Mroczne przypływy Tamizy

Duże rozczarowanie. Ostatnia część jest zdecydowanie najsłabsza z całej serii. Zbyt dużo opisów Tamizy, dziwna (= niewiarygodna) postać Tess i jej brata, wątek kryminalny zupełnie mnie nie wciągnął, a rozwiązanie pozostawiło niedosyt. Całość zrobiła na mnie wrażenie mało spójnej i momentami oderwanej od rzeczywistości.
Dobrze, że to ostatnia, a nie pierwsza część serii, bo nie wiem czy zdecydowałabym się na przeczytanie kolejnych części gdyby początek był taki słaby.

"Powróciła stara dobra Lacey Flint"! Chciało by się krzyknąć. Dziękuję Sharon Bolton za przywrócenie Lacey tych cech, które pasują do niej najbardziej. Na tym niestety zachwyt się kończy. "Mroczne przypływy Tamizy" nie były złą książką. Charakterystyczny styl pisania, budowania postaci i tworzenia arcyciekawych wątków, za które fani pokochali Sharon Bolton zostały zachowane, nie mniej jednak jest to zdecydowanie najsłabsza część serii. Jeśli ktoś zaczął od tej części to będzie zadowolony, ja czytałam wszystkie tomy po kolei i liczyłam na więcej. Pokochałam tą serię przede wszystkim za realizm, który jeśli chodzi o kryminały przemawia do mnie najbardziej.

Przez książki Sharon Bolton nie spałam w nocy, pięćset razy sprawdzałam drzwi swojego domu, a najważniejsze: podczas czytania miałam "gęsią skórkę". Przy tej części tego mi zabrakło. Przynajmniej się wyspałam. Sirenomalia ? Serio? Największe zastrzeżenia mam do zakończenia. To kto w końcu zabijał? Bo ja nie wiem! I ta rzeka, nie bardzo mi to pasuje do Lacey. Polecam fanom Sharon Bolton. Ja na koniec mogę tylko napisać: "Wszystko co dobre szybko się kończy" nawet nie wiem kiedy przebrnęłam przez całą serię. Nie jest to na pewno ostatnia z książek tej autorki, po którą sięgnę.

Już na samym początku Sharon Bolton ukazuje nam szereg perspektyw postaci. W każdym rozdziale pojawia się conajmniej jedno nowe nazwisko, co może nieco przytłoczyć zniecierpliwionego czytelnika, który nie może się doczekać, kiedy w końcu ujawni się główny wątek. Jeśli jednak uda mu się "przebrnąć" przez pierwsze rozdziały, jestem pewna, że nie pożałuje.

Miejscem akcji, co wynika z tytułu, jest Tamiza. Autorka posługuje się specjalistycznym słownictwem, które nieco "gryzie" czytelnika takiego jak ja - który nie ma nic wspólnego z życiem nad rzeką i po prostu nie potrafi sobie wyobrazić, jak np. wygląda sterburta. Jest to momentami nieco dokuczliwe, jednak na ogół jest to posunięcie w pełni zrozumiałe. 

Postać głównej bohaterki pozostawiła po sobie pewien niedosyt. Zabrakło mi gdzieś tej sensacji, którą dobrze pamiętam z pierwszej części cyklu.  Podobnie dzieje się z Markiem. Wydaje mi się, że założeniem autorki było zrobienie z niego postaci zagadkowej, której intencji nie możemy być do końca pewni, tymczasem jednak jest ona dość płytka. Czy Joesbury jest, czy go nie ma, przestaje nas w ogóle obchodzić.

Sharon Bolton należy się ogromny szacunek za poruszenie tematyki imigracji kobiet z Afganistanu. Niezwykle mnie to poruszyło, ale też dało mi do myślenia, ile jest teraz na świecie kobiet borykających się z problemami Nadii bądź Pari. 
Warto zwrócić również uwagę na informację, które autorka w  nadzwyczaj umiejętny i łatwy "przemyca" w tej le...

Niestety, pani Bolton konsekwentnie obniża loty - tym razem wyszło chyba jeszcze gorzej, niż w "Karuzeli samobójczyń". Historia jest naprawdę nieciekawa, rwie się co chwilę, przez co nie odczuwa się potrzeby zwanej "jeszcze jeden rozdział, jeszcze kilka stron" - wynudziłem się okrutnie. Autorka rozwinęła temat Tamizy z trzeciego tomu, dzięki czemu największy ściek Londynu gra tu rolę podstawowej scenografii. Fakt, zabieg nietypowy i dobrze, że jest jakaś odmiana, ale to raczej małe pocieszenie. Ospałe tempo, nieciekawe postacie drugoplanowe, brak tej dość krwawej otoczki, a wreszcie fatalne zakończenie, gdzie więcej się uśmiałem, niż przejąłem - żeby takie rzeczy wymyślać, to trzeba mieć "talent".

Jeśli pani Bolton nie wróci w następnym tomie na jedyne słuszne tory thrillera pełną gębą, to nie widzę dla tej serii przyszłości. Biorę pod uwagę, że autorka może zrobić z tego kilkunastotomowego tasiemca, więc już teraz lepiej by było sięgnąć pełną garścią z geniuszu "Ulubionych rzeczy" - pierwszego i najlepszego tomu. Szkoda, że teraz ta seria nie przypomina kryminału/thrillera, tylko trochę zabłoconą obyczajówkę.