Życie nie jest romansem, ale...

Czytałam dawno, marzę o posiadaniu, to jedna z moich absolutnie ukochanych książek. Opisuje dalsze losy bohaterów powieści "Przyślę panu list i klucz", czyli rodziny uwielbiającej czytanie.
Poznajemy wojenne losy sióstr, ich mężów i rodziców, opisywane jak w pierwszym tomie przez Dynę - okazuje się, że można opowiedzieć o okupacji w sposób tak nieodparcie zabawny, że nawet groza staje się śmieszna.
Poznajemy kolejnych bohaterów, jak choćby Wicka, który jest innej opcji politycznej niż Wiktor, mąż Aliny, co prowadzi do wielu zabawnych sytuacji, dowiadujemy się, jak doszło do tego, że Alina trafiła do obozu i ile było zachodu, by po wojnie wróciła do domu, płaczemy nad zrujnowaną Warszawą, a za chwilę płaczemy ze śmiechu przy historii zdobywania lokum w Sopocie.
Urocza jest także końcówka, ale nie napiszę ani słowa, żeby nie spoilerować. :P