Wampirze cesarstwo recenzja

Wystarczyłoby rzec, że w każdym rozdziale dzieje się coś ciekawego, przez całą lekturę autor trzyma w napięciu, a akcja trzyma poziom i na koniec zostało tylko pytanie "czemu to już koniec?" Książka, która ma 890 stron i na każdej stronie, w każdym rozdziale dzieje się coś naprawdę ciekawego to już jest fenomen.

Trochę o treści: akcja toczy się w czasach odpowiadających średniowieczu. Na świecie trwa bezdzień: słońce jest mroczne, roślinność i życie jakie znamy kurczy się. Mroczne słońce służy wampirom, które przejmują władzę nad światem. Walczy z nimi zakon srebroświętych- mężczyzn, w których żyłach krew ludzka miesza się z wampirzą. Główny bohater i narrator, Gabriel de Leon jest zbuntowanym srebroświętym, który kiedyś był narodowym bohaterem, teraz gburowatym samotnikiem, pijakiem, bezlitosnym mordercą potworów. Historię jego życia poznajemy wraz z wampirem, który spisuje jego wspomnienia po tym, gdy został pojamny i zamknięty w wieży. Pokochałam Gabriela mimo jego wad i pozornej oziębłości, a historię jego życia przeżywałam jak historię przyjaciela.

Powieść jest trochę historią miłosną, trochę opowieścią drogi, trochę horrorem, mocno fantastyką. Autor przekonująco stworzył świat razem z religią, historią, kulturą. Religia bardzo przypomina religię chrześcijańską. Autor w mądry sposób podkreśla wady nietolerancji i fanatyzmu.

Wampiry są podzielone na gatunki: szlachetnokrwiści- okrutni i inteligentni, nieszczęśnicy- zanim powstali z martwych ich mózgi zdążyły się rozłożyć i czują tylko głód. Długowieczni, których ciężko zabić i nieopierzeńcy. Szlachetnokrwiści dzielą się na rody, z których każdy ma doskonale rozwiniętą konkretną zdolność. No wszystko jest tu przemyślane i dopracowane!

Język powieści jest pełen wulgaryzmów, ale używanych w doskonały sposób by podkreślić wagę wydarzeń i charakter postaci. Mimo tego jest napisana doskonałym stylem i lektura sprawia ogromną przyjemność i satysfakcję. Myślę, że jest to też zasługa doskonałego tłumaczenia.

Jedynym, co trochę mnie kłuło są ilustracje. Są bardzo ładne, ale według mnie mnie trochę zbyt szczegółowe. Co chwila, trafiając na nie, irytowałam się, że przecież ten czy tamten bohater wygląda zupełnie inaczej. Jednak jeśli ktoś lubi ilustracje w powieściach, z tych powinien być zadowolony. mniej