Ulubione rzeczy

Bolton, jako jedna z wielu, postanowiła wykorzystać wątek Kuby Rozpruwacza. Zresztą nie powinno boleć spotkanie ze znanym, bo to nie kwestia maglowania ogranego motywu, a tego jak się go zrealizuje. Powiązanie go z naśladowcą zbrodni w dzisiejszych czasach i łączącą nicią z policjantką wydaje się być tyle trafne co i przewidywalne.

Spotkamy się tutaj ze specyficznym sposobem narracji i budowania atmosfery. Nie żebym odczuła silnie zagrożenie, ale sama postać Lacey wprowadzała mroczną zagadkowość. Jednoznacznie, ani pozytywnie ani negatywnie, nie mogę ocenić tej policjantki. Jest w jej konstrukcji jakaś dychotomia, która sprawiała, że momentami jej nie ufałam. A to właśnie Lacey Flint oprowadza nas londyńskimi ścieżkami jako narratorka "Ulubionych rzeczy", to jej punkt widzenia i dedukcji śledzimy przez cały czas. Choć tak naprawdę nie obejmuje dowodzenia nad sprawą, zasadniczo jest przypadkowym świadkiem i osobą wspomagająca ekipę dochodzeniową, to gra w tej powieści pierwsze skrzypce. Niestety, o ile głównej bohaterce Bolton poświęca wiele miejsca (w sumie zasłużenie), to kiepsko zabiera się za nakreślenie innych postaci. Nie każdy lubi w literaturze sensacyjnej rozprawy na tematy osobiste prowadzących śledztwo, ale właśnie te elementy sprawiają, że bardziej angażujemy się w całą opowieść, a każdy z bohaterów zyskuje autentyczny wymiar. Tutaj te elementy są niedopracowane.

Kolejna autorska fascynacja na temat Rozpruwacza została opisana, ale żeby szczególni...

Polecam Polecam Polecam wszystkim miłośnikom dobrego kryminału :) Pierwsza część cyklu z Lacey Flint za mną i jestem baaaaardzo zadowolona i zauroczona :) Styl pisania pani Bolton przemawia do mnie w 100%. W serię zabójstw zostaje fantastycznie wpleciona opowieść o wiktoriańskim Kubie Rozpruwaczu a na sam koniec książki autorka serwuje nam kilka własnych teorii na temat tego kim mógł być Kuba.

W pierwszej części poznajemy Lacey , młodą policjantkę która na parkingu znajduje umierającą kobietę. Wszystko wskazuje na to, że jest to przypadek albo zabójca wybrał Lacey z innego szczególnego , znanego sobie tylko powodu. Mamy tu policjantkę , kobietę młodą, z tajemniczą , głęboko skrywaną przeszłością , traumatycznym dzieciństwem i młodością. W połowie domyśliłam się części prawdy jednak był moment, że zwątpiłam w to czy mam rację. Cała historia i pomysł bardzo na plus :)

Kryminał w którym nic nie jest oczywiste i się zmienia to całkiem dobry kryminał. Taka jest i ta pozycja, autorka w umiejętny sposób napędza akcję, podkręca atmosferę. Zakończenie, no cóż, w pewnym momencie wiadomo kto zabija, ale ... - no właśnie, dla tego "ale" warto przeczytać całość.

"Ulubione rzeczy" to książka z całkiem znaczną ilością pozytywnych opinii, a niektóre przepełnione są wręcz zachwytem nad jej wspaniałością.
W końcu i ja zabrałam się za ten cud miód ozdabiający mój regał i przez pierwsze kilkadziesiąt stron zadawałam sobie pytanie: co ludzie zobaczyli w tym takiego wyjątkowego i czy skoro ja tego jeszcze nie dostrzegam to pora na wizytę u okulisty/psychiatry/bioenergoterapeuty? :)

Główna bohaterka, Lacey Flint, to kobitka specyficzna. Ma trupa w szafie i worek treningowy w szopie. Trup w szafie to oczywiście nie prawdziwe zwłoki, tylko jej straszna i przerażająca przeszłość, a worek to worek, do okładania pięściami, żadnych metafor.
Opis z okładki nie daje zbyt dużego pola do popisu i domysłów - od razu wiadomo, że z Lacey i jej przeszłością nie do końca wszystko jest w porządku. Dziękujemy w tym miejscu autorowi tegoż opisu za tak subtelnie poczynioną aluzję!

Początek książki czuć schematem na kilometr. Kiedy na scenę wkroczył pan przystojny policjant Joesbury, a nasza główna bohaterka zapałała do niego uczuciami, które mogłyby uśmiercić jakieś małe zwierzątko (konia na przykład) pomyślałam sobie: o nie! (bo myślę raczej zwięźle), a aromat schematu stał się delikatnie mówiąc smrodkiem.

Nie zdradzając fabuły powiem tylko, że koniec końców jednak wcale nie było tak źle. Schematyczność trochę się z czasem ulotniła, wątek naśladowcy Kuby Rozpruwacza u mnie zawsze w cenie. Było niestety kilka nieścisłości, któr...

Bardzo dobra książka. Myślałam, że kryminały nie są już w stanie niczym mnie zaskoczyć, ale się myliłam.
W trakcie czytania kilka razy wydawało mi się, że już na pewno wiem jakie jest rozwiązanie zagadki, ale po chwili pojawiały się nowe fakty, które burzyły moja teorię. Myślę, że dla niektórych osób to ciągłe wyprowadzanie czytelnika w pole i podrzucanie nowych wątków może być przesadą, ale mnie to nie przeszkadzało i bawiłam się dobrze do samego końca.

Miałam bardzo mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki i bardzo wahałam się między ocenami.

Wykorzystanie motywu Kuby Rozpruwacza jest dla mnie zawsze na plus. Pomysł na fabułę też był ciekawy, motywy sprawcy wiarygodne, początek książki całkiem niezły, intrygujący, ale im dalej tym gorzej. Historia coraz częściej po prostu się dłużyła, nie czułam żadnego napięcia, żadnych emocji. Lacey była mi obojętna. Nie nienawidziłam jej, ale też absolutnie nie polubiłam. Reszta postaci niby była, niby jakieś tam swoje życie ma, ale otrzymujemy praktycznie minimalną ilość informacji na ich temat. Zakończenie kompletnie mnie nie usatysfakcjonowało i po ostatniej scenie zamiast efektu "wow" miałam efekt rozczarowanego "co?". Powiedziałabym nawet, że było to już przekombinowane i jeszcze mniej wiarygodne.

I serio Lacey ze swoją przeszłością pozytywnie przeszła rekrutację, bo było akurat jakieś rozluźnienie w wymaganiach?

Książka wydawała mi się niedokończona. Co z Emmą? Co z Tulloch? Co z Markiem? Co z samą Lacey i jej relacjami z ekipą skoro minął już jakiś czas przed ostatnią sceną (5 tygodni!!!!!)? Oczywiście rozumiem, że to pierwsza część i na masę rzeczy jeszcze ma przyjść czas, ale elementy związane stricte z tą historią można było już domknąć.

Przymierzałam się do czytania następnej części, ale prawdę mówiąc niezbyt mam na to ochotę.

[SPOILER]
Miałam wrażenie, że książka chciała koniecznie w sobie upchnąć wszystkie możliwe problemy...

Dawno nie czytałam ksiązki, która wciągnęłaby mnie bez reszty ;) Naprawdę świetnie się czytało, polecam.