Zagubieni

Przeczytałam szybciej niż się spodziewałam. Żałuję, że minęło tak dużo czasu od momentu przeczytania pierwszej części do czasu kiedy postanowiłam dokończyć serię - nie pamiętam pewnych rzeczy, do których nawiązuje autorka i trochę mnie to denerwuje. Mimo tego drobnego utrudnienia, czytało się bardzo dobrze, podobało mi się niespieszne budowanie całej akcji i przyspieszenie na końcu, przy którym zaczęłam obgryzać paznokcie. Bolton ma jakiś talent do tworzenia postaci, którym ufam i które darzę sympatią. Poza tym, udało jej się zupełnie mnie zmylić i do końca źle typowałam mordercę.
Nie rozumiem dlaczego nie ma postępu w relacjach między Markiem a Lacey - ile można czekać aż wreszcie zaiskrzy?
Zaraz zabieram się za ostatnia część, chociaż opinie takie sobie.

p.s. Moje wydanie zawierało parę błędów (literówek) - któryś z wcześniejszych czytelników nie wytrzymał i poprawił je długopisem :)

Mamy kolejną część dotyczącą mojej ulubionej bohaterki Lacey Flint. Zostają zabijani dziesięcioletni/jedenastoletni chłopcy. Nikt nie wie o co chodzi, zespół Dany Tulloch znów na tropie bezwzględnego mordercy. Czy uda im się powstrzymać szaleńca i nie dopuścić do śmierci kolejnych dwóch chłopców? Czy Flint rozwikła zagadkę, a może zostawi to dla zespołu będąc na urlopie? Na te pytania odpowiedź znajdziemy w książce.

Przewija się motyw wampiryzmu, chęć wypijania krwi by złagodzić własne cierpienie, a niekiedy ukryte żądze. Pojawia się również syndrom Piotrusia Pana, czyli lęk przed dorastaniem, ale czy na pewno może on przybrać katastrofalne rozmiary makabryczne w skutkach, a może jest coś więcej? Są to na pewno dwa dosyć ciężkie zaburzenia zwłaszcza gdy nie są leczone, mimo iż są widoczne nietypowe ostre objawy.

Zawiodłem się na tej książce, jest to czwarta którą przeczytałem tej autorki w ogóle, a trzecia z tej serii o Lacey Flint. Głównej bohaterki było zbyt mało, a która nadaje ostrości i ciekawego smaku danym wydarzeniom. Niby coś się dzieje, ale nic specjalnego i dreszczyk emocji pojawia się dość rzadko jak na tę autorkę. Jeżeli ktoś czytał poprzednie części to wie o co mi chodzi, jest zbyt dużo opisów i rozdziały są jakby dłuższe. Mam wrażenie, że było to robione bardziej na ilość stron, a nie na jakość. Można przypuszczać, że pod wpływem wydarzeń bohaterka miała problem z logicznym myśleniem, ale to do niej nie pasuje, tak samo jak zmiana nastawi...

Tło wydarzeń trzeciej części serii zostało stworzone w dość ciekawy i niekonwencjonalny sposób. Sharon Bolton przyzwyczaiła czytelników do wielu morderstw na łamach swojej powieści. Tak jest i tym razem. Widać więcej elementów zaskoczenia co po "Karuzeli..." wydawało mi się rzeczą niemożliwą, ale tak właśnie było. Ofiarami są dzieci i jak się okazuje nie są porywane przez pedofili do nielegalnych adopcji. Tajemnicą poliszynela jest motyw mordercy bezbronnych 11- letnich chłopców. To co sprawia, że tą część oceniłam niżej od poprzedniej to mniejsza wyrazistość Lacey Flint, która dla mnie jest "gwoździem całego programu w tym wypadku książki" oraz zmiana? (znak zapytania ponieważ sama nie wiem czy dobrze to zrozumiałam) postaci Dany Tulloch. Poza tym zaczytywałam się godzinami i serdecznie polecam!

Minęło sporo czasu, od kiedy miałem okazję śledzić poczynania bodaj najbardziej intrygującej bohaterki kryminału, z jaką miałem do czynienia. Po genialnej pierwszej części i raczej średnio dobrej dwójce, trójka, zgodnie z przewidywaniami, wpasowała się jakościowo idealnie pomiędzy te tomy.
Fabuła jest jak zwykle interesująca, autorka nie przestaje podrzucać czytelnikowi kolejnych podejrzanych, ale jak się skleci do kupy kilka detali, skojarzy analogie, to rozwiązanie można odgadnąć po niecałej połowie książki - a przecież bystrzakiem nie jestem. To jednak nie przeszkadza w tym, aby pilnie śledzić starania pani Bolton w podsycaniu podejrzeń co do winy sporej grupki bohaterów.
Zagłębianie się w zwichniętą psychikę panny Flint, tak jak w poprzednich częściach, jest tu jednym z filarów. No ale niestety - w tym wypadku nie sposób nie sapać z irytacją nad jej niezdecydowaniem, zaprzeczaniem sobie co kilka stron i tą dziwaczną mieszaniną zachowania straumatyzowanej kobiety z chłodem i metodycznością śledczej.
Mamy też naciągany jak guma w majtkach hydraulika wątek czegoś na kształt Klubu Małych Detektywów, genialnego dzieciaka i byle jaką motywację sprawcy, która go popycha do kolejnych zbrodni.
Summa summarum książka bardzo dobra, godna polecenia, ale rzuca się w oczy, że miejscami autorka przedobrzyła: zbyt wiele chciała upchnąć na tych czterystu stronach. Gdyby ograniczyła w następnej części te emocjonalne nawrotki swojej bohaterki, to byłbym bardzo mile zask...