co autorka udowodniła w poprzednich powieściach. Jest to pierwsza książka która mi się nie spodobała, a podczas czytania miałam wrażenie że ja to już znam i to wszystko jest za proste.

Książka pisana jest z dwóch perspektyw w 1 osobie więc niektóre wydarzenia dosłownie czujemy na własnej skórze. Początek jest bardzo mroczny, trochę nawet przerażający i przykuwa naszą uwagę. Chcemy więcej odrealnienia, ale im fabuła posuwa się dalej tym odnosimy wrażenie że tajemnica na którą nakłada nacisk autorka w ogóle nie istnieje albo za łatwo odkryliśmy o co chodzi. Mimo to śledzimy losy bohaterów i czekamy.

Klimat powieści przypomniał mi o dość popularnym serialu True Blood jak i serii książkowej Charlaine Harris Sookie Stackhouse. Podobieństwa serialu oraz Wyspy Grzechu i Cieni nie miały końca. Mam wrażenie że autorka w jakiś sposób zainspirowała się dodając niektóre elementy od...