Życie Pi

Interesująca, zaskakująca i przewrotna. Całkowicie zatraciłam się w tej fikcji literackiej i byłam skłonna uwierzyć, że ta historia wydarzyła się naprawdę. A szkoda, ponieważ opowieść z tygrysem jest o wiele ciekawsza niż zakończenie, które podaje nam autor pod koniec powieści. Moim zdaniem nie należy jej odczytywać dosłownie. Polecam... chociaż wydaje mi się, że nie każdemu przypadłaby ona do gustu. Opisy podróży po oceanie mogą zanudzić. Mnie natomiast właśnie te fragmenty najbardziej wciągnęły.

Czego można się spodziewać sięgając po tę książkę? Czym jest książka „Życie Pi”? Zapewne swego rodzaju odyseją, filozoficzno-religijno-egzystencjalnym moralitetem być może, opowieścią o chłopcu rzuconym przez los (nawałnica sztormowa? Boga? przypadek?) do szalupy ratunkowej wraz z zebrą, orangutanem, hieną i...tygrysem. Jeśli nie ma Boga, jeśli Bóg umarł, jeśli gdzieś tam drapie się za uchem bo o czymś/kimś (o nas!) zapomniał to dobrze jest nieraz stworzyć go sobie. Polecam wszystkim, którzy od literatury oczekują wieloznaczności... ale uprzedzam, "Życie Pi" jest książką dziwną. Co najmniej tak dziwną, jak kuriozalne jest imię jej głównego bohatera.

Gdy tylko skończyłam ją czytać, pomyślałam, że ta historia MUSI być prawdziwa! To nie może być fikcja literacka, jak piszą ludzie na forach internetowych. Nie mogłam dopuścić do siebie takiej myśli. Tak piękna historia po prostu musiała się kiedyś wydarzyć! Poza tym jest tak wiele interpretacji tej książki że gdy skończy się ją czytać człowiek siada i zastanawia się "Mam to i to wydarzenie rozumieć tak czy tak?" Tą książkę można wciąż odkrywać na nowo, ponieważ każde wydarzenie ma swoje ukryte znaczenie, które odkrywa się dopiero po przemyśleniu. Jedna z najlepszych książek, jakie w życiu czytałam!!!!

Zawiodłam się na tej książce. Zachęciły mnie reklamy filmu do przeczytania jej. Jednak dla mnie lektura była delikatnie mówiąc nużąca z przeciętną fabułą. Momentami obrzydliwa patrząc na opisy jedzenia fekaliów i picia moczu...Zdaję sobie sprawę że autor chciał uświadomić czytelnikowi do czego zdolny jest człowiek w ekstremalnych sytuacjach, jenak niejednokrotnie czytałam dużo lepsze książki o podobnym przesłaniu. Krótko mówiąc- nie polecam- dla mnie przereklamowane, mało ambitne, nudne.

Wzięłam ją ze sobą w podróż i to był zły pomysł. Początkowo może wydawać się trudna jest bardzo pomieszana, ale później czyta się ją znacznie łatwiej. Najlepiej czyta się ją w spokoju, ciszy ... na kanapie;) Jest tam wiele zdań, których można używać jak mantr. Niezwykła - to cyba najlepsze określenie dla tej książki.P.S. Tylko proszę nie rzucajcie nią o ścianę po przeczytaniu. Zakończenie.... zaskakuje.

Parę razy do niej podchodziłam i w końcu wiadomość, że powstała ekranizacja, była impulsem którego mi było trzeba. Spodziewałam się zupełnie inaczej napisanej książki, bardziej czegoś w stylu: "Pamiętnik rozbitka. Dzień 1", dlatego tak długo zwlekałam z jej przeczytaniem. Martel zaskoczył mnie bardzo pozytywnie! Na pewno będę wracała do tej wspaniale napisanej historii ;)

Czytałam już i sięgam po nią średnio raz na rok.Opowiada o sprawach religii ujmując to co najważniejsze, w sposób warty przemyślenia.I niekoniecznie ma za zadanie skłaniać kogoś do uwierzenia w Boga :) Już prędzej mówi o tym ile sama wiara, nadzieja ( a nie wyznanie) może wnieść w sytuacji kryzysowej, nie wnikając jak bardzo... kryzysowa ona będzie.

Że niby co?? Ta książka nie miała nic sprawiać, to nie - swoją drogą żałosny - "Bóg urojony"... "Życie Pi" czytałem dość dawno, bo chyba ponad trzy lata temu, ale to, co zapamiętałem najbardziej, to że wciągnęła mnie niesamowicie i ani przez chwilę nie pozwalała się nudzić; wchłonąłem ją w parę dni i byłem zachwycony.

Początek książki wydawał mi się nieciekawy, jednak z każdą stroną moje zdanie ulegało zmianie. Skończyło się na tym, że nic nie mogło oderwać mnie od powieści! Może nie jest to najlepsza książka, ale spodobało mi się, - jak już zauważyło parę osób przede mną - ciekawe spojrzenie na religię oraz motyw przetrwania.

Gdybym miała sugerować się opisem z tyłu książki,prawdopodobnie nie wylądowałaby w moich rękach. Opis bynajmniej nie zachęca do przeczytania jest jednym słowem bezpłciowy. Potraktowałam przeczytanie jej jako wyzwanie uprzedzona faktem,że moja siostra nie mogła jej skończyć.Tematyka powieści też nie utrafia w moje gusta,więc przyznam trochę się jej obawiałam,zwłaszcza tego,że mogę się straszliwie wynudzić.Dałam jej jednak szansę i śmiało mogę powiedzieć,że nie żałuję.

Książka podzielona jest na trzy części. Pierwsza opisuje dzieciństwo bohatera Piscine Molitor Patela,znanego wszystkim jako Pi Patel. Ojciec chłopca jest właścicielem Zoo ,cała rodzina mieszka w Indiach. W powieści natkniemy się również na wątek religijny z uwagi na to iż, chłopiec stał się wyznawcą trzech odmian: hinduizmu,chrześcijaństwa i islamu. Można również dowiedzieć się czegoś nowego o samych zwierzętach,o tym jakie mają zwyczaje i cechy charakteru. Po pewnym czasie rodzina zmuszona zostaje do opuszczenia Indii i chce osiąść na stałe w Kanadzie. Pakują dobytek,sprzedają Zoo oraz zabierają ze sobą niektóre gatunki zwierząt,by na miejscu mogły zamieszkać w ogrodach zoologicznych nowych właścicieli. Na pokładzie japońskiego tankowca Cimcum znalazły się między innymi orangutanica,tygrys bengalski,hiena i zebra. Niespodziewanie tankowiec ulega katastrofie,zaczyna tonąć. Młodemu Pi udaje się przeżyć i ląduje w szalupie,lecz nie sam...
W tym momencie opowieść nabiera tępa. Druga cześć opowiada jak ...

Przyznam szczerze, że przeczytałam ją dopiero po obejrzeniu filmu. Poniekąd odrobinę zabiło to moją wyobraźnię, z drugiej strony czytało się szybko i przyjemnie. Książka bardzo mi się podobała. Najbardziej spodobał mi się opis wyspy z surykatkami, spojrzenie na religię i walkę człowieka o życie, zwierzęta.

Zgadzam się ze stwierdzeniem, że jest przereklamowana. Książka nie wciągnęła mnie i czytałem ją tylko po to, by skończyć.Interesująca może jest sama końcówka, ale żeby do niej dotrzeć trzeba przedrzeć się przez ocean nudy.Opowieść nie sprawiła bym uwierzył w Boga, co było sugerowane na początku.

Mi sie bardzo podobała. Na początku nie wiedziałam czego sie spodziewać ale potem na prawdę mnie wciągneła. Co do Boga to nie wpłynęła na mnie pod względem wiary, aczkolwiek punkt widzenia był ciekawy. Koniec jest zaskakujący ale ja chyba wole wierzyć w tę pierwszą wersje :)

Dużo słyszałam o tej książce, wreszcie udało mi się ją przeczytać. Nie spodziewałam się historii chłopka na szalupie z tygrysem, zebrą, hieną i orangutanem, bo czy właściwie to jest to możliwe? Taki trochę Robinson Kruzoe na łajbie :) Bardzo dobra książka.

Najlepsza "lekcja religii" na jakiej kiedykolwiek byłam. Zaliczam tą książkę do dziesiątki obowiązkowych dla każdego myślącego człowieka. A nawet do pierwszej piątki. Wspaniała książka.