Zginę bez ciebie

SCHABOWY Z KAPUSTĄ

Ta książka nawet nie jest zła. Powiem więcej – jest poprawna. Ale poprawne kryminały – to tak trochę jak poprawne schabowe z kapustą. Zjemy, bo jeść trzeba, ale o wrażeniach kulinarnych raczej nie będziemy dyskutować.

 

Niby wiele elementów w tej książce sprawia wrażenie takich jak trzeba – intryga nieźle skonstruowana, główny bohater i jego rozterki – całkiem do zaakceptowania, ale lekturze towarzyszy permanentne uczucie niedosytu. Może dlatego, że akcja przez połowę powieści rozwija się tak niemrawo, że nie zdziwiłabym się, gdyby ktoś nie doczytał jej do końca. 

 

Drugi wątek – z depresją bohatera, wyjaśniający śmierć jego żony, z założenia miał zapewne poruszać i zmuszać do głębszej refleksji. Ale nie porusza. Bo od początku wiemy, że żona nie żyje, więc suspensu w tej historii nie ma za grosz. Oczywiście, można też twierdzić, że nie o suspens tutaj chodzi, ale przecież to kryminał – jest policjant i śledztwo - więc czytelnik ma trochę większe wymagania.

 

Rozumiem przesłanie i je kupuję, dlatego nie znęcam się tutaj nad autorem, ale trochę mi żal, że Robert Ostaszewski napisał tę książkę trochę tak, jak przeciętny uczeń wypracowanie domowe na nielubiany temat – żeby zaliczyć. Potencjał był dużo większy.

"–Apan tak może zabie­rać sobie te tele­fony? To prze­cież pie­nią­dze kosz­tuje –wresz­cie ra­czy­ła się ode­zwać, choć aku­rat wtym momen­cie le­piej by­ło­by dla niej, gdyby kon­se­kwent­nie mil­czała.
–Oczy­wi­ście. Mogę rów­nież ipanią za­brać ze sobą na ko­men­dę, choć nie­ko­niecz­nie wrekla­mówce –uśmiech­ną­łem się sze­roko."
Podkomisarz Konrad Rowicki dostaje do wyjaśnienia sprawę samobójstwa córki wiceprezydenta miasta i wydaję się, że to będzie rutynowe śledztwo, jednak jak możemy się spodziewać, pojawiają się komplikacje.
Przyznam, że lektura "Zginę bez Ciebie" poszła mi dosyć szybko, mimo, że mam do niej parę zarzutów, a w sumie jeden, ale za to kluczowy.
Zacznę od tego co mi się podobało, a mianowicie kreacja głównego bohatera, który właściwie już niczego od życia nie oczekuje, wciąż stara poradzić sobie z tragiczną przeszłością, a jedyne czego chcę, to żeby wszyscy dali mu święty spokój. Miałam wrażenie, że to ten typ człowieka, w którego głowie cały czas coś się dzieje, że jego mózg jest w ciągłej gotowości, pełen ciętych i inteligentnych ripost. Według mnie najmocniejszym punktem tej historii są rozdziały zatytułowane "Zapiski depresjoholika", które co tu dużo mówić są po prostu świetne.
Druga rzecz, która zwróciła moją uwagę to wiarygodne oddanie atmosfery niewielkiego miasta, gdzie wszyscy się niby znają, ale tak naprawdę nic o sobie nie wiedzą.
Jednak tak już wspomniałam ta książka, ma jedną poważną wadę, a mianowicie brak w n...

Do tej pory kojarzyłam Ciechanów jako rodzinne miasto Dody, od teraz będzie mi przypominał o podkomisarzu Konradzie Rowickim, głównym bohaterze serii kryminalnej Roberta Ostaszewskiego.

Rowicki ma zająć się sprawą samobójstwa młodej dziewczyny. Sprawa wydaje się prosta, choć dotyczy córki miejscowego polityka. Z powodu nacisków z góry śledztwo zostaje szybko zamknięte. Jednak instynkt "psa" oraz życiowe doświadczenia sprawiają, że Rowicki nie odpuszcza i na własną rękę węszy dalej.
Wkrótce odkrywa, że to nie pierwszy i ostatni taki "przypadek". Jaką cenę przyjdzie mu zapłacić za rozwikłanie sprawy serii samobójstw młodych dziewczyn?

Bezbłędna kreacja głównego bohatera, który wciąż stara poradzić sobie z tragiczną przeszłością, a jedyne czego chce, to żeby wszyscy dali mu święty spokój. Cechuje go cięty, a przy tym inteligentny dowcip. Poznajemy go naprawdę dobrze dzięki "Zapiskom depresjoholika", które sprawiły, że historia ta zyskała bardziej ludzką twarz. Również postacie drugoplanowe pozostają bez zarzutu, a babcia podkomisarza skradła moje serce. Uczestniczymy w ich nieskomplikowanym życiu oraz w każdym etapie niezwykle tajemniczego śledztwa. Choć muszę przyznać, że warstwa obyczajowa niejako przesłoniła tę kryminalną. Świetnie uchwycony małomiasteczkowy klimat, gdzie wszyscy niby się znają, ale tak naprawdę nic o sobie nie wiedzą.

"Zginę bez ciebie" to wielopłaszczyznowa historia kryminalna, z autentycznymi postaciami i dużą dozą reali...

Samobójstwo… i to córki wiceprezydenta miasta! Mogłoby się wydawać, że łatwo pójdzie, ale oczywiście pojawiają się komplikacje…. Czy Podkomisarz Rowicki rozwikła sprawę?

Dlaczego sięgnęłam po te książkę? Wiadomo - kocham kryminały! 🙂
Wsiąkamy w klimat małej miejscowości, a dokładnie Ciechanowa. Rzeczywistość jest szara, senna, mroczna, rozwleczona. I to mi trochę przeszkadzało. Liczyłam na wartką akcję, a niestety takiej tutaj nie znalazłam. Nie mówię jednak, że to była zła książka, pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że była w pewnym sensie inna, jakby spowita mgłą. Okładka idealnie odwzorowuje klimat jaki panuje w tej książce.
Dużym plusem jest to, że autor w moim odczuciu wszystko dokładnie przemyślał. Nie ma fragmentów, które nic nie wnoszą do całości historii. Tutaj każdy element układanki ma swoje sprecyzowane miejsce.

Sam podkomisarz Rowicki można by powiedzieć typowy, trochę jakby znudzony życiem facet, ale inteligenty i stanowczy, choć nie ukrywam, że momentami irytował mnie. Jego przeszłość nie mieni się w kolorach tęczy i może dlatego, aż bije od niego smutek i rozżalenie. A dodatkowo sprawa, którą prowadzi cały czas przypomina mu o dawnych czasach, które odsłania przed nami w „zapiskach depresjoholika” (sama nazwa jest już dobijająca!)

Jest to pierwszy tom z Podkomisarzem Konradem Rowickim, co czeka mnie w drugim -„Śmierć last minute”? Nie ukrywam, że tytuł jest bardzo frapujący 😉