Krew skrytobójców recenzja

"Krew skrytobójców"jest kontynuacją "Czasu skrytobójców" i żeby w pełni ją docenić należy je czytać po kolei.

Znów widzimy świat oczami Girtona Kulawca-kalekiego skrytobójcy, który boryka się z płynącą we krwi magią. Girton po pięciu latach tułaczki wraca do swojego jedynego przyjaciela- króla Rufry. Rufra jest w trakcie wojny z pozostałymi pretendentami do tronu, jeden z nich pragnie zawiązać sojusz jednak Girton nie ma do niego za grosz zaufania. W ciągu lat wędrówki z mistrz Girton przeżył gorzkie chwile, które odcisnęły się piętnem na jego psychice, a świat na około jawi mu się w ponurych barwach. Wojna targająca Znękanymi Krainami mu nie pomaga, jednak jest na rękę krwiożercom- straszliwemu plemieniu, czerpiącemu przyjemność z torturowania i mordowania, które zażarcie stawia czoła wojskom Rufry. Girton staje się czempionem Rufry, ale gdy braknie mu zimnego osądu mistrz, zdarza mu się zbyt pochopnie oceniać otoczenie i wymierzać sprawiedliwość na własną rękę, bez szerszego spojrzenia na świat. Podczas gdy on wszędzie węszy spisek, Rufra wszystkich opromienia blaskiem swej dobroci - tych dwóch potrzebuje siebie na wzajem dla osiągnięcia równowagi, ale czy będą umieli zaakceptować to, co ten drugi ma do powiedzenia?

Pierwsza część serii - "Czas skrytobójców" zrobiła na mnie świetne wrażenie. O drugiej czytałam wszędzie, że dzieje się więcej i mocniej i j jest lepsza. Kiedy na początku Girton krążył po obozie, rozmawiał z ludźmi, szukał zdrajcy i na wszystkich krzywo patrzył byłam zaskoczona- skąd te pochwały. Jednak było to potrzebne by zbudować napięcie. W pewnym momencie akcja się rozkręciła i wciągnęła mnie bez reszty! Potyczki i
sceny bitewne przeplatają się z misternymi spiskami i wspomnieniami bohaterów. Warstwa emocjonalna jest jeszcze lepiej rozwinięta niż w pierwszej części- nie raz wzdychałam nad losem jednego czy drugiego. Na uwagę zasługuje system magii- gdy obdarzony nią człowiek zaczyna jej używać, ziemia na około jełczeje i obumiera. Jest to bolesny cios dla ubogich Znękanych Krain, dlatego każdy mag ginie z rąk straszliwych ziemianinów. Nie ma tu taryfy ulgowej ani prawa łaski.

W pierwszym tomie poznaliśmy martwych bogów, tu przedstawionych jest więcej mitycznych stworzeń w postaci strarszliwych panów lichotników, które mamią ludzi korzystając z różnych żywiołów, ale ostatecznie zawsze sprowadzają na nich nieszczęście, Wija Żółcisza i Chocholców. Poznajemy też lepiej Xusa niewidzianego- jedynego żywego boga, boga śmierci. To on kroczy przy naszym skrytobójcy i roztacza nad nim swą chłodną, ale troskliwą opiekę.

Autor po raz kolejny doskonale radzi sobie z opisami. Czaruje czytelnika mrocznymi wytworami wyobraźni, przenosząc nas w czas podobny do naszego średniowiecza, a jednak w zupełnie innym świecie.

Obie części Okaleczonego Królestwa jako jedno dzieło lądują na pierwszym miejscu mojej tegorocznej topki czytelniczej i jedyny problem jaki z nimi mam to to, czym wypełnię pustkę oczekiwania na kolejny tom.