Płacz recenzja

"Źródłem największego zła (...) zawsze był i będzie człowiek".

Tym razem humor przeplata się z goryczą przeszłości i bólu.
Razem z "drużyną RR" ruszymy w podróż tropami zaginionego chłopca i srebrnej łyżeczki, które zaprowadzą nas tunelami do Rise i potwora, który czerpie siły z ludzkiego cierpienia.
Ogarnie nas buzujący mrok "... bez światła, udręka bez granic, bez nadziei na koniec". A "... kipiel niczym morze, które fala za falą wbija człowieka w dno ..." wbije i nas w zadumę na ostatnich kartkach tej historii.
Autorka zaserwuje nam stratę i nadzieję.

"Ad meliora tempora. Obyśmy spotkali się w lepszych czasach".

Po śmierci Mili, jednej z sióstr Bolesnych, nici ze strychu znikają, a Mojry już nie są Mojrami. Ale ich moce nie znikają do końca, bo drzemią wciąż w ich mądrości płynącej z serc.
Klara Stern zaniepokojona zniknięciem El udaje się po pomoc do Matyldy. To ona jest w stanie usłyszeć wiadomość z innego czasu, w którym utknęła Eleonora, która dzięki naukom Ramzesa, na skraju rozpaczy i na dnie wzywa pomocy i szuka jej wśród swoich bliskich.
W domu przy ulicy Lipowej 5 zbiera się sztab kryzysowy.
Dżusi, dziwnie rozdrażniona i wkurwiona na wszystko, ale prąca, jak czołg do przodu, by ratować siostrę. Jej narzeczony Karolek, miłośnik gór i człowiek przygotowany na każdą okoliczność. Gerd, zakochany zegarmistrz, który musi wytrzeźwieć i sprawdzić, co uda się zbudować na gruzach. Pięć osób rusza w Góry Sowie tropem zmaltretowanej kartki pocztowej, by ocalić tonącą w czasie El i jak się okazuje Ramzesa, który również przepadł zostawiając porcelanowe ślady. Tropy się łączą i wiodą do porcelanowego pałacu, który kryje w sobie smutną historię z czasów II wojny światowej, i jest zarazem więzieniem dla przerażającej istoty.
Na miejscu ogromna śnieżyca zwiastuje problemy, a wyłaniające się z zamieci maszerujące hitlerowskie wojsko dziwi i uświadamia im jedno - coś wzburzyło czas, a jego warstwy się wymieszały.
Czy to wina El?

Smutno mi, że to koniec.