Opinia na temat książki Życie przed sobą

Moja dobra znajoma, poproszona o polecenie książki na poprawę nastroju i dającej nadzieję, powiedziała: najlepsze do czytania w tym celu są smutne książki, dramaty, a nie komediowe historyjki.

"Życie przed sobą" wbrew opowiadanej przez siebie fabule jest optymistyczne. Nie dość, że akcja dzieje się w raczej biednej paryskiej dzielnicy, zamieszkanej przez imigrantów, ludzi z fałszywymi papierami, "strączycieli" i prostytutki, to historia nie ma happy endu.

Bohaterem i narratorem jest Momo (skądinąd polecam książkę o tytule "Momo", niby dla dzieci, ale tylko niby), chłopak wychowywany przez starą i monstrualnie grubą panią Rozę, żydówkę po Auschwitz, dziecko prostytutki (pardon: kobiety radzącej sobie dupą). Z jego perspektywy obserwujemy wydarzenia, postępującą chorobę pani Rozy i próby udzielenia jej pomocy przez okoliczną społeczność. Teoretycznie jest smutno ale opowieść snuta przez Momo jest dziecięco-dorosłą mieszanką językową co daje komiczny efekt. Nie spodziewajcie się jednak, że boki będziecie zrywać. To słodko-gorzki kawałek bardzo przyzwoitej literatury.

Dziękuję moim znajomym za polecenie, inaczej nie wzięłabym do ręki tej książki.