Żyletkę zawsze noszę przy sobie

Małgorzata Gołota, dziennikarka prasowa i radiowa oddała w ręce czytelników książkę, w której o depresji młodych ludzi w Polsce opowiadają pacjenci, ich rodzice, terapeuci, lekarze psychiatrzy, pracownicy telefonu zaufania, nauczyciel – wychowawca, a także wiktymolog i suicydolog. „Żyletkę zawsze noszę przy sobie” to książka budującą świadomość społeczną. Pozwala zrozumieć, że depresja jest chorobą, która nieleczona może doprowadzić do śmierci. Uwrażliwia na pierwsze jej symptomy, które szczególnie w przypadku nastolatków łatwo przeoczyć i zbagatelizować. Uzmysławia, że szybka diagnoza i leczenie są kluczowe dla powodzenia terapii.

Odwołując się do statystyk Autorka uświadamia czytelnikowi skalę i wagę problemu. Oddając głos specjalistom próbuje ustalić jakie są przyczyny depresji i dlaczego w ostatnim czasie odnotowujemy tak gwałtowny wzrost zachorowań. Wskazuje jakie mogą być objawy choroby, jak wygląda leczenie i gdzie szukać pomocy. Sporo uwagi poświęca największym bolączkom polskiej psychiatrii dziecięcej. Rozmowy Autorki z chorymi, a także dość obszernie cytowane fragmenty ich pamiętników pozwalają czytelnikowi zrozumieć z czym się mierzą i jak funkcjonują na co dzień. To nie tylko najsilniej oddziałująca na emocje i poruszająca wyobraźnię część książki, ale także dobitnie pokazująca jak podstępna jest to choroba, na jak wiele sposobów może się objawiać, a przede wszystkim, jak trudno z nią żyć i walczyć.

Choć przeszkadzał mi nieco chaotyczny prze...

W naszym kraju, co bardzo mnie cieszy, depresja oraz choroby psychiczne powoli przestają być tematem tabu. Ta książka to kolejny krok w stronę akceptacji.

Książka "Żyletkę zawsze noszę przy sobie" zrobiła na mnie duże wrażenie i na pewno na długo zostanie ona w moich myślach. Depresja oraz choroby psychiczne coraz częściej dotykają dzieci oraz młodzież. Zdecydowanie jest to problem, który powinien być nagłaśniany i to właśnie zrobiła Pani Małgorzata Gołota. Z książki dowiemy się naprawdę wiele. Widzimy czynniki, które mogą mieć wpływ na depresję, obraz jak wygląda choroba, porady jak ją rozpoznać i co może na nią wpływać. Co ważne autorka rozmawia zarówno z osobami chorymi, jak i z lekarzami i terapeutami. Na mnie te rozmowy zrobiły ogromne wrażenie! Są pełen emocji, uczuć i ważnej wiedzy.

Książka jest bardzo wartościowa i zdecydowanie każdy powinien po nią sięgnąć. Jest to mocna u uderzająca lektura i zdecydowanie to właśnie takie książki są nam potrzebne!

Musicie wiedzieć, że temat psychiatrii, w szczególności dzieci i młodzieży jest mi bardzo bliski. Sama miałam okazję odbywać praktyki na oddziale dziecięcym w jednym ze szpitali psychiatrycznych. Poznałam małe dzieciaczki, przywożone przez rodziców, którzy ze łzami w oczach zostawiali swoje maluchy, błagając o pomoc. Nie brakowało też dzieci z domów dziecka, czy innych placówek.
Niestety psychiatria, szczególnie ta dziecięca, nie jest dobrze rozwinięta... Brakuje psychiatrów, psychologów dziecięcych, miejsc na oddziałach dziennych, terapiach czy na oddziałach zamkniętych, gdzie przebywają osoby z bezpośrednim zagrożeniem życia. Nie mieści mi się w głowie, co musi przeżywać rodzic, gdy widzi, że coś dzieje się z jego dzieckiem, boi się o nie, nie potrafi mu pomoc, ale... Nie ma gdzie szukać pomocy, bo po prostu nie ma miejsc.

Życzę Wam, abyście nigdy nie musieli korzystać z takiej pomocy. Dbajcie o siebie!!! Jednak jeśli będzie taka potrzeba, nie bójcie się prosić o pomoc. W dzisiejszych czasach temat chorób psychicznych jest już nieco bardziej oswajany, normalizowany. Pójście do psychologa czy psychiatry nie jest już powodem do wstydu.

W książce "Żyletkę zawsze noszę przy sobie" znajdziecie wywiady z lekarzami oraz młodymi pacjentami. Nie zabrakło również wpisów z pamiętnika młodych dziewczyn. Książka pełna cierpienia, która pokazuje jaki wpływ ma depresja i inne choroby psychiczne, na młodego człowieka.
Podobało mi się zwrócenie uwagi jednego z...

Reportaże czytam z równie wielką przyjemnością, jak pozostałe moje ulubione gatunki książek. Oczywiście jeśli tylko poruszają interesującą mnie tematykę. Jako tata nie tylko Bobosława, ale także dwóch nastolatków oraz obserwator otaczającego mnie życia i ludzi, postanowiłem sięgnąć po reportaż „Żyletkę zawsze noszę przy sobie” autorstwa Małgorzaty Gołoty.

Już na samej okładce w krzykliwym kolorze możemy przeczytać, że książka ta to: „Lektura obowiązkowa, ważniejsza od wszystkich lektur z podstawy programowej języka polskiego”. O ile swoje zdanie na temat zweryfikowania i korekty listy lektur w szkole podstawowej mam, o tyle z powyższym stwierdzeniem zgodzić się , po przeczytaniu tej książki zwyczajnie nie mogę.

„Żyletkę zawsze noszę przy sobie” porusza wyjątkowo przerażającą tematykę depresji dzieci i młodzieży. Z tym faktem absolutnie dyskutować nie można. Autorka przytacza wiele szokujących liczb, o których świadomości nie ma z pewnością wielu z nas. Targanie się na własne życie wśród dzieci i nastolatków stało się coraz „modniejsze” jakkolwiek groteskowo to brzmi i jest to wysoce alarmujące. Książka pełna jest relacji dzieci w wersji pamiętnika, będącymi ofiarami depresji. Autorka z ogromną dociekliwością przygląda się rosnącemu problemowi, rozmawiając z rodzicami, nauczycielami, oraz wszelkiego rodzaju specjalistami, próbując znaleźć lek, który wcale nie musi być w tym przypadku tylko i wyłącznie medykamentem. Wydaje się za to ...

A dzisiaj przychodzę do Was z książką trudną, ale bardzo potrzebną. “Żyletkę zawsze noszę przy sobie” @malgosia.golota czytałam ze ściśniętym gardłem.

To reportaż poświęcony depresji u dzieci i młodzieży. Bo tak dzieci też na nią chorują.

Zazwyczaj czytając książki na faktach nie zwracam dużej uwagi na liczby, ale tutaj przeraziły mnie. Byłam w szoku, że tak dużo młodych osób choruje właśnie na depresję.

W książce przedstawione są czynniki, które mogą powodować zachorowanie na tą chorobę. Specjaliści mówią o tym jak wygląda proces leczenia, chociaż wiadomo u każdego chorego może to przebiegać w inny sposób. U niektórych konieczne będzie podanie leków, a u niektórych nie jest to potrzebne.

Zwrócona jest uwaga, że społeczeństwo nie jest przygotowane na rozmowy na temat depresji. Chociaż można zauważyć poprawę, zwłaszcza u młodych ludzi. Niestety starsi ludzie, oczywiście nie każdy, uważają, że jest to wymysł, że wystarczy wziąć się w garść.

Najbardziej poruszały mnie rozmowy z osobami walczącymi z tą chorobą. Zupełnie inaczej czytało mi się wyznania chorych osób niż specjalistów. To te części książki wywoływały u mnie ból i smutek. Niejednokrotnie pojawiały się w oczach łzy.

Moim zdaniem jest to bardzo ważna książka, powinno przeczytać ją jak najwięcej osób. Może dzięki niej więcej osób przestanie bagatelizować problem depresji, zacznie traktować jak każdą inną chorobę, a nie jako wymysł i bzdurę. No i przede wszystkim ...

Ta ksiązka dobitnie ukazuje, jak wiele jeszcze jest do zrobienia w dziedzinie psychiatrii dziecięcej... a także w sposobie myślenia rodziców, społeczeństwa. Wspomnienia pacjentów ukazują dramatyczny brak odpowiedniego wsparcia ze strony najbliższych. Mam nadzieję, że ten reportaż uswiadomi wielu osobom, jak wyniszczająca jest ta choroba i jak odpowiednio wspierać osoby chorujące. Polecam każdemu, ja czytałam ze łzami w oczach