Opinia na temat książki Ziarno prawdy

Wieść gminna niesie, że w każdej legendzie jest ziarno prawdy. Czy jednak zabobonna wręcz wiara w okrutnych Żydów, którzy robią z krwi dzieci macę może być kluczem do rozwiązania zagadki brutalnych zabójstw?

Ale od początku! Teodor Szacki podczas służbowego pobytu w Sandomierzu zauroczył się tym małym miasteczkiem. Pod wpływem impulsu postanowił się tam przenieść. Codzienność prokuratora na prowincji okazuje się jednak szaro-bura i nudna. Jednak do czasu...

O ile w pierwszym tomie trylogii najbardziej podobała mi się kreacja postaci Szackiego, a wątek kryminalny choć ciekawy, był po prostu dobry, o tyle w "Ziarnie prawdy" jest odwrotnie. Niezbyt przypadł mi do gustu Szacki w wydaniu lowelasa, który szuka przygód gdzie może. Dodatkowo okazuje się, że pan prokurator jest zgorzkniałym cwaniakiem, który uważa się za lepszego, a tak na prawdę jest trochę podobny do ludzi, którzy go denerwują i którymi pogardza.

W powieści co innego zwraca uwagę czytelnika - fenomenalne tło obyczajowe!
Po pierwsze - pewnie się powtórzę za innymi - nikt chyba jak Miłoszewski nie potrafi tak opisać polskiego społeczeństwa z wszystkimi jego przywarami, czasem z przymrużeniem oka, ale jednak bardzo trafnie.

Po drugie - wątek historyczny. Obszerny fragment dziejów miasta i jego mieszkańców. Czytelnik może się dowiedzieć tego, jakie były stosunki pomiędzy Żydami, a innymi mieszkańcami Sandomierza. Świetnie napisane!

Całość czyta się z wypiekami na twarzy, jednak zakończenie wydaje mi się trochę przekombinowane i mimo wszystko nieprawdopodobne. Jednak wszystko to, co było w trakcie powieści z nawiązką rekompensuje to małe rozczarowanie.

Kolejna książka, która jest dla mnie inspiracją do głębszego zagłębienia się w historię. Bo choć zdarzenia opisane w "Ziarnie prawdy" są zapewne fikcyjne, myślę że wątek historyczny musiał być oparty na jakiś solidnych fundamentach.