Zapiski z Hiroszimy

Książka absolutnie dewastująca nie tylko przez swoją treść, ale też świadomość, że wystarczyło jedno pokolenie, abyśmy zapomnieli w Europie o wszystkich potwornościach, jakie niesie ze sobą konflikt zbrojny.
Kenzaburo Oe w swoich esejach nie sili się na dawanie czytelniczce fałszywej nadziei na lepszą przyszłość, nie udaje, że ostateczne przetrwanie Hiroszimy i jej mieszkańców, ich godny wszelkiego szacunku heroizm w próbach ułożeniu sobie życia na nowo jest ostatecznym triumfem humanizmu nad bestialstwem, wygraną życia ze śmiercią, jak już, to na odwrót - ofiary, które przetrwały wybuch bomby atomowej są świadectwem tego, do jakiego okrucieństwa zdolny jest człowiek.
Oe pisał swoje teksty w połowie lat 60., w samym środku Zimnej Wojny, czyli w czasie, w którym wszyscy przerażeni byli wizją wojny nuklearnej, a przynajmniej wszyscy cywile, bo głowy niektórych państw szczyciły się posiadanym arsenałem, uznając go za dowód siły i znaczenia na arenie międzynarodowej.
Minęło tyle lat, a ludzkość wydaje się nie uczyć na swoich błędach, skoro w wielu miejscach na świecie nadal znajdują się bomby atomowe, gotowe w każdej chwili przynieść niewyobrażalne i niedające się wysłowić cierpienie niewinnych ludzi.