Opinia na temat książki Ziarno prawdy

Drugi tom trylogii Zygmunta Miłoszewskiego to jest to, co właśnie powinnam była przeczytać. Spotkanie z Teodorem Szackim to jest zawsze udane spotkanie.

Mówiłam, że romans z młodą kobietą nie zaprowadzi go w żadne miłe miejsce? Mówiłam. Myliłam się. Zaprowadził go do Sandomierza, perły renesansu w Polsce, trudno o piękniejsze miejsce! Za to życiowo rzeczywiście Szacki nie jest w najlepszym momencie. Żona się z nim rozwiodła i wiedzie życie u boku nowego, fajnego człowieka, córka niespecjalnie chce się z nim widywać, przyjaciele zostali w Warszawie, on sam wikła się w przypadkowe romanse, a zawodowo - pomimo całego uroku Sandomierza - to jednak degradacja.

Na szczęście trafia mu się wyjątkowo okropna zbrodnia - bladym świtem zostają odnalezione zwłoki kobiety z poderżniętym gardłem. Tropy prowadzą do przedwojennej legendy o żydowskich mordach rytualnych. Dawne upiory ożywają. Fantastycznie opisana jest tu historia i trudne współistnienie Polaków i Żydów. Bez wybielania, ale i bez oczerniania którejś ze stron. Autorowi udało się obiektywnie opisać tę trudną relację, za co czapki z głów! Do tego w taki sposób, że czyta się to z zapartym tchem.

Styl Miłoszewskiego to połączenie błyskotliwego humoru, ironii i drobiazgowego realizmu, które razem tworzą naprawdę fantastyczną mieszankę. Sama fabuła skonstruowana jest bardzo misternie, tropy prowadzą w różne strony, a bohaterowie są bardzo ludzcy i prawdziwi. Szackiego polubiłam już w pierwszym tomie, teraz zżyłam się też z jego nową ekipą.

Co tu dużo mówić: po prostu świetnie napisany świetny kryminał.