107 sekund recenzja

Wszyscy doświadczamy przełomowych momentów, w których cały nasz świat staje nagle do góry nogami. Życie gwałtownie się zmienia. Mamy wrażenie, że tracimy kontrolę, że wszystko rozsypało się. Spadliśmy na dno. Świat jaki znaliśmy, rozpada się jak porcelanowa waza i nic już nie ma sensu. Można pozbierać kawałki i próbować je skleić na nowo, ale dotychczasowego porządku nie da się już zachować. Narasta bałagan.
Kryzys jest trudny ze względu na konieczny do podjęcia wysiłek. Konfrontacja człowieka z jego niemocą, bezradnością, lękami, nieufnością. Paraliżuje możliwości przez uwypuklanie słabości.

Diana po burzliwym rozwodzie zostaje z niczym. Próbuje poskładać swój świat i żyć jak najpiękniej ze względu na córkę. Nie przychodzi to łatwo. Nagle staje przed szansą na lepsze życie. Pojawia się wybawca. Przystojny, bogaty, kochający mężczyzna. Razem tworzą swój cudowny świat. Jak w bajce. Dopełnieniem szczęścia jest mały Staś, wymarzony syn. Sielankę burzy tragedia. Poniedziałkowe popołudnie niszczy wszystko co upragnione. 107 sekund, tyle wystarczyło, by świat przestał istnieć.

Historia niemalże o Kopciuszku. Szczęśliwe życie, miłość, radość i szczęście. Do czasu, bo wszystko nagle rozpada się. Otaczający świat pełen oskarżeń i niejasności rani. Wyparte wspomnienia wracają. Poczucie nierzeczywistości doskwiera.

Gdy bohaterka zrozumie, że to splot nieszczęśliwych zdarzeń i gęsta sieć kłamstw otaczających ze wszystkich stron, jest już za późno. Na wszystko. Na życie, na radość, chwile szczęścia. To co było nie powróci.

Wydarzenia przeżywane setki razy w zakamarkach pamięci nie przynoszą ulgi. Kobieta dręczona wyrzutami sumienia tak bardzo wierzy w swoją winę, a prawda okazuje się przerażająca i bolesna.

Zmaganie z utratą, traumą, brakiem poczucia bezpieczeństwa i samotnością. Zdrada najbliższych dopełnia kryzys emocjonalny. Chaos życia przygniata. Nieodwracalny krok w przepaść beznadziei.

Przekonujemy się po raz kolejny, że życie jest najlepszą inspiracją do utkania tak wciągającej fabuły. Przejmująca i bolesna opowieść.
Gorąco polecam.