Opinia na temat książki Ziarno prawdy

Kolejny dobry kryminał pana Miłoszewskiego. Czyta się naprawdę dobrze, szybko, z zainteresowaniem. Prokurator Szacki, choć nadal wzbudza moją sympatię, nieco mniej mi się tutaj podobał: jakiś taki zgorzkniały (choć namieszał i "napsocił" w swoim życiu, więc wygnanie do Sandomierza na własne życzenie ma), złośliwy, nieprzyjemny, na szczęście tylko na początku, później, wciągnięty w wir kryminalnej zagadki, łagodnieje, choć inteligentny dowcip i cięta riposta go nie opuszczają. Pod względem kryminalnym kolejność czytania książek nie ma znaczenia, jednak, jeśli nie jest komuś obojętny wątek prywatny pana prokuratora, należy je czytać w odpowiedniej kolejności. Jedyny minus książki, zresztą podobnie jak przy poprzedniej ("Uwikłanie")to wyjaśnienie motywów popełnienia zbrodni, w tym wypadku bardzo brutalnych. Jak dla mnie zbyt skomplikowany, wydumany, osadzony w dalekiej przeszłości. Tutaj jest to tylko przesłona dymna, bo nic nie jest takie, na jakie wygląda, ale mimo wszystko zbyt to wszystko zawiłe momentami. Dzięki panu Miłoszewskiemu (między innymi) wiem, że nie tylko Skandynawią dobry kryminał stoi, wręcz przeciwnie, znacznie mi bliżej do naszego podwórka, bo naprawdę w niczym nie ustępuje "obcym" a do tego można się zapoznać z ciekawymi historiami osadzonymi w tle opowieści, jak chociażby żydowskie korzenie Sandomierza, który w końcu nie będzie mi się tylko kojarzył z "Ojcem Mateuszem"...