Śmierć last minute

"Śmierć last minute" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Roberta Ostaszewskiego i z jego bohaterem - podkomisarzem Rowickim, emerytowanym policjantem. Trochę trudno mi było myśleć o protagoniście jako o osobie będącej w stanie spoczynku zawodowego gdyż jestem już prawie w jego wieku 🤣 ale pocieszam się, że to tylko wynik pewnej nietypowej sytuacji - i bohater nie jest jeszcze emerytem ostatecznym 😉

Tym bardziej, że jego perypetie poznajemy w okolicznościach urlopu, który pan Konrad wraz z dużo młodszą przyjaciółką spędza na jednej z Greckich wysp.

Wydarzenia z wypoczynku w dawnej Helladzie przeplatają się z lekturą pamiętnika młodego nauczyciela, którego tekst rysuje przed czytelnikiem obraz osoby chorobliwie wręcz ułożonej i nadgorliwej, żyjącej w dosyć hermetycznej, sobie tylko zrozumiałej i odrealnionej rzeczywistości.

Druga prawda objawiająca się nad wyraz wyraźnie to fakt, że świat jest mały i nawet w takiej wiosce jaką jest Arkoudi można spotkać dawnego znajomego z lat studenckich- dokładnie tego, na którego towarzystwo nie ma się najmniejszej ochoty. Trzeba jednak pamiętać, że dzięki Staszkowi Kiełbasie dowiadujemy się - najpierw o przykrym błotnym wypadku,potem o kolejnych niepokojących wydarzeniach…

Podkomisarz Rowicki, chociaż niechętnie, obiecuje przyjrzeć się tym zagadkowym sprawom,w międzyczasie rozmyślając nad sensem swego romansu z piękna Pauliną.

Wygląda na to, że kolejny Pan Robert dołączył do grona moich ulubionych polskich autorów. Mimo, że za nami dopiero jedno spotkanie, wiem że się dogadamy 😊

Mój gatunek, mój klimat, mój styl, moje poczucie humoru – książka trafiła do mnie idealnie 👌

Autor prowadzi fabułę powoli, pozwalając czytelnikowi raz po raz odkrywać kolejne elementy układanki. Ktoś może stwierdzić, że to czyni tę historię przewidywalną, jednak moim zdaniem był to zabieg celowy i bardzo udany. Miałam bowiem wrażenie, że i ja jestem takim niby-detektywem i razem z Konradem Rowickim prowadzę prywatne śledztwo.

Dzięki temu, jak autor odkrywał poszczególne karty, zakończenia zagadki kryminalnej rzeczywiście można się domyślić, jednak ostatnim epilogiem autor sprawił, że tak naprawdę nie wiem już nic! To było jednocześnie genialne i frustrujące. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom – jak się okazuje już trzeci. Ja nie miałam pojęcia, że książka jest drugim tomem trylogii i wcale nie przeszkodziło mi to w lekturze. Można zatem czytać odrębnie, choć zapewne będę chciała nadrobić pierwszą część, czyli „Zginę bez ciebie”.

Jeszcze jednym, co mnie kupiło już na początku jest fakt, że fabuła ma swój start w Grecji, gdzie główny bohater – były policjant jest ze swą partnerką na wczasach (czy może raczej powinnam napisać na wywczasach). Beztroskie wakacje przestają takie być, kiedy w niewyjaśnionych okolicznościach zaczynają ginąć polscy turyści. Mimo że Konrad policjantem ju...