Zbrodnia wigilijna

"Zbrodnia wigilijna" według opisu ma być klasyczną zagadką kryminalną, ale czy taka jest, jak ją nam zareklamowano? Już Wam podpowiadam czy w ogóle warto się nią zainteresować.

Zacznijmy od tego, o czym autorka nam chciała opowiedzieć!

Przenosimy się do ogromnej posiadłości, której właścicielem jest okropny sknerus. Mężczyzna ma słusznie przypisane takie przezwisko. Faktycznie oszczędza jak się da i jest tym okropnym typem, któremu na wszystko szkoda wykładać pieniądze. I teraz kwestia tego, kto po nim odziedziczy wszystko? Czy do tego sprowadza się bycie miłym dla takiego członka rodziny czy przyjaciela? W tym przypadku możecie się przekonać, ponieważ ten mężczyzna zostaje znaleziony martwy. Mało tego, wiadomo, że to morderstwo, bo znaleziony zostaje z nożem w plecach!

Gdzie ta zagadka, klasyczna w dodatku? Otóż powiedziałabym, że Agatha Christie to musiała tutaj maczać lekko palce, bo faktycznie możecie spodziewać się tutaj typowego kryminału, gdzie w jednym miejscu znajduje się sześcioro ludzi każde z nich może być mordercą. Do tego inspektor ze Scotland Yardu imamy kryminał idealny.

Muszę przyznać, że to faktycznie, tak jak przeczytacie na okładce, jest klasyczna zagadka, którą każdy miłośnik kryminałów będzie próbował rozwiązać po swojemu. Myślę też, że autorka bardzo umiejętnie okręca sobie czytelnika wokół palca, by za moment sprawić, że będzie zdziwiony obrotem spraw.

...

Do tej pory znałam tylko romanse napisane przez autorkę, nie miałam pojęcia, że pisywała również kryminały. Ten uważam za bardzo udany - angielska klasyka, ze zwłokami w zamkniętym pokoju, zgromadzonymi świątecznymi gośćmi, z których każdy miał powód, żeby zabić, dociekliwym inspektorem. Lubię takie opowieści, bardzo mi przypadła do gustu.

Świetna i przyjemna książka, momentami przewidywalna, ale końcówka to poezja 👌

„Zbrodnia wigilijna” autorstwa Georgette Heyer to ciekawa propozycja kryminału, w klimacie świątecznym, która po raz pierwszy została wydana w 1941 roku.

Do wielkiej posiadłości Lexham na święta Bożego Narodzenia zjeżdża cała rodzina, która nie darzy się sympatią. Złośliwości, krytykanctwo, szyderstwa charakteryzują rodzinne relacje. Tu nie mam miejsca na świąteczny, radosny nastrój. Morderstwo wisi w powietrzu… i nie mylimy się. W zamkniętym od środka pokoju zostaje znaleziony z nożem w plecach, dziedzic posiadłości – Nathaniel (stary sknera). Podejrzanych mamy sześcioro… świąteczni goście, z których każdy może zostać właścicielem posiadłości Lexham.

Motyw wydaje się jasny. Pytanie, kto dokonał zbrodni? I jak dokonał zbrodni?

Inspektor Hemigway ze Scotland Yardu stanie przed prawdziwie trudną zagadkę do rozwiązania!

Myślałam, że wytypowanie sprawcy jest proste i przeżyłam wielkie zaskoczenie, gdy pod sam koniec książki, okazało się, że nie mam racji.

Świetnie zarysowani bohaterowie, którzy uosabiają wszelkie negatywne cechy to baza do zgłębiania relacji społecznych. Przemyślana, intrygująca i wiarygodna fabuła zachęca do lektury. Niespiesznie toczące się akcja (choć mało się tu nie dzieje) zaprasza do powolnej, przyjemnej lektury kryminału w „starym stylu”, doprawionego błyskotliwym humorem. „Zbrodnia wigilijna” to świetna książka, zdecydowanie polecam. Dodatkowym atutem ...

Słuchajcie, kiedy tylko zaczęłam ją czytać miałam wrażenie jakbym przechodziła de ja vi. Powieść wręcz skopiowana nastrojowo do książki ,, Morderstwo na święta". Zanim jednak do tego doszłam, nie mogłam zrozumieć, dlaczego ja wiem, co się tu wydarzy? Czyżbym we śnie ją ja przeczytała? Przepatrzyłam wszystkie książki, które ostatnio czytałam i dopiero natrafiłam właśnie na tą drugą. Pomysł na książkę identyczny co w tamtej. Bohaterowie również bardzo podobni, choć kilku jest innych. Tak do strony 80 miałam mieszane odczucia, ale potem wszystko się wyjaśniło. Nie chodzi o to, że książka nie była ciekawa, tylko o fakt, że była tak bardzo podobna do tamtej. Jednak gdy już ją porównuję, to przyznam, że tamta była odrobinę ciekawsza, gdyż wyczuwało się w pewną ciekawość i napięcie. Tutaj tego napięcia było troszkę mniej, jednak po stu stronach tak mnie rozbawiła, że śmiałam się bardzo długo. No absolutnie nikt nie chciał się przyznać do winy. Mieli natomiast takie wytłumaczenia jak małe dzieci i nie szło przy tym być poważnym. Każdy był niewinny, ale i każdy miał swoje sugestie co do osoby, która mogła tą zbrodnię popełnić.
W książce mamy szesnaście rozdziałów, które są troszkę długie. Postacie w niej występujące bardzo barwne, co z opisu i nawet ze słów umożliwia nam odczyt ich osobowości. Jak zwykle nikt nie jest łasy na pieniądze wielkiego sknerusa, jednak mają marzenia co jego spadku. Nikomu nie można wierzyć, bo każdy kłamie. Każdy ma swoje tajemnice, które próbuje sp...